Οι ντροπαλοί είναι περισσότερα απ' όσα δείχνουν

Φανταζόμαστε πως δεν έχουμε δει ποτέ ξανά στη ζωή μας ένα αβγό κι ότι το βλέπουμε τώρα, για πρώτη φορά. Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι δεν έχουμε ιδέα πως μέσα στο αβγό βρίσκεται ένα κοτοπουλάκι, το οποίο πρόκειται σύντομα να δει το φως. Παρατηρούμε, έτσι, με περιέργεια, το αβγό να σπάει σιγά-σιγά. Ελευθερώνεται, για αρχή, ένα μικρό χέρι. Δύο χέρια εμφανίζονται, στη συνέχεια, ενώ έρχεται κι ένα πρώτο ποδαράκι στο φως.

Αν σταματήσουμε σ’ αυτό το σημείο τη διαδικασία, τότε έχουμε μόνο ό,τι βλέπουμε, δύο χέρια κι ένα πόδι, δηλαδή. Όμως, δεν μπορούμε να ξέρουμε πως μέσα στο αβγό βρίσκεται κρυμμένο ένα ολόκληρο κοτόπουλο κι αν δε συνεχιστεί η διαδικασία, δε θα το μάθουμε ποτέ.

Στα ντροπαλά άτομα, λοιπόν, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δε σπάζει ποτέ ολόκληρο το αβγό μας κι εμφανίζεται στο φως μόνο ένα μικρό μέρος του εαυτού μας. Έτσι, δεν μπορεί να ξέρει κανένας πως μέσα στο κέλυφος βρίσκεται κρυμμένο το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικότητάς μας, αφού δεν το δείχνουμε. Η ντροπαλοσύνη μας είναι ο λόγος που μας κάνει να σταματάμε νωρίς τη διαδικασία απελευθέρωσης του εαυτού μας και να μένουμε κλεισμένοι μέσα στο «αβγό» μας.

Όταν, όμως, δεν αποδεσμευόμαστε απ’ το κέλυφός μας, ο αρχικός φόβος της έκθεσής μας, με το πέρασμα του χρόνου, παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις κι εγκαθίσταται πιο γερά μέσα μας. Όσο αναβάλλουμε, δηλαδή, την ελευθερία ολόκληρης της προσωπικότητάς μας, τότε γίνεται όλο και πιο απίθανο το ενδεχόμενο να σπάσουμε το κέλυφος και να δείξουμε αυτό που είμαστε στ’ αλήθεια.

Η ασφάλεια που μπορεί να πιστεύουμε ότι μας συνοδεύει, όταν το κέλυφος καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μας, στην πραγματικότητα δε μας προσφέρει την ηρεμία που θα περιμέναμε. Η απραγματοποίητη επιθυμία μας να δείξουμε ολόκληρη την εικόνα μας, που δεν μπορεί παρά να υπάρχει, υπερισχύει της ασφάλειας που θα έπρεπε να νιώθουμε μέσα στο αβγό μας και την αποδυναμώνει.

Επιμένοντας να μένουμε μέσα στο κέλυφός μας και παίρνοντας αποστάσεις απ’ τα υπόλοιπα «κοτόπουλα», που είναι ελεύθερα, τότε δίνουμε ξεκάθαρα την εντύπωση ότι επιθυμούμε να μείνουμε μακριά τους, ενώ δεν ισχύει αυτό στ’ αλήθεια. Τα ελεύθερα «κοτόπουλα» απ’ την πλευρά τους δεν έχουν καμιά υποχρέωση να πιστέψουν στο αντίθετο και να επιδιώξουν με δική τους πρωτοβουλία, να σπάσουν το κέλυφός μας και να μας εντάξουν στο σύνολό τους.

Η τάση μας, όμως, να μένουμε εγκλωβισμένοι μέσα στο «αβγό» μας, επιβαρύνει τελικά και την αυτοεκτίμησή μας. Η αδυναμία που έχουμε να εξωτερικεύσουμε ολόκληρη την εικόνα μας έχει σαν αποτέλεσμα να ξεχάσουμε ακόμη κι εμείς οι ίδιοι ότι υπάρχει κρυμμένη και πιστεύουμε άδικα, έτσι, ότι είμαστε μόνο το «λίγο» που δείχνουμε.

Η ντροπαλοσύνη μας, όμως, δε μας αφήνει να αποτινάξουμε από πάνω μας το κέλυφος, που παρουσιάζει τόσο διαστρεβλωμένα την προσωπικότητά μας. Αν έρθει στη ζωή μας μια μεγάλη πτώση, που θα σπάσει το αβγό μας ή μια δυνατή σύγκρουση που θα διαλύσει το κέλυφος που μας περιβάλλει, τότε ίσως να καταφέρουμε να προχωρήσουμε χωρίς αυτό.

Διαφορετικά, δύσκολα θα καταφέρουμε με τα ίδια μας τα χέρια να σπάσουμε όλο το αβγό μας και να το απομακρύνουμε από πάνω μας.