Στον ελεύθερο χρόνο του να ΄σαι η προτεραιότητα

Υπάρχει ένα ταχυδρομικό περιστέρι που μπαίνει σ’ ένα κλουβί και μεταφέρεται κάπου, μακριά απ’ τον περιστερώνα του. Τότε, το περιστέρι ελευθερώνεται στον ουρανό κι η λαχτάρα του να γυρίσει πίσω στον περιστερώνα του, θα το οδηγήσει ξανά μέχρι εκεί, παραμερίζοντας, μάλιστα, τους κινδύνους που θα συναντήσει στο ταξίδι του.

Ας υποθέσουμε, τώρα, ότι είμαστε το ταχυδρομικό περιστέρι κι ότι ο περιστερώνας μας είναι ο άνθρωπός μας. Τότε, λοιπόν, θα υπάρξουν πράγματι στιγμές, που θα πρέπει να μπούμε σ’ ένα κλουβί και να βρεθούμε μακριά απ’ τον περιστερώνα μας, για τις υποχρεώσεις μας. Με την πρώτη ευκαιρία που θ’ απαλλαγούμε, όμως, απ’ αυτές και θα ελευθερωθούμε ξανά στον «ουρανό», αν ο σύντροφός μας είναι πράγματι ο «περιστερώνας» μας, τότε θα επιστρέψουμε κοντά του, με την ίδια λαχτάρα που το ταχυδρομικό περιστέρι βρίσκει ξανά τον τόπο του, χωρίς να το ενδιαφέρει η ταλαιπωρία που θα περάσει στον ουρανό.

Αν, όμως, στον ελεύθερό μας χρόνο αφεθούμε στον «ουρανό» και παρ’ όλα αυτά προτιμήσουμε ν’ ασχοληθούμε μ’ άλλα πράγματα, τότε, αναμφίβολα, δεν έχουμε βρει ακόμη τον «περιστερώνα» μας. Ό,τι δικαιολογία και να επιστρατεύσουμε για να εξηγήσουμε τη στάση μας, δε θα είναι παρά μια μάταιη προσπάθεια, προκειμένου να κρύψουμε την έλλειψη αληθινού ενδιαφέροντος προς τον σύντροφό μας.

Όταν είμαστε ερωτευμένοι με τον άνθρωπό μας, τότε είναι ανίκητη η ανάγκη μας να συναντηθούμε μαζί του με κάθε ευκαιρία κι όταν μπορούμε, αναπόφευκτα, οδηγούμαστε κοντά του. Η λαχτάρα, μάλιστα, που συνοδεύει κάθε αντάμωσή μας, έστω κι αν θα πρόκειται για ολιγόλεπτη συνάντηση, είναι μεγάλη και μας ωθεί, χωρίς διαμαρτυρίες, σ’ αυτόν.

Όταν απελευθερωνόμαστε στον ουρανό κι επιστρέφουμε στον άνθρωπό μας, τότε σημαίνει πως είμαστε διατεθειμένοι να προσπεράσουμε γι’ αυτόν κάθε ταλαιπωρία, που πιθανόν να συναντήσουμε στο δρόμο μας. Στην περίπτωση, που θα βάλουμε πάνω απ’ αυτόν την κούραση που θα υποστούμε για να τον δούμε έστω για λίγο, τότε μάλλον δεν είμαστε πραγματικά αφοσιωμένοι στον σύντροφό μας.

Προκειμένου, όμως, να καταφέρουμε να πάμε πίσω στον περιστερώνα μας, πρέπει τα φτερά μας να είναι παντοδύναμα, όπως των ταχυδρομικών περιστεριών κι άρα τα συναισθήματά μας να είναι ισχυρά. Έτσι, μόνο αν είμαστε αληθινά ερωτευμένοι θα θέλουμε να κάνουμε το «ταξίδι» και θα επιλέξουμε στον ελεύθερό μας χρόνο, να πάμε πρώτα να συναντήσουμε τον άνθρωπό μας.

Το να επιστρέφουμε στον άνθρωπό μας, μόλις βρούμε λίγο ελεύθερο χρόνο, αποτελεί, λοιπόν, μια αδιάψευστη απόδειξη, για την εγκυρότητα των συναισθημάτων μας. Μπορούμε, έτσι, να σφετεριστούμε τις ιδιότητες των ταχυδρομικών περιστεριών και με την ίδια λαχτάρα και δύναμη να επιστρέφουμε, με κάθε ευκαιρία, στον «περιστερώνα» μας.

Στην περίπτωση που αφηνόμαστε στον «ουρανό» και δε γυρίζουμε στον άνθρωπό μας, αλλά αντιθέτως, προτιμούμε να καταπιαστούμε μ’ άλλες δραστηριότητες, τότε ίσως να μην είμαστε αληθινά ερωτευμένοι. Αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε βρει ακόμη τον τόπο που θα λαχταρούμε με κάθε ευκαιρία και με οποιοδήποτε κόστος να βρεθούμε κοντά του.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως ένας ερωτευμένος άνθρωπος λειτουργεί ακριβώς όπως ένα ταχυδρομικό περιστέρι. Απ’ όπου κι αν ελευθερωθεί, θα επιστρέψει με την πρώτη ευκαιρία πίσω στον περιστερώνα του, αψηφώντας την ταλαιπωρία και τους κινδύνους που θα βρει στο δρόμο του.