Ναι, είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Και πολλές φορές, όταν το λέω, με αντιμετωπίζουν λες και έχασα κάποιον από τους γονείς μου. Τα τελευταία 10 χρόνια που οι γονείς μου είναι διαζευγμένοι, έχω βαρεθεί να ακούω τις πολύ κλισέ ερωτήσεις: 1) Δε στεναχωρήθηκες; 2) Είσαι καλά μετά από αυτό; 3) Πηγές σε ψυχολόγο;
Όχι, ναι και όχι. Θα εξηγήσω γιατί.
Δεν υπάρχει παιδί που να θέλει τους γονείς του σε έναν γάμο που δεν είναι καλά. Γιατί δεν υπάρχει παιδί που δε θέλει τους γονείς του καλά. Η ατάκα «μένω στον γάμο μου για το παιδί» είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει. Το παιδί δεν το νοιάζει ο γάμος, αλλά να είναι οι γονείς του καλά, υγιείς κι ευτυχισμένοι. Μόνο έτσι θα μπορεί κι αυτό να είναι καλά. Ως ένα παιδί χωρισμένων γονιών, θεωρώ πολύ ψυχοφθόρο το να μένεις σε ένα σπίτι όπου υπάρχουν συνεχώς καΒγάδες, φωνές, ασυνεννοησία και γενικώς να υπάρχουν δύο άνθρωποι όπου ναι μεν αγαπιούνται, αλλά δεν τους ενώνει κάτι άλλο πια ως ζευγάρι. Κι ας υπήρξα αρκετά τυχερή κι ας δεν έζησα ομηρικούς καβγάδες μες στο σπίτι, πάλι μου ήταν ψυχοφθόρο.
Με ένα διαζύγιο, δε χάνεις τον γονιό σου. Παραμένει γονιός σου, σε αγαπάει το ίδιο, σε υποστηρίζει το ίδιο. Ο,τι έκανε πριν, κάνει και μετά, με τη μόνη διαφορά ότι ζει σε άλλο σπίτι. Κι αυτό ορισμένες φορές είναι βαθιά λυτρωτικό να συμβαίνει. Προσωπικά ηρέμησα μέσα μου τόσο πολύ όταν είδα και το πόσο ηρέμησαν οι γονείς μου μέσω της απόστασης. Η ειρωνεία; Τότε ήταν που ήρθαν πιο κοντά. Άρχισαν να έχουν καλύτερη επικοινωνία μεταξύ τους, πιο ήρεμη, πιο υγιή. Τους κοιτούσα με την πάροδο των χρόνων κι έβλεπα πως τους έκανε καλό το διαζύγιο και κατ’ επέκταση, σε εμένα και τα αδέρφια μου. Ήμασταν όλοι πιο χαρούμενοι, πιο ήρεμοι, πιο καλοί ο ένας με τον άλλον.
Ναι, η αρχή και η προσαρμογή είναι δύσκολη. Ναι, μου έλειπαν στιγμές της καθημερινότητας που είχα με τον μπαμπά μου (καθώς μετακόμισα σε άλλη πόλη), αλλά δε θα άλλαζα και πάλι τίποτα. Δε θα πω ευτυχώς ή δυστυχώς, μα δε χρειάστηκα παιδοψυχολόγο ή ψυχολόγο. Η μητέρα μου, όμως, συμβουλεύτηκε έναν για να ξέρει πώς να διαχειριστεί την κατάσταση με τον μικρότερό μου αδερφό κι αυτό ήταν υπέροχο. Γιατί εκεί έξω, υπάρχουν πολλά παιδιά που θέλουν το διαζύγιο των γονιών τους, αλλά θέλουν και την ψυχολογική βοήθεια για να ξεπεράσουν τα λάθη των γονιών τους αλλά και τα τραύματα που τους άφησαν. Γιατί δε λήγουν όλοι οι γάμοι ήρεμα και με συνεννόηση.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουν πολλοί εκεί έξω, σε αυτήν την κοινωνία που ζούμε, είναι πως ένα παιδί χωρισμένων γονιών, δεν είναι αυτόματα δυστυχισμένο. Δε χρειάζεται να το λυπάται κανένας που «δεν έχει και τους δύο γονείς». Ένα παιδί χωρισμένων γονιών δεν είναι κακόμοιρο, δεν είναι προβληματικό. Είναι ένα ακόμα παιδί, σαν όλα τα άλλα. Ίσως, καμιά φορά και πιο ευτυχισμένο από τα άλλα. Ένα διαζύγιο δεν είναι αιτία να στιγματιστεί κανείς. Ένα διαζύγιο μπορεί να φέρει και χαρά, ηρεμία κι ευτυχία σε όλα τα μέλη που μπορεί να επηρεάσει.
Όσο χαρούμενους είδα τους γονείς μου σε φωτογραφίες από τον γάμο τους, άλλο τόσο τους είδα και λίγο καιρό μετά το διαζύγιο, όπου ο κάθε ένας είχε βάλει τη ζωή του στη σειρά που εκείνος ήθελε. Τους είδα πάλι αγαπημένους, φίλους, που έλεγαν τα νέα τους κι έβγαιναν για καφέ λέγοντας για τα παιδιά τους πράγματα όπου η καθημερινότητα, τα προβλήματα της ρουτίνας και η ζωή εντός γάμου τους είχε κάνει να θάψουν ελαφρώς.
Δεν ξέρω αν η ζωή μου θα ήταν διαφορετική χωρίς το διαζύγιο των γονιών μου. Σίγουρα, όμως, δε θα άλλαζα την ευτυχία που ένιωσαν μετά από αυτό και την ευτυχία που ένιωσα κι εγώ βλέποντας εκείνους ευτυχισμένους. Γι’αυτό λοιπόν, όχι, δε στενοχωρήθηκα που χώρισαν. Χάρηκα! Ναι, είμαι καλά μετά από αυτό. Ίσως και καλύτερα από πριν.
Μαμά, μπαμπά, σας ευχαριστώ για την ευτυχία που μου προσφέρατε. Σας αγαπώ.
Συντάκτης: Πετρούλα Γιαννακοπούλου
