Σπιτικές συνταγές για τη διαχείριση του σχολικού εκφοβισμού

Προσπαθούσες να συναντήσεις το βλέμμα του, αλλά σε απέφευγε . Όταν καμιά φορά τα κατάφερνες, δεν ήσουν βέβαιη, αλλά δεν έβλεπες το φως που περίμενες στα μάτια του. Δεν ήθελες, όμως, να βεβαιωθείς, δεν ήθελες να επικυρώσεις το σκοτάδι που φανέρωνε το κοίταγμά του. Εξοστράκιζες, έτσι, τις εικασίες που ήθελαν το παιδί σου δυστυχισμένο, αφού τα μάτια σας επικοινωνούσαν μόνο για μια στιγμή. Πώς μπορεί να ήταν σκοτάδι αυτό που φανέρωναν;

Ήταν ώρα να το πάρεις από το σχολείο. Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσατε για το σπίτι. Το βλέμμα που έψαχνες τόσο καιρό, για κάποιο λόγο, δεν ξεκολλούσε από πάνω σου. Το πρόσεξες, του χαμογέλασες και επικεντρώθηκες πάλι στην οδήγησή σου. Γύρισες να κοιτάξεις ξανά το παιδί σου και τα μάτια του ήταν ακόμα στραμμένα σε εσένα. Ρώτησες, έτσι, ανυποψίαστη, να μάθεις τι συμβαίνει.

Η απάντηση ήρθε αμέσως για να αναδύσει ό,τι έκρυβε η ψυχούλα του τόσο καιρό. Η δυστυχία που έκανες ότι δεν έβλεπες αποκαλύφθηκε και σου την εξομολογήθηκε με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Τα πειράγματα, η απομόνωση, η κοροϊδία που δεχόταν, βρήκαν το θάρρος να πάρουν τη μορφή λέξεων και να φανερωθούν.

Εσύ άκουγες και οι ρόλοι τότε αντιστράφηκαν. Αυτός που έκρυβε τώρα το βλέμμα του από τον άλλο, ήσουν εσύ. Προσπαθούσες να αφήσεις ένα ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπό σου, που θα έδειχνε ότι όσα άκουγες δεν ήταν και τόσο σοβαρά, αλλά η καρδιά σου δεν ήξερες αν θα κατάφερνε για πολύ ώρα ακόμα να υποστηρίζει το χαμόγελο που εκμαίευες.

Όταν τελείωσε και είπε ό,τι είχε να πει, είδες τα χαρακτηριστικά του να μαλακώνουν, είδες το φως που έλειπε από τα μάτια του να επανέρχεται. Έπιασες την ίδια ώρα τον εαυτό σου στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και η ανακούφιση που έφυγε απ΄το πρόσωπο του παιδιού σου, ήρθε και επιβάρυνε το δικό σου πρόσωπο, τα χαρακτηριστικά σου παραμορφώθηκαν, ο πόνος αγκιστρώθηκε πάνω τους.

Ξέθαψες τότε, από ένστικτο, μια δική σου παρόμοια εμπειρία να διηγηθείς, για να το βγάλεις από τη δύσκολη θέση. Όταν τελείωσες και φτάσατε στο σπίτι σε φίλησε και δώσατε ραντεβού το βράδυ, όπου θα συζητούσατε εκτενέστερα και θα αντιμετωπίζατε μαζί το πρόβλημά του.

Μέχρι εδώ η ιστορία σου υπάρχει παντού και λαμβάνει χώρα όχι μόνο σ’ αυτοκίνητα, αλλά κι οπουδήποτε αλλού το παιδί θα καταφέρει να σε συναντήσει μόνη. Το βάρος της εξομολόγησης που θα πάρεις στα χέρια σου είναι όντως μεγάλο και χρειάζεται προσεχτική διαχείριση και ακόμα ασφαλέστερη τοποθέτηση.

Μη βιαστείς να σύρεις το βάρος που πήρες στο σχολείο και να ζητήσεις δικαίωση και τιμωρία του «ενόχου». Το σχολείο θα ζυγίσει το βάρος που του έδωσες και θα το βρει ελαφρύτερο. Θα κάνει το πιο πιθανό, τα πάντα, όχι για να σώσει το παιδί σου, αλλά για να απομακρύνει το σκάνδαλο, που ενδεχομένως να προκαλέσει το περιστατικό.

Για να διαχειριστείς σωστά το βάρος που έχεις στα χέρια σου, μπορείς να επικοινωνήσεις, μέσω διαδικτύου, με ένα συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας. Γνωρίζει από πρώτο χέρι τον εκφοβισμό, τον έχει νικήσει μέσα από τα βιβλία του, ξέρει πολύ καλά πώς διαχειρίζονται την εμφάνισή του στα σχολεία και θα είναι ευχαρίστησή του, να σε αποτρέψει από λάθη και να σου ανοίξει το δρόμο που θα οδηγεί στη λύτρωση του παιδιού σου.

Αναγκασμένοι, όμως, να μπούμε ξανά για λίγο στη ροή της ιστορίας που ξεκινήσαμε, πρέπει να πάμε στην ώρα που θα συναντήσεις το παιδί σου και θα του φανερώσεις τη λύση που του υποσχέθηκες. Δε χρειάζεται να έχεις στα χέρια σου ισχυρές τοποθετήσεις, που θα υπόσχονται άμεση και ολοκληρωτική εξαφάνιση του προβλήματος. Χαμογέλασέ του για αρχή και υποβάθμισε τη σημαντικότητα του προβλήματός του. Η μεγάλη συχνότητα που παρουσιάζεται το μπούλινγκ σε παιδιά όλων των ηλικιών, λόγου χάρη, είναι ένα επιχείρημα που μπορεί να περιφρονήσει τo φαινόμενο, ως προς την ιδιαιτερότητά του.

Δείτε μαζί παραδείγματα διάσημων στο διαδίκτυο, που εξομολογούνται τις περιπέτειες που έχουν βιώσει και φρόντισε να είναι περιπτώσεις που θα έχουν συνάφεια με ό,τι περνά και το παιδί σου. Κατάταξε την κατάστασή του στην «κλίμακα σοβαρότητας», ως διαχειρίσιμη και διαβεβαίωσέ το ότι θα κάνετε τα πάντα για να την αντιμετωπίσετε.

Βάλε του όρο, ότι πρέπει να είστε μαζί στον αγώνα σας. Κάνε το σύμμαχό σου. Ξεκινάτε τη μάχη σας, πρέπει να έχετε και οι δύο το πλάνο δράσης σας. Θα το ανανεώνετε καθημερινά και θα γράφετε και οι δύο τις κινήσεις που ακολουθείτε. Μην του κρύβεις τίποτα, μίλησε του για τις οδηγίες που πήρες από το συγγραφέα, πες του τη γνώμη σου, ζήτα τη δική του, αξιολογήστε μαζί τι είναι σωστό να γίνει και διαβεβαιώστε ο ένας τον άλλο πως δε θα κάνετε καμιά κίνηση, που δε θα έχει την έγκριση και των δύο σας.

Κι αφού καθησυχάσεις το σύμμαχό σου, θα τον δεις να ξαπλώνει ανακουφισμένος. «Ήταν υπέροχα που μιλήσαμε, είναι ωραίο το σχέδιό μας», θα σου πει, θα σου χαμογελάσει και θα σου γυρίσει την πλάτη για να κοιμηθεί. Πάρε το χαμόγελο που θα σου δώσει και να το έχεις πάντα μαζί σου. Όταν δε θα βρίσκεις το δικό σου στη δύσκολη μάχη που ξεκινάτε, θα έχεις, έτσι, ένα πρόχειρο χαμόγελο πάντα για να φοράς. Γιατί θα είναι απαραίτητο να έχεις ένα κι ας μην είναι το δικό σου…