Να χάσεις το αρνί για να γλιτώσεις απ' το λύκο ή κάλλιο αρνί και λύκο;

Ένα αρνί παρασημοφορήθηκε ως το ικανότερο για την αντιμετώπιση του λύκου, καθώς οι οδηγίες του ήταν αυτές που έσωζαν ως τώρα το μαντρί του. Κι έτσι, λοιπόν, άπαντα τ’ αρνιά ουδέποτε ανησυχούσαν για τον κακό λύκο πια γιατί ήξεραν πως το αρνί θα τον άφηνε γι’ άλλη μια φορά με χέρια αδειανά.

Κάποτε, όμως, τούτο το αρνί μάζεψε τα υπόλοιπα και τους είπε: «Αγαπητά μου αρνιά. Πρόκειται απόψε να προβούμε σ’ ένα παράτολμο, είν’ αλήθεια, διάβημα, μα αν πετύχει, θα ξεμπερδέψουμε μία και καλή απ’ τον απεχθή λύκο. Θα βγω έξω απ’ το μαντρί μας ώστε να κάνω το λύκο να έρθει θέλοντας να γευτεί τη σάρκα μου. Και, τότε, εσείς θα κρατάτε μια τεράστια πέτρα απ’ το σκοινί και θα την αφήσετε, ώστε κατακέφαλα να έρθει να τον βρει».

Τα αρνιά άρχισαν να χοροπηδούν απ’ τη λαχτάρα τους. «Απίστευτο μας φαίνεται, που θα γλιτώσουμε επιτέλους απ’ το λύκο», έλεγαν μεταξύ τους. Μα ενώ το σχέδιό τους πήγε όπως το είχαν προγραμματίσει, δυστυχώς, η πέτρα δεν πέτυχε μόνο το λύκο μα και το παρασημοφορημένο αρνί. «Τι κακό μας βρήκε», πήρε το λόγο τότε ένα άλλο αρνί, «σήμερα απαλλαγήκαμε απ’ τον μέγα εχθρό μας, το λύκο, μα χάσαμε και το πιο πολύτιμο αρνί μας. Χίλιες φορές προτιμότερο θα ‘ταν να κρατούσαμε κοντά μας το καλό μας αρνί κι άλλους δέκα λύκους όμοιούς του ας είχαμε ν’ αντιμετωπίσουμε».

Σαν αυτό τ’ αρνί, λοιπόν, θεωρούμε προτιμότερο να μη χάνουμε ένα καλό μας στοιχείο κι ας σημαίνει πως θα διατηρήσουμε και το κακό μας, παρά ν’ απαλλαγούμε απ’ το κακό με το κόστος, όμως, να χάσουμε και το καλό μας.

Καταρχάς, το αρνί δεν μπορεί να μη σκέφτηκε πως κάποτε ένας άλλος λύκος θα γυρόφερνε το μαντρί τους. Κι αφού το γενναίο τους αρνί είχε πια χαθεί, δε θα μπορούσαν πια να τον αντιμετωπίσουν με τόση επιτυχία. Έτσι κι εμείς, λοιπόν, γνωρίζοντας πως και να απαλλαγούμε από ένα κακό στοιχείο, σύντομα κάποιο άλλο θα εμφανιστεί, έστω και σε υποδεέστερη μορφή, προτιμούμε να διατηρήσουμε το καλό μας, καθώς ξέρουμε πως αν το χάσουμε, ίσως να μην μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς μια μελλοντική απειλή.

Επιπλέον, αν θυσιάσουμε ένα καλό μας στοιχείο για να απαλλαγούμε απ’ το κακό, θα πρέπει να επιδοθούμε σ’ έναν αγώνα που μπορεί και να μην έχει θετικό αποτέλεσμα, προκειμένου να βρούμε ένα άλλο καλό, που να είναι αντάξιό του. Τότε, κι άλλες σκοτούρες θα εμφανιστούν, καθώς άπαντες θα νομίζουν πως διαθέτουν όλα τα προσόντα για να κατακτήσουν τη θέση εκείνου του καλού που χάθηκε και το ενδιαφέρον δε θα στραφεί προς τη γενική ευημερία, μα στο πώς θα καταφέρει ο ένας να επικρατήσει του άλλου.

Τέλος, προτιμούμε να διατηρούμε ένα καλό μας στοιχείο κι ας παραμείνουμε και με το κακό, καθώς έτσι ποτέ δε θα υπάρχει εφησυχασμός. Δηλαδή το καλό πάντα θα παραμονεύει γιατί θα υπάρχει ο κίνδυνος το κακό να χτυπήσει ξανά, κι έτσι, όταν άλλοι παράπλευροι κίνδυνοι απειλήσουν, δε θα το βρουν ποτέ απροετοίμαστο για άλλη μία αντιμετώπιση ενός κακού. Η μόνιμη απειλή, αντί να φαντάζει κάτι απ’ το οποίο θα πρέπει να απαλλαγούμε, στην πραγματικότητα μας κρατά σε εγρήγορση για οποιοδήποτε κίνδυνο.

Κι έτσι, λοιπόν, το παρασημοφορημένο αρνί χάθηκε. Κάποιοι είπαν «δεν πειράζει, τουλάχιστον ξεμπερδέψαμε απ’ το λύκο». Έπειτα από λίγο καιρό, ωστόσο, ένας άλλος λύκος έβαλε στο μάτι τ’ αρνιά. Μα κι αν άλλο αρνί τα παράσημα κότσαρε τώρα στον ώμο, ο λύκος όταν τα ‘τρωγε διόλου δε λογάριασε των αρνιών τον πόνο.