Γιατί θέλουμε το παιδί μας να πετύχει περισσότερα απ' τα άλλα

Ο πιο μεγάλος λύκος είχε βαλθεί να κάνει κήρυγμα στους νεότερους. «Αγαπητοί μου, στη σημερινή αναμέτρησή μας με τα λιοντάρια, έχουμε διπλό χρέος. Το πρώτο μέλημά μας είναι, φυσικά, να κερδίσουμε. Εξίσου σημαντικό, όμως, με τη νίκη είναι ν’ αποδείξουμε πως όχι μόνο δεν είμαστε τα υποδεέστερα πλάσματα που πιστεύουν, επειδή δεν έτυχε να γεννηθούμε βασιλιάδες, μα πως και δίχως τις δικές τους ανέσεις, έχετε ανατραφεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορείτε να τα συντρίψετε. Φωνάξτε όλοι μαζί λοιπόν: «Πάμε να συντρίψουμε τα λιοντάρια για να εκδικηθούμε για την περιφρόνηση χρόνων πολλών».

Οι λύκοι φώναξαν το σύνθημα, μα ευθύς κατακεραυνώθηκαν από ένα αίσθημα ευθύνης. «Το ζήτημα δεν έχει να κάνει μόνο με τη σωματική μας ρώμη», συζητούσαν κάποιοι ανήσυχα, «μα και με τη συντριβή της περιφρόνησης που τόσους αιώνες ακολουθεί το σινάφι μας». Άλλοι, που κοντοστέκονταν πιο πολύ στις λέξεις, αφελώς συλλογίζονταν: «Άρα, επειδή εμείς δεν επιτελούμε χρέη βασιλιάδων, είμαστε πράγματι υποδεέστερα όντα».

Κι έτσι, το αίσθημα ότι μειονεκτούσαν μεταφερόταν από τους μεγάλους στους μικρούς, εμποτίζοντάς τους με λυσσαλέο φθόνο επειδή δε γεύονταν τα ίδια πλεονεκτήματα με τα λιοντάρια και επειδή τους κληρονομήθηκε το χρέος να πάρουν εκδίκηση για την υποτίμηση που δεχόταν γενιές ολόκληρες το σινάφι τους.

Σαν αυτούς τους λύκους, λοιπόν, φορτώνουμε κι εμείς τα παιδιά μας με το βάρος να γίνουν ανώτεροι απ’ τους άλλους, επειδή θέλουμε να αποδείξουμε στους «αντίπαλους» γονιούς, πως εμείς τα καταφέραμε καλύτερα απ’ εκείνους, παρ’ όλο που δε μας φαίνεται και έχοντας, μάλιστα, στη διάθεσή μας λιγότερα εφόδια.

Καταρχάς, οι λύκοι ήθελαν να συντριβούν τα λιοντάρια, προκειμένου να οικειοποιηθούν εκείνοι την επιτυχία των παιδιών τους και να πουν: «Για δείτε τι λύκους αναθρέψαμε που μπορούν να υπερισχύσουν των τέκνων που μεγαλώσατε εσείς». Έτσι κι εμείς, λοιπόν, πιστεύουμε πως αν το παιδί μας αποδειχθεί ικανότερο του άλλου, εμμέσως θα μεταφερθούν σε εμάς τα εύσημα και η επιτυχία του θα μπει στην κασέλα των δικών μας κατορθωμάτων.

Επιπλέον, θέλουμε το παιδί μας να πετύχει περισσότερο απ’ του άλλου, γιατί μπορεί να ‘χουμε ένα νοσηρό και αρρωστημένο άχτι, να μη θέλουμε να παραδεχτούμε πως κάποιος τα κατάφερε καλύτερα από εμάς στη ζωή. Υποσυνείδητα, λοιπόν, είναι σαν να λέμε: «Πήρες τα πρωτεία στη ζωή, δε θα τα πάρεις και στην ανατροφή του παιδιού». Κι έτσι, κάνουμε τα πάντα προκειμένου να δείξουμε πως πετύχαμε σ’ αυτό τουλάχιστον το κομμάτι.

Τέλος, η τάση των λύκων ν’ αντιπαραβάλλουν διαρκώς τον εαυτό τους με τα λιοντάρια και να παραπονιούνται με τόσο μένος για την καταγωγή τους που τους έφερνε σε υποδεέστερη θέση, δεν μπορεί παρά να γεννούσε στους επερχόμενους το ίδιο αίσθημα κατωτερότητας. Έτσι, αφού πρώτα ένιωθαν πως υποτιμούνται, ένα άσπονδο μίσος θα φώλιαζε και στις δικές τους ψυχές.

Κι έτσι, λοιπόν, η αναμέτρηση ξεκίνησε και οι λύκοι με απαράμιλλη οργή όρμησαν στα λιοντάρια κερδίζοντας τη μάχη. Οι μεγάλοι λύκοι επιδόθηκαν τότε σε πανηγυρισμούς, μα οι μικροί, με ένα παντελώς αναπάντεχο αίσθημα κενού στην καρδιά, κρυφά συζητούσαν μεταξύ τους: «Χίλιες φορές προτιμότερο να κυνηγάμε αρνιά, παρά σε τέτοιες συμπλοκές να παίρνουμε μέρος».