Όταν η αφέλεια γίνεται επικίνδυνη

Έχουμε ένα πλαστικό μαχαίρι στα χέρια μας και γνωρίζοντας πως είναι ακίνδυνο, το πιάνουμε κι απ’ τις δύο του μεριές, το ξαναπιάνουμε, το στριφογυρνάμε στα χέρια μας χωρίς έγνοια, αφού ξέρουμε πως το συγκεκριμένο μαχαίρι δεν μπορεί να μας κόψει και να μας κάνει κακό.

Να, όμως, που κάποια στιγμή κι ενώ εξακολουθούμε να το κρατάμε ανέμελα στα χέρια μας, το πλαστικό μαχαίρι μοιράζεται στη μέση. Τότε, λοιπόν, προτού ακόμη προλάβουμε καλά-καλά να καταλάβουμε πως έχει μοιραστεί στα δύο, τα κοφτερά τελειώματα που δημιουργούνται με το σπάσιμό του μας γδέρνουν και ματώνουν τα χέρια μας. Και να, τελικά, που το πλαστικό μαχαίρι μας έβλαψε, όσο κι αν πιστεύαμε πως ήταν ακίνδυνο κι όσο, επομένως, κι αν δεν περιμέναμε καθόλου πως θα μας μπορούσε να μας πληγώσει.

Τα αφελή άτομα, λοιπόν, είναι ακριβώς σαν αυτά τα πλαστικά μαχαίρια: ακίνδυνα, μέχρι που κάποια στιγμή μπορεί να σπάσουν και να βλάψουν –άθελά τους, συνήθως– τον άλλον. Το χειρότερο, μάλιστα, είναι πως όταν σπάζουν ο άλλος εξακολουθεί να τα θεωρεί ακίνδυνα και μπορεί να τον πληγώσουν έτσι, χωρίς να ‘ναι καθόλου προετοιμασμένος γι’ αυτό.

Η αφέλειά μας μπορεί να γίνει επικίνδυνη όταν μας ξεφεύγουν πράγματα που μας εμπιστεύτηκαν. Σ’ αυτή την περίπτωση, μπορεί να εκθέσουμε άτομα του περιβάλλοντός μας, με εκμυστηρεύσεις που οι ίδιοι δε θα ‘θελαν να μοιραστούν ή που θα προτιμούσαν να το κάνουν κάποια άλλη στιγμή. Έτσι, τους φέρνουμε σ’ αμήχανη θέση και μπορεί ακόμη να τους κάνουμε να παρεξηγηθούν με τους άλλους, καθώς θα πιστέψουν πως δεν ήθελαν ν’ αποκαλύψουν ένα μυστικό, λόγου χάρη, και σ’ εκείνους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, δείχνουμε κι εμείς αφερέγγυοι και μπορεί ακόμη και να υποψιαστούν πως τους εκθέσαμε επίτηδες και με κακό σκοπό.

Όταν είμαστε αφελείς κι οι άλλοι γνωρίζουν αυτό το χαρακτηριστικό μας, αυτόματα παίρνουμε στο μυαλό τους τη μορφή του πιο αγαθού, ίσως, ανθρώπου. Κι έτσι, μπορούν άφοβα να μας λένε τα παράπονά τους για τους άλλους και να ‘μαστε τα άτομα που θα διαλέξουν για να ξεθυμάνουν, επειδή ξέρουν πως δε θα τους παρεξηγήσουμε, ό,τι κι αν πουν. Αν, όμως, τσακωθούμε, για παράδειγμα, και χρησιμοποιήσουμε εναντίον τους όσες κατηγορίες μας είπαν για ξένα πρόσωπα, ενώ ήταν εν βρασμώ κι ίσως ακόμη και χωρίς να τις εννοούσαν, τότε θα πειστούν πως η αφέλειά μας δε συνοδευόταν από καλοκαρδοσύνη αλλά από πονηριά.

Τέλος, τα αφελή άτομα έχουμε την τάση να κάνουμε λάθη, τα οποία αντιλαμβανόμαστε πολύ αργότερα, όταν πια θα πρέπει, αναγκαστικά, να αναλογιστούμε σοβαρά τις ενέργειές μας. Μόνο τότε, λοιπόν, αντιλαμβανόμαστε πόσο ποταπές ήταν οι πράξεις μας κι αργοπορημένα πια, σπεύδουμε να απολογηθούμε γι’ αυτές, συντετριμμένοι με την αποκάλυψη του κακού που έχουμε κάνει, χωρίς να το καταλάβουμε. Κι έτσι, επιδιδόμαστε σε σπαρακτικές συγγνώμες κι αυτοί που βλάψαμε, αναγκάζονται να μας παρηγορούν κι από πάνω για τα λάθη μας.

Το πλαστικό μαχαίρι, επομένως, όταν μοιραστεί στα δύο μπορεί να γίνει επικίνδυνο, με αποτέλεσμα να μη θέλει κανείς να το ξαναπιάσει στα χέρια του. Ομοίως κι η αφέλειά μας όταν δε συγκρατείται μπορεί να βλάπτει τους άλλους και να τους κάνει να μη θέλουν να μας συναναστρέφονται.