Να φτάσεις στην κορυφή για τη θέα, όχι για να σε δουν

Δύο άτομα βρέθηκαν σε μια ίδια διαδρομή, που οδηγεί στην κορυφή του βουνού. Ο στόχος και των δύο είναι, φυσικά, να φτάσουν στο πιο υψηλό σημείο, όμως, έχουν μια βασική διαφορά: Ο Α θέλει να φτάσει στην κορυφή για να τον δουν κι ο Β απλώς επειδή θέλει να δει κι αυτό το σημείο της διαδρομής, στην οποία βρέθηκε.

Η κορυφή για τον Α, λοιπόν, είναι ο μοναδικός στόχος κι ο δρόμος στον οποίο μπήκε είναι απλώς το μέσο για να φτάσει σ’ αυτήν. Για τον Β, όμως, ο σκοπός είναι μεταξύ άλλων και η κορυφή, καθώς είναι σημαντικότερο το γεγονός πως στάθηκε τυχερός και μπήκε στο δρόμο που ήθελε πιο πολύ απ’ όλους ν’ ακολουθήσει απ’ το αν θα καταφέρει να δει το τέρμα του.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως η δύναμη που κινεί τον Α είναι η φιλοδοξία, ενώ τον Β η καθαρή αγάπη για τη διαδρομή του. Παρ’ όλο, όμως, που το κίνητρο του Β είναι πιο ουσιαστικό, ωστόσο η φιλοδοξία δεν είναι ένα ευκαταφρόνητο κίνητρο, καθώς μπορεί να φέρει τον Α ακόμη και πολύ πιο μπροστά απ’ τον Β.

Αν έχουμε τα χαρακτηριστικά του Β ατόμου, τότε η άσκηση του επαγγέλματος που αγαπάμε έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ την αναγνώριση. Έτσι, είναι πολύ πιθανόν να εφησυχαστούμε απλώς και μόνο επειδή βρεθήκαμε στο σωστό δρόμο και να μην προσπαθήσουμε να υπερβούμε τον εαυτό μας, προκειμένου να φτάσουμε στην κορυφή του. Τότε, όμως, για το άτομο που κινείται από φιλοδοξία δε θα είναι αρκετή η ενασχόλησή του με το ίδιο επάγγελμα κι έτσι θα έχει περισσότερη διάθεση να φτάσει στο πιο υψηλό σημείο του.

Όταν καταπιανόμαστε μ’ αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε, κάθε ίχνος αμφισβήτησης είναι ικανό να μας πλήξει ψυχικά. Έτσι, μπορεί να πάρουμε κατάκαρδα όλες τις απογοητεύσεις που ενδεχομένως να συναντήσουμε στο δρόμο μας και να επιβραδύνουμε την πορεία μας για την κορυφή. Τα άτομα με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου Α, όμως, δε θα υφίστανται την ίδια ψυχική κούραση, εφόσον η αμφισβήτηση που θα δέχονται θ’ απευθύνεται απλώς στο μέσον που χρησιμοποιούν για ν’ αναδειχθούν και δε θα μπορεί, δηλαδή, να τους συγκινήσει και ν’ ανακόψει το δρόμο τους.

Προχωρώντας στη διαδρομή με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου Β, δε θα μπορούμε παρά να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη, που καταφέραμε να βρεθούμε στο δρόμο όπου ανήκουμε. Έτσι, θα σεβόμαστε τη διαδρομή μας και θα είναι αδύνατον να προβούμε σε οποιανδήποτε πράξη που θα την ευτελίζει, προκειμένου να επισπεύσουμε την άνοδό μας. Τα άτομα Α, απ’ την άλλη, προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους κι αδιαφορώντας για το δρόμο που θα τους οδηγήσει σ’ αυτόν, είναι ικανά σε πολλές περιπτώσεις να βάλουν τρικλοποδιές, ή να κόψουν ακόμη και δρόμο, για να φτάσουν πρώτα στην κορυφή του βουνού.

Έτσι, λοιπόν, τα άτομα Α και Β θα προχωρούν στον ίδιο δρόμο, με διαφορετικά, όμως, κίνητρα. Και, παρ’ όλο που ο Β θα είναι γεννημένος για ν’ ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή, ωστόσο το άτομο Α είναι πολύ πιθανόν να τον ξεπεράσει και να φτάσει υψηλότερα, καθώς η φιλοδοξία του είναι ένα ισχυρό κίνητρο, που δε θ’ αφήνει τίποτα να τον αποθαρρύνει και να τον εξαντλεί.