Καλύτερη μια σκληρή αλήθεια από την αμφιβολία

Υπάρχει μια φούσκα μέσα σ’ ένα δωμάτιο. Σιγά-σιγά, η φούσκα μεγαλώνει και καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο, μ’ αποτελέσμα να στενεύουν τα περιθώρια που έχουμε για να κινηθούμε. Και, τελικά, η φούσκα έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ, που χτυπάμε πάνω της με κάθε βήμα που κάνουμε.

Η πιο λογική λύση θα ήταν να σπάζαμε τη φούσκα, προκειμένου να καθαρίσει ο χώρος, ώστε να μπορούμε και πάλι να κινηθούμε και ν’ αναπνεύσουμε ελεύθερα. Όμως, υπάρχει το ενδεχόμενο η φούσκα να κυοφορεί βλαβερές ουσίες και με το σπάσιμό της, ν’ απλωθούν στο δωμάτιο και να το βλάψουν ανεπανόρθωτα.

Κι έτσι, τίθεται το δίλημμα, αν πρέπει να σπάσουμε τη φούσκα, με τον κίνδυνο να εκτιναχθούν οι βλαβερές ουσίες και να πρέπει να εγκαταλείψουμε το δωμάτιο για πάντα, αλλά υπάρχει και το ενδεχομένο να μην καραδοκεί τίποτα επικίνδυνο μέσα στη φούσκα. Στην τελευταία περίπτωση, θα μπορούμε να αναπνέουμε και κινούμαστε πλέον ελεύθερα μέσα στο δωμάτιο.

Στη γλώσσα του άρθρου μας, η φούσκα αντιπροσωπεύει τις αμφιβολίες που μεγαλώνουν και που κάνουν αποπνικτική την ύπαρξή μας μέσα σε μια σχέση. Τότε, αν «σπάσει» η αμφιφολία θα καραδοκεί ο κίνδυνος να επιβεβαιωθούν όσες βλαβερές σκέψεις συσσωρεύτηκαν και αναγκαστικά, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τη σχέση. Υπάρχει, όμως και η περίπτωση, η φούσκα να είναι «άδεια» κι οι αμφιβολίες να διαψευστούν, με αποτέλεσμα η σχέση να γίνει καθαρότερη και πιο βιώσιμη.

Ο μοναδικός τρόπος για να σπάσει η «φούσκα» είναι με την επιστράτευση της αλήθειας. Όμως, υπάρχει η πιθανότητα να μην είμαστε έτοιμοι για το σπάσιμό της.

Όταν η αλήθεια ενδέχεται να επιβεβαιώσει τις υποψίες μας για τις αξιοκατάκριτες πράξεις του συντρόφου μας, όμως αισθανόμαστε πως δε θα έχουμε τη δύναμη να εγκαταλείψουμε τη σχέση μας, τότε είναι καλό να αναβάλουμε το σπάσιμο της φούσκας. Στην περίπτωση που οι υπόνοιές μας αποδειχθούν αληθινές και παρόλ’ αυτά επιλέξουμε να μείνουμε στη σχέση, τότε όχι μόνο θα πληγεί ανεπανόρθωτα η αξιοπρέπειά μας, αλλά γνωρίζοντας πόσο χαμηλά πέσαμε, δε θα μπορέσουμε ποτέ να ξεπεράσουμε τον εξευτελισμό, στον οποίο με τη θέλησή μας υποβληθήκαμε.

Στην περίπτωση που οι αμφιβολίες μας αφορούν παραπτώματα, που μπορούν να συγχωρεθούν, καλό είναι επίσης να μη σπάσουμε τη φούσκα. Εάν τα λάθη που υποψιαζόμαστε έγιναν για λόγους που θεωρούμε κατανοητούς και που θα μπορούσαμε να συγχωρήσουμε, τότε μπορούν και να μην αποκαλυφθούν. Στην αντίθετη περίπτωση, από εγωισμό και μόνο θα πρέπει να εγκαταλείψουμε μια σχέση, που θα μπορούσε με πιο σωστή διαχείριση να σωθεί και να γίνει πιο καθαρή.

Η αλήθεια είναι απαραίτητη, όμως, στην περίπτωση που η καχυποψία μας γίνεται όλο και πιο αποπνικτική. Τότε, το σπάσιμο της φούσκας θα μας απαλλάξει από την αρρωστημένη μανία μας ν’ αμφισβητούμε τα πάντα. Παρόλο που αρχικά δε θα μπορούμε παρά να μείνουμε άναυδοι με την επιβεβαίωση των αμφιβολιών μας, ωστόσο η λύτρωση που θα έρθει στη συνέχεια, θα μας ανταμείψει για την απόφασή μας να βρούμε την αλήθεια.

Τέλος, πρέπει με κάποιον τρόπο να προμηθευτούμε την αλήθεια, στην περίπτωση που υπάρχουν πολλά δείγματα που υποστηρίζουν τις υποψίες μας. Τότε, θα επιβεβαιώσουμε τις αμφιβολίες μας αχρείαστα και για τυπικούς μόνο λόγους και θα εγκαταλείψουμε τη σχέση με τεκμήρια, που δε θα μπορούν παρά να μας υπενθυμίζουν πάντα πως πήραμε τη σωστή απόφαση.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως η αλήθεια μπορεί να σπάσει τη φούσκα των αμφιβολιών και να κάνει πιο εύκολη την ύπαρξή μας μέσα σε μια σχέση. Για να την επιστρατεύσουμε, όμως, θα πρέπει πρώτα να είμαστε έτοιμοι ακόμη και για να εγκαταλείψουμε τη σχέση.