Όσοι σου δείχνουν εμπιστοσύνη όταν δε σου δείχνεις ούτε εσύ

Σ’ έναν στάβλο ανέθεσαν το δυσκολότερο έργο, εκείνο που κάθε άλογο αδημονούσε το ίδιο να εκτελέσει, στο πιο ανάξιο άτι κατά γενική ομολογία. Σ’ αυτό δηλαδή που άλλο πράγμα δεν έκανε ολημερίς κι ολονυχτίς, απ’ το να κουρνιάζει σε μια γωνία, να μασουλάει σανό και να ρίχνει πού και πού κάποιο χλιμίντρισμα.

Όλα τα άλογα τότε απέμειναν εμβρόντητα, προσπαθώντας να καταλάβουν αν άκουσαν καλά. «Με ποια λογική δίνουν τη φύλαξη του στάβλου μας σ’ αυτόν;» αναρωτιούνταν, μα και το ίδιο το άλογο που διαλέχτηκε, που πιο πολύ απόρησε με την απόφασή τους, ρώτησε: «Είστε με τα καλά σας; Από πού κι ως πού σε μένα αναθέτετε αυτόν τον δύσκολο ρόλο, αφού μήτε που τον ζήτησα ποτέ; Ξεχνάτε πως είμαι το άλογο που ποτέ δεν έτρεξε για κάποια δουλειά, που καμία φορά δεν κουβάλησε οτιδήποτε, μα που αντιθέτως κάθεται απλώς και τρώει το σανό που όλοι οι υπόλοιποι φέρνετε στο στάβλο;». Τότε όμως του είπαν αυτοί που τον διάλεξαν: «Φυσικά κι έχουμε γνώση όσων έχεις μέχρι τώρα πράξει. Μα επιμένουμε πως μπορείς να φυλάξεις τον στάβλο μας».

Σαν αυτό το -κατά τη γνώμη του- ανάξιο άλογο λοιπόν, μένουμε εμβρόντητοι όταν μας αναθέτουν κάποιο δύσκολο έργο που θαρρούμε πως δεν μπορούμε να φέρουμε εις πέρας. Απορούμε και εμείς με τη σειρά μας τι να είχανε άραγε στον νου τους όσοι έκαναν μια τόσο τολμηρή επιλογή.

Καταρχάς, όταν ανέθεσαν στο πιο τεμπέλικο ζώο απ’ όλα αυτή τη δύσκολη δουλειά, που και το ίδιο απόρησε για την εμπιστοσύνη που έδειχναν στο πρόσωπό του, είναι σαν να ήθελαν να του πουν: «Εσύ μπορεί να νομίζεις πως για τίποτα δεν είσαι ικανός, μα η δική μας γνώμη είναι ότι μπορείς και με το παραπάνω να τα καταφέρεις». Έτσι κι εμάς λοιπόν, όταν αναπάντεχα μας δίνουν μια δύσκολη εργασία είναι σαν να θέλουν να μας κάνουν να καταλάβουμε, πως έστω κι αν εμείς θεωρούμε ξοφλημένους και ανάξιους τους εαυτούς μας, εκείνοι δεν έπαψαν να πιστεύουν σε εμάς. Μας αποδεικνύουν έμπρακτα πως ακόμη λογαριάζουν σοβαρά τις δυνατότητές μας. Πώς μας θεωρούμε με κάποιον τρόπο απ’ τα δυνατά χαρτιά τους.

Επιπλέον, όταν μας αναθέτουν ένα έργο που πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να φέρουμε εις πέρας λόγω της όποιας κατάπτωσης μπορεί να αντιμετωπίζουμε, ίσως επιθυμούν να μας δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία να δείξουμε σε όλους ότι έχουμε ακόμη τις δυνάμεις μας. Ή ίσως θέλουν να μας δώσουν ένα χέρι για να αποκαταστήσουμε το όνομά μας. Αν καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε τη δύσκολη εργασία που μας ζητήθηκε, τότε οι άλλοι θα αναγνωρίσουν πως έστω κι αν κάποτε πέσαμε σε σφάλματα, τώρα έχουμε τη δύναμη να προβούμε και σε κατορθώματα ακόμη. Κυρίως όμως, θα καταφέρουμε να πούμε: «Για δες που νόμιζα πως τίποτα πια δε θα ήμουν ικανός να κάνω, μα που τελικά μπορώ ακόμη να τα καταφέρω». Να δώσουμε εμείς οι ίδιοι το χέρι στον εαυτό μας και να μας παραδεχτούμε. Αυτή είναι τελικά η μεγαλύτερη επιτυχία απ’ όλες.

Τέλος, εκεί που όλοι μας θεωρούν ξοφλημένους έρχεται κάποιος να μας ξεχωρίσει και να μας δώσει ένα δύσκολο έργο, ξέροντας πως ποτέ δεν είναι αργά για να κάνει κάποιος μια μεταστροφή προς το καλό. Ανά πάσα στιγμή δηλαδή κάποιος που επιδίδεται συχνά σε σφάλματα και αξιόμεμπτες συμπεριφορές, μπορεί εάν το θελήσει με μια καλή του ενέργεια να μπει στον δρόμο που θα οδηγήσει στην εξιλέωσή του.

Κι έτσι λοιπόν το πιο φυγόπονο άλογο αποδέχτηκε τελικά την πρόκληση και μαχόταν να φυλάξει το στάβλο με απαράμιλλη θέληση κι επιμονή. Κατάφερε μάλιστα, με απόλυτη επιτυχία να φέρει σε πέρας τη δουλειά του καθώς έκτοτε τίποτα δε χάθηκε απ’ το στάβλο, μα και κανένα άλογο δεν έπαθε το παραμικρό κακό. «Τελικά ακόμη και το πιο ανάξιο άλογο μπορεί να κάνει κάτι καλό φτάνει κάποιος να μη σταματήσει, όσα λάθη κι αν κάνει, να πιστεύει σε αυτό», έλεγε συγκινημένο.