Όση η δυσκολία τόση κι η χαρά όταν τα καταφέρουμε

Μια μέρα ένα λιοντάρι, ενώ έκανε τη βόλτα του, βρήκε στο διάβα του ένα σκοτωμένο θήραμα. Σταμάτησε να το φάει, λοιπόν, κι οπωσδήποτε, θα ευχαριστούσε την τύχη που του εξασφάλισε τόσο εύκολα την τροφή του και που δε χρειάστηκε να κουνήσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι για να την αποκτήσει.

Μιαν άλλη μέρα, το ίδιο λιοντάρι είδε το θήραμά του, ολοζώντανο αυτή τη φορά. Το κυνήγησε, λοιπόν, πάλεψε μαζί του, το έφαγε και του φάνηκε, μάλιστα, πολύ νοστιμότερο απ’ ό,τι ήταν την προηγούμενη φορά, που το βρήκε έτοιμο στον δρόμο του.

Το λιοντάρι, λοιπόν, και στις δύο περιπτώσεις κατάφερε να εξασφαλίσει την τροφή του, μα του φάνηκε πολύ πιο νόστιμη τη φορά που έπρεπε να παλέψει για να την αποσπάσει. Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, θα δούμε γιατί το λιοντάρι απόλαυσε περισσότερο το φαγητό του όταν κουράστηκε γι’ αυτό και θα διαπιστώσουμε, γενικά, γιατί χαιρόμαστε περισσότερο όταν καταφέρνουμε κάτι, για το οποίο έπρεπε πρώτα να παλέψουμε σκληρά.

Όσο πιο δύσκολα καταφέρνουμε κάτι, τόσο πιο μεγάλη είναι κι η χαρά που το συνοδεύει, γιατί τότε δε θα μπορεί κανένας να μας πει πως ήταν τυχαίο που το κερδίσαμε. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να το πούμε αυτό στον εαυτό μας και να αποδώσουμε το επίτευγμά μας απλά και μόνο στην τύχη. Όταν κερδίζουμε κάτι ύστερα από πολλές προσπάθειες, τότε δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως ήταν απλώς μια καλή στιγμή και να μειώσουμε τη σημαντικότητά του, αλλά θα ξέρουμε, πια, πως το κερδίσαμε όταν έπρεπε κι όταν το αξίζαμε πραγματικά.

Όταν καταφέρνουμε κάτι ύστερα από μεγάλη προσπάθεια, δεν ντρεπόμαστε να φωνάξουμε την επιτυχία μας και να κοκορευτούμε, ακόμη, για το «θήραμά» μας, αφού το κερδίσαμε με τα δόντια μας. Όταν κερδίζουμε κάτι για το οποίο πιστεύουμε, κατά βάθος, πως δε δουλέψαμε όσο θα έπρεπε κι ότι, επομένως, δεν είμαστε άξιοι συγχαρητηρίων γι’ αυτό, δεν μπορούμε να το ευχαριστηθούμε, γιατί στη συνείδησή μας θα ξέρουμε πως δεν το αξίζουμε ολοκληρωτικά. Αντιθέτως, όταν μπορούμε να διηγηθούμε με λεπτομέρειες πόσο σκληρά παλέψαμε για να αναδειχθούμε, είναι πιο εύκολο να μοιραστούμε το επίτευγμά μας και να χαρούμε ελεύθερα γι’ αυτό.

Όσο πιο δύσκολο είναι κάτι που θα πρέπει να καταφέρουμε, τόσο μεγαλύτερος θα ‘ναι κι ο φόβος που θα έχουμε, γι’ αυτό κι είναι λυτρωτικό το ξαλάφρωμα που συνοδεύει κάθε μεγάλο επίτευγμά μας. Η ανακούφιση που αισθανόμαστε, γιατί τα καταφέραμε και γιατί εκείνη η σκληρή μάχη που θα έπρεπε να δώσουμε αποτελεί πια παρελθόν, δε θα μπορεί παρά να παίρνει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μας. Όταν, μάλιστα, το αποτέλεσμα είναι θετικό και βγαίνουμε νικητές απ’ αυτήν τη δυσκολότατη προσπάθεια, τότε αυτή μοιάζει με κατόρθωμα κι οπωσδήποτε θα χαιρόμαστε και θα ‘μαστε περήφανοι που το επιτύχαμε.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως όσα έτοιμα κι εύκολα θηράματα κι αν μας ρίξουν στον δρόμο μας, τίποτα δε θα συγκρίνεται μ’ εκείνο το ολοζώντανο θήραμα, που έπρεπε να το κυνηγήσουμε για να το κάνουμε δικό μας και που, κυριολεκτικά, μας έβγαλε την πίστη για να το γραπώσουμε.

Όσο πιο σκληρά, μάλιστα, παλέψουμε μαζί του για να το κερδίσουμε, τόσο πιο νόστιμο θα είναι πάντα για εμάς.