Όσο πιο λίγα σου λείπουν, τόσο πιο ανασφαλής αισθάνεσαι

Ας υποθέσουμε ότι ο κύκλος είναι το σχήμα που ανταποκρίνεται στην τελειότητα. Τότε, όλα τα σχήματα θα θέλουν να είναι κύκλοι ή, τουλάχιστον, να τείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο προς το κυκλικό σχήμα.

Ας εξετάσουμε δύο σχήματα που δεν είναι κύκλοι κι ας χωρίσουμε την περίμετρό τους σε δέκα κομμάτια. Απ’ τα δέκα μέρη του πρώτου σχήματος, μόνο το ένα είναι κυκλικό κι άρα δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί πολύγωνο κι όχι κύκλος. Το άλλο σχήμα, όμως, είναι στα εννέα μέρη του κύκλος και μόνο το ένα μέρος του αποτελείται από μια γραμμή. Άρα, το δεύτερο σχήμα θα μπορούσε να ήταν κύκλος αν δεν είχε αυτή τη μία και μοναδική ατέλεια.

Έτσι, ενώ το πρώτο σχήμα ξέρει πως δε θα μπορέσει ποτέ να γίνει κύκλος κι έχει συμβιβαστεί πλέον με τη φύση του, ωστόσο το δεύτερο σχήμα, που είναι σχεδόν κύκλος, κάνει τα πάντα προκειμένου να φαίνεται σαν κύκλος. Κρύβει το ένα ατελές σημείο που έχει και όλοι νομίζουν πως πρόκειται για κύκλο. Το ίδιο, βέβαια, μέσα του ξέρει πως δεν είναι κύκλος, όσο κι αν καταφέρνει να δίνει την εντύπωση του κύκλου.

Έτσι συμβαίνει και στην πραγματικότητα, κι όσο πιο κοντά είσαι σ’ αυτό που κατά γενική ομολογία μπορεί να θεωρηθεί τέλειο, τόσο δυσκολότερα μπορείς να συμβιβαστείς με το ένα ατελές στοιχείο, που σου στερεί την τελειότητα.

Καταρχάς, όσο λιγότερα σου λείπουν, τόσο πιο εύκολο είναι να τα κρύβεις. Έτσι, θα καταφέρνεις εύκολα να δίνεις την εντύπωση πως δεν υπάρχουν ατελή στοιχεία πάνω σου. Όμως, όσο και να μη φαίνονται, εσύ θα ξέρεις πως υπάρχουν κι αυτό όχι μόνο δε θα σου προσφέρει ικανοποίηση που κατάφερες να πείσεις πως είσαι «τέλειος», αλλά θα σε πανικοβάλλει ο κίνδυνος ν’ αποκαλυφθεί το τρωτό μέρος του εαυτού σου.

Όταν σου λείπουν λίγα πράγματα για να γίνεις «κύκλος», τότε είναι πολύ πιθανόν να προσπερνάς όλα τα θετικά χαρακτηριστικά που έχεις. Το γεγονός πως, αν δε σου έλειπε αυτό το ένα και μοναδικό στοιχείο, θα μπορούσες να τα είχες όλα, παρόλο που φανερώνει μια πέρα για πέρα αχάριστη διάθεση, ωστόσο σε κάνει να παραμερίζεις όλα τα καλά που σου προσφέρθηκαν και να επικεντρώνεσαι σ’ αυτό που θεωρείται πως δεν είναι τέλειο. Έτσι, αντί να είσαι ευγνώμων που έχεις τόσα πολλά, θλίβεσαι για εκείνο που δε σου δόθηκε.

Όσο πιο λίγα σου λείπουν, τόσο πιο ανασφαλής μπορεί να αισθανθείς, καθώς θα προσκολληθείς πάνω σ’ αυτά και θα τα μεγαλοποιήσεις. Όταν δεν έχεις το ένα στοιχείο που θα ήθελες, τότε μπορεί να δώσεις τεράστιες διαστάσεις στην απουσία του και να θεωρήσεις τον εαυτό σου ελλειπή. Το γεγονός, μάλιστα, πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποκτήσεις, σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι αδύναμος κι ανεπαρκής. Κι έτσι, η εμμονή σου με το στοιχείο που δεν έχεις, σου στερεί την αυτοπεποίθηση που θα έπρεπε να αισθάνεσαι.

Έτσι, λοιπόν, παρόλο που οι άνθρωποι-κύκλοι δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν, γιατί είναι αλήθεια ότι κανένας δεν είναι τέλειος, ωστόσο μερικοί είναι πιο κοντά στον «κύκλο», απ’ ό,τι άλλοι. Βλέπουμε, όμως, πως όσο πιο «κύκλος» τείνεις να είσαι, τόσο πιο ανεπαρκής μπορεί να αισθάνεσαι.