Το ξέφτισμα μιας φιλίας γίνεται σταδιακά

Επισκεπτόμαστε ένα μικρό ποταμό, το νερό του οποίου κυλάει άφθονο και ορμητικό. Μετά από μερικά χρόνια πηγαίνουμε για να δούμε ξανά τον ίδιο ποταμό. Το νερό του, όμως, χάθηκε και δε βλέπουμε μπροστά μας παρά τη σκιά ενός ποταμού, που υπήρχε κάποτε, μα που δεν υπάρχει πια.

Το νερό του ποταμού, λοιπόν, αρχικά έρρεε άφθονο και μέχρι τον πλήρη αφανισμό του, δεν μπορεί παρά να χανόταν σταδιακά.

Το ίδιο πράγμα μπορεί να συμβεί και σε μια φιλική σχέση. Ενώ στην αρχή το «νερό» της κυλάει άφθονο, μπορεί να χαθεί λίγο-λίγο και στο τέλος να εξαφανιστεί εντελώς. Τότε, όπως συνέβη και με τον ποταμό, θ’ απομείνει η σκιά μιας φιλικής σχέσης που υπήρχε όντως κάποτε, μα που δεν υφίσταται τώρα πια.

Το νερό μιας φιλικής σχέσης, λοιπόν, μπορεί να εξαλειφθεί, μα η ολοκληρωτική εξαφάνισή του δεν μπορεί να έρθει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.

Η αρχή γίνεται με μικρές ενοχλήσεις που καταπνίγονται, προκειμένου να μην αφαιρεθεί νερό απ’ τη φιλική σχέση. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για αδιόρατες υποψίες, που υποδεικνύουν πως ο φίλος μας δε χρειάζεται τη στήριξή μας, αλλά κι ότι ξεκινά ν’ αποδεσμεύεται απ’ την έγνοια των προβλημάτων μας. Τότε, οι πρώτες σταγόνες φεύγουν απ’ τον «ποταμό» κι εμφανίζονται οι αρχικές ενδείξεις, που προμηνύουν τη μελλοντική εξαφάνιση της φιλίας.

Σε δεύτερο στάδιο, η απομάκρυνση του φίλου μας γίνεται εμφανέστερη κι έτσι πραγματοποιείται η πρώτη, αισθητή εξαφάνιση ποσότητας νερού απ’ τη φιλία μας. Τότε, οι σχέσεις μας δε χάνουν ακόμη τη συχνότητά τους, μα γίνονται τυπικές απλώς επειδή δεν μπορούν ν’ αποδεσμευτούν απ’ τον τρόπο, που συνήθιζαν να πραγματοποιούνται. Όσο και να προσπαθούμε, λοιπόν, να διώχνουμε απ’ το μυαλό μας τη σκέψη πως η σχέση μας δεν είναι όπως παλιά, τόσο δε θα μπορούμε να μη βλέπουμε ότι ισχύει τελικά αυτό το ενδεχόμενο.

Σε επόμενο στάδιο θα εξωτερικεύσουμε τη δυσαρέσκειά μας για το σταδιακό αφανισμό του νερού απ’ τη φιλία μας και θα επιστρατεύσουμε όση ψυχρότητα διαθέτουμε, προκειμένου ν’ αντιληφθεί ο φίλος μας την ενόχλησή μας. Τότε, δε θα μπορούμε παρά να ελπίζουμε πως ο φίλος μας θα μας διαψεύσει και θα επαναφέρει το «νερό» που χάθηκε απ’ τον «ποταμό» μας.

Όμως, στην περίπτωση που επωφεληθεί από τη στάση μας και δεν επιχειρήσει να δείξει το ενδιαφέρον του, θα εξαφανιστούν κι οι τελευταίες σταγόνες νερού απ’ τη φιλία μας. Η σχέση μας θα περιοριστεί στις στιγμές που δε θα μπορεί ν’ αποφευχθεί η συναναστροφή μαζί του, όμως οι συναντήσεις μας θα έχουν τη διάθεση απλών γνωστών, χωρίς την αμφίδρομη ανταλλαγή πληροφοριών για ό,τι μας απασχολεί.

Έτσι, λοιπόν, το νερό που έρρεε άφθονο στον ποταμό μας θα εξαφανιστεί και δε θα μπορεί να επανέλθει ποτέ ξανά. Η σκιά απ’ την ύπαρξή του, όμως, δε θα μπορεί παρά να μας προκαλεί νοσταλγία για το νερό που έτρεχε κάποτε, αλλά και μεγάλο πόνο κάθε φορά που θα πρέπει να τον επισκεφτούμε ξανά για να δούμε τ’ απομεινάρια του.

Η σκιά της φιλίας μας, επομένως, θα είναι πάντα εκεί και θα μας υπενθυμίζει πως υπήρξε. Μα η φιλία μας δε θα μπορέσει με κανέναν τρόπο να γίνει ξανά όπως πριν.