Υιοθετώντας ένα παιδί αποκαθιστούμε μια αδικία

Μια πορτοκαλιά ξεπέταξε έναν καρπό, το πορτοκάλι της. Μέρα με τη μέρα, το πορτοκάλι ολοένα κι ανατρεφόταν, μέχρι που είχε μεγαλώσει τόσο πολύ που το κλαδί της δεν μπορούσε πια να βαστάξει το βάρος του. Τότε το πορτοκάλι ξεκίνησε να σείεται πάνω στο κλαδί, στην προσπάθειά του να μην αποκολληθεί ακόμη απ’ την πορτοκαλιά. Μα το κλαδί της πορτοκαλιάς ήταν αδύνατον να κρατήσει άλλο το πορτοκάλι κι έτσι το άφησε να πέσει στο δρόμο.

Όσο, λοιπόν, το πορτοκάλι κειτόταν στο έδαφος, θα μπορούσαν να του συμβούν δύο πράγματα: Πρώτον, το πορτοκάλι να μείνει για πάντα στο δρόμο. Να το προσπερνούν, χωρίς να το βλέπουν, να το ποδοπατούν, ή ακόμη και να το κλοτσούν στο διάβα τους, μέχρι το πορτοκάλι να σαπίσει τελείως στο έδαφος. Το άλλο που μπορεί να τύχει στο πορτοκάλι που κείτεται στο έδαφος, είναι να το βρει κάποιος, να το περιμαζέψει, να το στείψει και να το βοηθήσει, έτσι, να βγάλει όλα τα ωφέλιμα ζουμιά του.

Ας υποθέσουμε, σ’ αυτό το σημείο, πως απ’ την πορτοκαλιά δεν ξεπετάγεται ένας καρπός, αλλά μια παιδική ψυχή, που δεν μπορούν να τη βαστάξουν άλλο τα κλαδιά της και την αφήνουν να πέσει στο έδαφος. Τότε, λοιπόν, η παιδική ψυχή βρίσκεται αποκολλημένη απ’ την οικογένεια που τη γέννησε, μόνη της στο δρόμο.

Αν δε βρεθεί κάποιος να περιμαζέψει την ψυχή του παιδιού, λοιπόν, που κείτεται αβοήθητη και χωρίς οικογένεια στο «δρόμο», τότε είναι πολύ πιθανόν να προσπεραστεί και να ποδοπατηθεί χωρίς κανέναν οίκτο, μέχρι να «σαπίσει» ή, με λίγα λόγια, να διαφθαρεί ύστερα απ’ όλα αυτά. Αν, απ’ την άλλη, βρεθεί κάποιος να πάρει το παιδί στο σπίτι του και να το υιοθετήσει, τότε θα το βοηθήσει να βγάλει όλα τα καλά «ζουμιά» από μέσα του και να γίνει κάτι ωφέλιμο στον κόσμο.

Υιοθετώντας ένα παιδί, λοιπόν, βοηθούμε μια ψυχή να γλυτώσει απ’ το «σάπισμα» και τη διαφθορά. Ένα παιδί χωρίς οικογένεια δεν είναι αδύνατον ν’ αρχίσει να θρέφει με μίσος την ψυχή του, καθώς θα πιστεύει, και με το δίκιο του, ότι δεν οφείλει τίποτα σε κανέναν και πως, αντιθέτως, όλοι είναι ένοχοι απέναντί του. Βιώνοντας, μάλιστα, το ποδοπάτημα του κόσμου και την περιφρόνηση που μπορεί να δεχθεί ένα έκθετο παιδί, τότε, αναπόφευκτα, δε θα μπορεί να δει τίποτα ωραίο γύρω του και πολύ πιθανόν να γίνει και το ίδιο ως ενήλικας ό,τι αρχικά απεχθανόταν.

Μαζεύοντας μια παιδική ψυχή απ’ το έδαφος, θα τη βοηθήσουμε όχι μόνο να μην «αποσυντεθεί», αλλά και να γίνει κάτι ωφέλιμο. Υιοθετώντας ένα παιδί, το αφήνουμε να βγάλει όλα τα «ωφέλιμα ζουμιά» που ενδεχομένως να έμεναν ανεκμετάλλευτα μέσα του ή ν’ αλλοιώνονταν, αν δεν είχε τη στήριξή μας. Όταν το παιδί ανατραφεί με υγιή τρόπο, λοιπόν, όλα τα καλά χαρακτηριστικά του θα μένουν ακέραια και θ’ αναπτύσσονται ακόμη πιο πολύ, με την αγάπη που θα του δίνουμε.

Τέλος, όταν υιοθετούμε ένα παιδί, είναι σαν ν’ αποκαθιστούμε μιαν αδικία, αν υποθέσουμε πως το δίκαιο είναι πως σε κάθε παιδική ψυχή θα έπρεπε ν’ αναλογούσε και μία οικογένεια. Το ότι μπορούμε να δώσουμε σ’ ένα παιδί τη μητέρα/τον πατέρα (ή ιδανικά και τους δύο) που θα έπρεπε να είχε κοντά του, είναι μια ευκαιρία που μας προσφέρεται για να διορθώσουμε εμείς τη βάναυση δυσλειτουργία που έτυχε στον κόσμο και που ένα παιδί αφέθηκε χωρίς οικογένεια.

Μερικές πορτοκαλιές, λοιπόν, δεν μπορούν να βαστάξουν τους ίδιους τους καρπούς τους και τους αφήνουν να πέσουν στο έδαφος. Τότε, μόνο αν περιμαζευτούν τα έκθετα πορτοκάλια θα μπορέσουν να φανούν ωφέλιμα και να μη φτάσουν στη σήψη.