Mπορεί και να απογοητευτούμε όταν κατακτήσουμε τους μεγαλύτερους στόχους μας

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε κάποιος που έχει εμμονή με το φεγγάρι. Το μελετούμε αδιάκοπα, γοητευόμαστε από το φως του και θέτουμε ως σκοπό της ζωής μας να πάμε μια μέρα σ’ αυτό. Κάποτε, λοιπόν, καταφέρνουμε να μπούμε σε μια αποστολή για το φεγγάρι και μετά από μερικές ημέρες ταξιδιού, η υλοποίηση του μεγαλύτερου ονείρου μας πραγματοποιείται και προσγειωνόμαστε στον πλανήτη.

Προς κακή μας έκπληξη, όμως, το μόνο που βλέπουμε είναι μερικές σκοτεινές πεδιάδες και κάτι βαθιούς κρατήρες στην επιφάνειά του. Δεν υπάρχει ούτε φως, ούτε καμία άλλη ωραιότητα. Ο πλανήτης δεν είναι όπως τον είχαμε φανταστεί. Η εικόνα που βλέπουμε είναι πολύ κατώτερη απ’ αυτήν που περιμέναμε να δούμε.

Αναπόφευκτα, τότε, αναπολούμε το ταξίδι που κάναμε μέχρι να φτάσουμε στο φεγγάρι. Η εμπειρία μας, δηλαδή, πηγαίνοντας στο φεγγάρι και διεισδύοντας στο διάστημα, ήταν τελικά πολύ ωραιότερη από το ίδιο το φεγγάρι. Η πεποίθησή μας, επίσης, πως αφού δε μας άρεσε το φεγγάρι, δε θα μπορέσει να μας προσελκύσει ξανά κανένας άλλος προορισμός, ολοκληρώνει την απογοήτευση που αισθανόμαστε.

Αφαιρώντας, τώρα, την κωμικότητα που μπορεί κάποιος να εντόπισε στο παράδειγμά μας και λέγοντας πως με την αποστολή στο φεγγάρι, εννοούμε το μεγαλύτερο σκοπό που θέτει κάποιος στη ζωή του, τότε πράγματι, πολλές φορές η κατάκτηση των στόχων μας αποδεικνύεται πολύ πιο απογοητευτική απ’ όσο την είχαμε φανταστεί. Το ταξίδι προς το στόχο μας μπορεί να μας φανεί τελικά ανώτερο από τον ίδιο το στόχο και το ενδεχόμενο πως δε θα μπορέσουμε ξανά να αποκτήσουμε άλλον έναν εξίσου μεγάλο σκοπό στη ζωή μας, μας πανικοβάλλει και παραμερίζει τη σημαντικότητα του επιτεύγματός μας.

Όταν, λοιπόν, κατακτήσουμε τους μεγαλύτερους μας στόχους, ίσως ν’ απογοητευτούμε τελικά. Η τάση που έχουμε για ονειροπόληση κι εξιδανίκευση, θα κάνει το στόχο μας να φαίνεται πιο θελκτικός, απ’ ότι θα είναι στην πραγματικότητα. Η απόσταση που θα μας χωρίζει απ’ αυτόν, θα τον ωραιοποιεί ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα, έτσι, όταν φτάσουμε στο όνειρό μας και το δούμε από κοντά, να μην είναι τόσο σπουδαίο, όσο θα το είχαμε φανταστεί.

Το ταξίδι προς το στόχο δε θ’ αργήσει ν’ αποδειχθεί, έτσι, ανώτερο από τον ίδιο το στόχο κι όταν τον κατακτήσουμε, θ’ ανατρέξουμε σ’ αυτό. Θα νοσταλγήσουμε ό,τι συναντήσαμε μέχρι να φτάσουμε στο σκοπό μας, θα αντιληφθούμε εκ των υστέρων τη σημαντικότητα και την ωραιότητα της πορείας μας προς το στόχο κι ίσως να την προτιμήσουμε, τελικά, απ’ αυτόν. Θ’ αποθαρρυνθούμε, όχι τόσο επειδή ο σκοπός μας αποδείχθηκε κατώτερος των προσδοκιών μας, αλλά γιατί η πορεία μας τελείωσε κι ίσως να μην την προσέξαμε όσο θα έπρεπε, αφού βιαζόμασταν να φτάσουμε στο «φεγγάρι».

Η πεποίθησή μας πως δε θα καταφέρουμε ξανά να αποκτήσουμε έναν εξίσου μεγάλο σκοπό στη ζωής μας, θ’ απαξιώσει ολοκληρωτικά την επίτευξη του στόχου μας. Ζούσαμε και κινούμασταν γύρω από την κατάκτησή του κι όταν τελικά φτάσαμε σ’ αυτόν, χάθηκε η δύναμη που μας κατηύθυνε και μας καθοδηγούσε. Θ’ απελπιστούμε, επομένως, με το ενδεχόμενο πως μπορεί και να μην καταφέρουμε να κινήσουμε για κάποιο σπουδαίο «ταξίδι» ξανά.

Παρατηρούμε, λοιπόν, πως όταν καταφέρνουμε να κατακτήσουμε τους μεγαλύτερους μας στόχους, δεν αισθανόμαστε πάντα την πλέρια ικανοποίηση που θα περιμέναμε, αλλά αντιθέτως, μπορεί να εξαλειφθεί απογοητευτικά η σπουδαιότητα του σκοπού μας, μόλις φτάσουμε σ’ αυτόν.