Μας αγαπούν γιατί είμαστε μοναδικοί

Είμαστε το τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκιπα. Βρισκόμαστε στον πλανήτη του, λοιπόν, όπου μας φροντίζει και μας περιποιείται κάθε μέρα, ενώ πιστεύει ότι είμαστε το ένα και μοναδικό τριαντάφυλλο που υπάρχει στον κόσμο.

Ο μικρός πρίγκιπας, ωστόσο, δε θ’ αργήσει να βγει απ’ την πλάνη του. Έρχεται αντιμέτωπος με μια κοιλάδα που έχει εκατομμύρια άλλα τριαντάφυλλα, ίδια κι απαράλλαχτα μ’ εμάς. Τότε, γκρεμίζεται ο κόσμος του. Πίστευε ότι ήμασταν το μοναδικό τριαντάφυλλο, αλλά τελικά, βλέπει πως δεν είμαστε παρά μια επανάληψη, από κάτι που υπάρχει σ’ αφθονία.

Όμως, ο μικρός πρίγκιπας δεν αγαπά όλα τα τριαντάφυλλα που εμφανίστηκαν τόσο απροσδόκητα μπροστά του. Είναι δεμένος μόνο μαζί μας. Κι έτσι, όσο κι αν φαινομενικά είμαστε ίδιο με όλα τ’ άλλα λουλούδια, για εκείνον ξεχωρίζουμε, γιατί μας έχει αγαπήσει.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως ξεχωρίσαμε απ’ όλα τ’ άλλα τριαντάφυλλα, λόγω μιας «εξωτερικής παρέμβασης», λόγω, δηλαδή, της αγάπης του μικρού πρίγκιπα προς το πρόσωπό μας. Στο άρθρο μας, όμως, θα καταπιαστούμε με τον τρόπο που «μόνοι μας» σαν τριαντάφυλλα, θα καταφέρουμε να ξεχωρίσουμε, ανάμεσα στα εκατομμύρια άλλα όμορφα τριαντάφυλλα που υπάρχουν.

Αποδεσμεύοντας τώρα τον εαυτό μας απ’ τη μεταμφίεση που έπρεπε να του δώσουμε και βγάζοντας το ένδυμα του τριαντάφυλλου, τότε θα δούμε πώς ως άνθρωποι μπορούμε από μόνοι μας να ξεχωρίσουμε, σ’ έναν κόσμο όπου υπάρχουν ομοιογένεια και μεγάλος ανταγωνισμός και που δεν είναι πια αρκετό να είμαστε απλώς «τριαντάφυλλα» για ν’ αναδειχτούμε.

Καταρχάς, πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στο «είδος» μας και να στηριχτούμε, δηλαδή, στα μέσα που διαθέτουμε για ν’ αναδειχθούμε. Αν θέλουμε από τριαντάφυλλα να γίνουμε τουλίπες, για παράδειγμα, τότε όχι μόνο δε θα επιτύχουμε ποτέ τη μεταμόρφωση που επιδιώκουμε, αλλά θα χάσουμε και τον εαυτό μας. Εποφθαλμιώντας ν’ αποκτήσουμε ξένα χαρακτηριστικά, λοιπόν, προκειμένου να ξεχωρίσουμε, τότε αυτό δε θα μπορεί παρά να φέρει το αντίθετο απ’ το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Αντιθέτως, όμως, αν καταφέρουμε να εντοπίσουμε το δυνατό μας σημείο και να επικεντρωθούμε πάνω σ’ αυτό, τότε υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να ξεχωρίσουμε. Αν το «χρώμα» μας είναι στιλπνό, για παράδειγμα, τότε πρέπει να δουλέψουμε ώστε να το κάνουμε ακόμη πιο γυαλιστερό, ή αν το μέγεθός μας είναι αξιοπρόσεκτο, τότε μπορούμε να συγκεντρωθούμε στο πώς θα επεκτείνουμε ακόμη πιο πολύ το μεγάλωμά μας.

Τέλος, δεν πρέπει να παραμερίζουμε τις βασικές μας ανάγκες και να υποτιμούμε τον «ήλιο» και το «νερό». Προκειμένου να σταθούμε καλά στα πόδια μας, έτσι ώστε η ανάδειξή μας να μην είναι παροδική, αλλά για να μπορεί να συντηρηθεί, τότε δεν πρέπει να απαξιώνουμε τα απαραίτητα για τη σωματική, αλλά και την ψυχική μας υγεία. Ό,τι και να επιτύχουμε στην αντίθετη περίπτωση, τότε δε θα μπορεί παρά να καταρρεύσει κάποια στιγμή, αφού θα είναι αδύνατο να το υποστηρίξουμε.

Έτσι, λοιπόν, έστω κι αν ο μικρός πρίγκιπας δεν είχε καταφέρει να μας αγαπήσει, βλέποντάς μας ανάμεσα στα εκατομμύρια άλλα τριαντάφυλλα, θα μας ξεχώριζε, γιατί από μόνα μας θα είχαμε καταφέρει να διαφοροποιηθούμε απ’ όλα τα υπόλοιπα λουλούδια που θα βρίσκονταν μπροστά του.

Τότε, θα ήμασταν ακόμη πιο πολύ ευχαριστημένα απ’ την αγάπη που ενδεχομένως θα μας έδινε, γιατί θα μας αγαπούσε όχι απλά και μόνο επειδή προφτάσαμε να βρεθούμε σ’ έναν πλανήτη μόνα μαζί του.