Η αγάπη μας φοράει παραμορφωτικά γυαλιά

Έχουμε ένα ζευγάρι γυαλιά. Φορώντας τα βλέπουμε τα πράγματα πιο ωραία απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Το παραμικρό καλό μεγεθύνεται μ’ αυτά, ενώ κάθε λάθος που συμβαίνει ούτε καν φαίνεται όταν τα φοράμε. Μ’ αυτά τα γυαλιά, λοιπόν, θα καταφέρνουμε να ζούμε σε μια εξιδανικευμένη πραγματικότητα, όπου τα λάθη θα υπάρχουν, αλλά δε θα φαίνονται, ενώ η κάθε ασήμαντη υπόνοια καλού θα παίρνει μεγάλες διαστάσεις.

Μπαίνοντας σε μια σχέση μπορεί να φορέσουμε τα γυαλιά, είτε σκόπιμα είτε και χωρίς να το θέλουμε. Η ανάγκη μας να μην γκρεμιστούν οι προσδοκίες που έχουμε απ’ τον άνθρωπό μας μάς κάνει να μη δίνουμε σημασία στις αρνητικές ενδείξεις που, ενδεχομένως, να υπάρχουν απ’ την πλευρά του. Τείνουμε, αντιθέτως, να πιστεύουμε στο παραμικρό καλό που μπορεί να μας φανερώνει, μεγεθύνοντας μάλιστα τη σημασία και τη σημαντικότητά του.

Εκμηδενίζοντας τη σημασία των λαθών που γίνονται απ’ τον σύντροφό μας παρατείνουμε με κάποιον τρόπο τον πόνο που θα αισθανθούμε αν όλα διαλυθούν. Αφού τα λάθη όντως υπάρχουν, τότε, είναι αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα επιδράσουν και θα επιβαρύνουν –ίσως και καταλυτικά ακόμη– τη σχέση.

Τρέφοντας τον εαυτό μας, όμως, με ψευδαισθήσεις και ζώντας τη σχέση πατώντας πάνω σ’ αυτές, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την υγιή εξέλιξή της και τη διάρκεια που θα θέλαμε. Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να επιτρέψουμε στις αρνητικές ενδείξεις να υπάρχουν ανενόχλητες, μέχρι το σημείο όπου δε θα μπορούν παρά να υπερισχύσουν στη σχέση, να διαλύσουν τα «γυαλιά» που βάλαμε και να μας φανερώσουν, έτσι, τι ίσχυε πραγματικά.

Τότε το τέλος θα είναι επώδυνο. Θα έρθουμε ξαφνικά αντιμέτωποι με μια καινούργια πραγματικότητα. Το «κακό» θα εμφανιστεί σε όλο του το μεγαλείο, ενώ το «καλό» θα μας παρουσιαστεί μέσα στην ταπεινότητά του. Θα θρυμματιστούν, έτσι, οι ψευδαισθήσεις που είχαμε και δε θα μπορούμε παρά να δούμε την πραγματική αλήθεια κι απροετοίμαστοι πια να την αντιμετωπίσουμε.

Όταν θα διαλυθούν τα «γυαλιά» μας, όμως, τότε θα μας επιβαρύνει σοβαρά ακόμη μια επίπτωση. Θα υποτιμήσουμε τον εαυτό μας και θα επιρρίψουμε σ’ εμάς όλες τις ευθύνες, γιατί δε βγάλαμε νωρίτερα τα «γυαλιά» κι επειδή δε βλέπαμε ακόμη και με τη θέλησή μας πολλές φορές την αλήθεια. Έτσι, θα μειωθεί η αυτοεκτίμησή μας κι η απουσία της ενδεχομένως να μας συνοδεύει και στις μετέπειτα επιλογές μας.

Ο πόνος που θα έρθει με το –αναπάντεχο για εμάς– τέλος της σχέσης είναι κάτι που θα πρέπει επίσης ν’ αντιμετωπίσουμε. Η πίκρα μας θα επιβαρυνθεί με πολλά άλλα συναισθήματα, που θα την καταστήσουν ανυπέρβλητη. Το ξάφνιασμα κι η υποτίμηση του εαυτού μας που ήδη αναφέραμε, αλλά κι η απρόβλεπτη αντιμετώπιση ενός συντρόφου που δεν αισθάνεται όσα υποθέταμε, θα δώσουν μεγάλη διάσταση στον πόνο μας, θα τον κάνουν περίπλοκο και δε θα μπορέσουμε να ξεμπερδέψουμε εύκολα απ’ αυτόν.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως άπαξ και φορεθούν τα γυαλιά των ψευδαισθήσεων, ηθελημένα ή όχι, θα επιβαρύνουν σημαντικά αυτόν που θα δει μέσα απ’ αυτά. Γιατί, όταν κάποια στιγμή πέσουν και γίνουν κομμάτια, τότε η αλήθεια που θα φανερωθεί θα είναι αναπάντεχη και θ’ ανατρέψει όλα όσα πιστεύαμε.