Οι «μη μου άπτου» άνθρωποι

Είμαστε είκοσι μόνο μέτρα μακριά απ’ τη θάλασσα κι υπάρχει άμμος ανάμεσά μας. Σε πολλά μέρη, όμως, η άμμος είναι κινούμενη και για να φτάσουμε μέχρι τη θάλασσα θα πρέπει να μην πατήσουμε στα επικίνδυνα σημεία της αμμουδιάς, προκειμένου να μη μας καταπιεί. Έτσι, θα βρισκόμαστε στη μέση μιας ζώνης που τα πιο πολλά σημεία της θα ‘ναι απαγορευμένα.

Με την επίγνωση, λοιπόν, πως όπου κι αν πατήσουμε θα ‘ναι πολύ πιθανόν να βυθιστούμε στην κινούμενη άμμο, θα προτιμήσουμε ν’ αποφύγουμε να πάμε σ’ αυτήν τη θάλασσα, ακόμη κι αν πρόκειται για την πιο ωραία του κόσμου.

Με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να διαλέξουμε ν’ αποφύγουμε έναν άνθρωπο, ακόμη κι αν είναι ο πιο αξιόλογος, εφόσον στη συναναστροφή μαζί του θα πρέπει να προσέχουμε συνέχεια πού πατάμε και τι λέμε, προκειμένου να μην τον θίξουμε. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα υπάρχει μια απαγορευμένη ζώνη θεμάτων κι αντιδράσεων, που αν προχωρήσουμε σ’ αυτήν θα προσβάλουμε το φίλο ή το γνωστό μας.

Έτσι, θα ‘ναι αναπόφευκτο, όχι μόνο να μην μπορούμε να χαρούμε την παρέα μαζί του, αλλά και να πιεζόμαστε απ’ την αδιάλειπτη προσπάθεια που θα καταβάλλουμε προκειμένου να μην τον θίξουμε.

Η πρόθεση να μην πατήσουμε σε απαγορευμένο έδαφος, για να μη δημιουργηθεί αντιπαράθεση μεταξύ μας, δεν μπορεί παρά να μας καταπιέζει. Μ’ έναν εύθικτο άνθρωπο η αποφυγή ενός ενδεχόμενου τσακωμού είναι δύσκολο κατόρθωμα, καθώς ακόμη και το πιο ανυπολόγιστο πράγμα είναι ικανό να του δώσει την αφορμή να παρεξηγηθεί και να θυμώσει. Έτσι, σε όλη τη διάρκεια της συναναστροφής μαζί του, θα μας επιβαρύνει ο φόβος για μια πιθανή έκρηξή του.

Η πιθανότητα να πούμε κάτι που μπορεί να τον πληγώσει είναι άλλος ένας λόγος που καθιστά καταπιεστική την παρέα μ’ έναν εύθικτο άνθρωπο. Ενώ το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε θα ήταν να πούμε κάτι που θα τον υποτιμήσει, ο εύθικτος φίλος μας, ωστόσο, μπορεί να αισθανθεί ότι τον αμφισβητούμε, ακόμη κι αν δεν τον μειώσαμε καθόλου με τα σχόλιά μας. Τότε θα μπούμε στη διαδικασία να διαψεύσουμε το συμπέρασμά του, αλλά θα είναι πια αμετάπειστος.

Ένας φίλος που θίγεται εύκολα είναι πολύ πιθανόν να αισθάνεται διαρκώς ότι δεν τον υπολογίζουμε αρκετά κι ότι τον έχουμε σε δεύτερη μοίρα. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα πρέπει συνέχεια να δικαιολογούμαστε γιατί δεν τον συμπεριλάβαμε σε κάποια έξοδο, λόγου χάρη, ή γιατί προτιμήσαμε να εκμυστηρευτούμε κάτι σε άλλον κι όχι σ’ αυτόν. Αναγκαστικά, έτσι, θα πρέπει να του δίνουμε αναφορά για τα πάντα, προκειμένου να μη νιώσει αδικημένος.

Κι έτσι, η πιο καλή θάλασσα θα ‘ναι μόνο είκοσι μέτρα μακριά μας, αλλά η κινούμενη άμμος που θα βρίσκεται μπροστά της θα μας απωθήσει απ’ την επιθυμία να φτάσουμε μέχρι αυτήν και θα την απορρίψουμε, όσο και να θέλουμε να απολαύσουμε τα νερά της.

Για να μην πέσουμε μέσα στην «κινούμενη άμμο» που θα βρίσκεται γύρω απ’ τον εύθικτο φίλο μας, λοιπόν, πολύ πιθανόν να προτιμήσουμε ν’ αποφύγουμε την παρέα μαζί του, όσο καλός κι αν είναι, λόγω της «επικίνδυνης ζώνης», που θα είναι απλωμένη παντού μπροστά του.