Να δραπετεύεις απ' ό,τι σε αλλοιώνει

Έχουμε μπροστά μας ένα μικρό, τετράγωνο κλουβί μέσα στο οποίο πρέπει να μπούμε. Καθόμαστε, λοιπόν, σκυφτοί μέσα στο κλουβί, προκειμένου να χωρέσουμε. Μα, όταν μετά από λίγη ώρα βγούμε απ’ αυτό, το σώμα μας θα έχει πάρει, ελαφρώς, τη μορφή της στάσης που είχαμε μέσα στο κλουβί. Λίγο θα καμπουριάσει δηλαδή. Όσο πιο πολλή ώρα μένουμε μέσα στο κλουβί, όμως, τόσο πιο μόνιμη θα γίνεται η καμπούρα στο σώμα μας.

Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει και με τον χαρακτήρα μας. Όσο πιο πολύ τον βάζουμε μέσα σ’ ένα «κλουβί», τόσο πιο μεγάλη θα είναι η «καμπούρα» που θα του μένει. Με λίγα λόγια, όσο περισσότερο αφήνουμε τον χαρακτήρα μας σε συνθήκες που αναγκάζεται να κάθεται «σκυφτός» για να χωρέσει, η αλλοίωση που θα υφίσταται θα εντείνεται και θα μονιμοποιείται. Κι αν επιμένουμε να τον κρατάμε «σκυφτό», η «καμπούρα» που θ’ αποκτήσει μπορεί να γίνει τόσο μεγάλη, που να τον κάνει ακόμη κι αγνώριστο.

Ο χαρακτήρας μας αναγκάζεται να περιοριστεί μέσα σ’ ένα κλουβί, όταν η δουλειά με την οποία έχουμε καταπιαστεί, δε μας αντιπροσωπεύει. Σ’ αυτή την περίπτωση, αφήνουμε τις πραγματικές μας δυνατότητες να λιμνάζουν, ενώ επιδιδόμαστε σε άσχετες εργασίες, που σιγά-σιγά μας απομακρύνουν από την έμφυτη κλίση μας και μας μεταμορφώνουν. Η συνεχής ενασχόληση μ’ ένα αντικείμενο που δεν είναι καμωμένο για εμάς, λοιπόν, όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να μας εξελίξει, αλλά μπορεί και να διαστρεβλώσει επιζήμια την προσωπικότητά μας.

Η συναναστροφή με άτομα, που μας αναγκάζουν να δείξουμε κάτι άλλο, απ’ αυτό που είμαστε στ’ αλήθεια, είναι άλλος ένας παράγοντας, που αλλοιώνει τον χαρακτήρα μας με την «καμπούρα». Προκειμένου να ταιριάξουμε με κάποιους, παρασυρόμαστε πολλές φορές και λειτουργούμε μ’ έναν τρόπο, που θα συμφωνεί με τον δικό τους χαρακτήρα. Έτσι, μπορούμε να γίνουμε ακόμη και κακοί ή να κάνουμε πράγματα, που να υποτιμούν φανερά την προσωπικότητά μας.

Ο χαρακτήρας μας μπαίνει μέσα στο κλουβί κι όταν επιδιδόμαστε σε αρνητικές σκέψεις. Η διάθεσή μας να βλέπουμε τα πάντα απ’ τη ζοφερή τους πλευρά, όχι μόνο μας καταδικάζει σ’ ένα μόνιμο φόβο για την αποτυχία που πιστεύουμε ότι θα συναντήσουμε, αλλά περιορίζει και τις κινήσεις μας. Έτσι, η δράση μας μειώνεται κι ο χαρακτήρας μας δεν εξωτερικεύεται πλήρως, μ’ αποτέλεσμα να χάνονται μερικά χαρακτηριστικά μας κι αναπόφευκτα, ν’ αλλάζουμε σιγά-σιγά.

Μια μεγάλη επιτυχία, που ενδεχομένως να βιώσουμε, μπορεί επίσης να δημιουργήσει καμπούρα στον χαρακτήρα μας και να μας αλλοιώσει. Σ’ αυτή την περίπτωση, είναι πολύ πιθανόν να μεγαλοπιαστούμε και ν’ απαξιώσουμε αυτά που υπήρχαν στη ζωή μας, πριν την καταξίωση. Έτσι, θ’ αλλάξουμε στην προσπάθειά μας ν’ ασχοληθούμε με πιο σπουδαία πράγματα κι όχι μόνο δε θα μπορούμε μ’ αυτό τον τρόπο να συντηρήσουμε την επιτυχία μας, αλλά ίσως και να την αποτελειώσουμε.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως ο χαρακτήρας μας μπορεί να μπει μέσα σ’ ένα κλουβί και ν’ αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό. Τότε, προκειμένου να μη γίνουν μόνιμες οι αλλαγές που θα υποστούμε και για να μην «καμπουριάσουμε» μια για πάντα, θα πρέπει να βγούμε εγκαίρως απ’ το κλουβί, προτού συνηθίσουμε να ζούμε, χωρίς να μας πειράζει, μέσα σ’ αυτό.

Διαφορετικά, θα επιβαρύνουμε το χαρακτήρα μας με μια καμπούρα, που όσο περνά ο καιρός θα γίνεται ακόμη πιο έντονη και πιο ανυποχώρητη.