Όλοι γνωρίζουμε πως κάθε ζευγάρι έχει τις συνήθειές του, τον κώδικα επικοινωνίας του, τη ρουτίνα του, είτε συγκατοικεί είτε όχι. Ταυτόχρονα, όμως, και ο κάθε ένας ξεχωριστά έχει τις συνήθειές του, που είτε τις προσαρμόζει στη νέα του ζωή, είτε τις κρατάει ζητώντας κατανόηση και σεβασμό από το ταίρι του, όπως είναι λογικό.
Τι γίνεται, όμως, με αυτές τις μικρές κινήσεις μες στη μέρα που κάνουμε και οι δύο ως ένδειξη αγάπης, αλλά ίσως και να ενοχλούν λίγο τον άλλον; Ας δεχτούμε όλοι μας πως ο κάθε ένας από εμάς έχει διαφορετικό τρόπο να δείχνει την αγάπη του. Λουλούδια, αγκαλιές, φιλία, όμορφα λόγια, μικρά δωράκια, εκπλήξεις, ταξίδια. Είναι όμως κι αυτοί οι αδίστακτοι άνθρωποι που όλα τα παραπάνω τα θεωρούν όμορφα, αλλά όχι! Προτιμούν κάτι πολύ πιο έντονο κι άμεσο. Γαργαλητό, δάγκωμα, τσίμπημα, ζούληγμα λες και είσαι ζυμάρι, απαλές φάπες στο έξτρα δερματάκι που έχεις, ανακάτεμα μαλλιών και πολλά άλλα τέτοια.
Κάθεστε ήσυχα κι ωραία στον καναπέ αγκαλιά, βλέποντας μια ταινία μα ξαφνικά, σε άκυρη στιγμή σε παίρνει αγκαλιά κι αντί να σου φιλήσει γλυκά τον ώμο ή τον λαιμό, βγαίνει από μέσα του ο δράκουλας κι αρχίζει τις δαγκωματιές. Πας να σηκωθείς από καναπέ, κρεβάτι, καρέκλα, ξαπλώστρα και έχεις κάνει το λάθος να είσαι δίπλα του/της; Αθώο μου πλάσμα. Εκεί είναι που ένα χέρι θα αποφασίσει να σε πασπατέψει όπου βρει διαθέσιμο έδαφος. Όπα παιδιά. Ας χαλαρώσουμε λιγάκι. Δεν είναι για όλους αυτές οι κινήσεις. Δεν καθόμαστε μισή ώρα να φτιάχνουμε το μαλλί για να μας το χαλάσετε σε ένα δευτερόλεπτο με ένα χάδι λες κι είμαστε κουτάβια. Έχουμε και μια ψυχή ρε παιδιά. Είμαστε κουτάβια καταβάθος αλλά όχι το μαλλί.
Για να μην υπερβάλλω βέβαια και για να μας εκθέσω όλους, θα παραδεχτούμε ομόφωνα πως όλες αυτές τις κινήσεις και οι μεν και οι δε, τις λατρεύουμε. Όσο στιγμιαία ενοχλητικές κι αν είναι, πεθαίνουμε γι’ αυτές. Ξέρουμε πως ο άλλος εκφράζει την αγάπη του με τον τρόπο αυτό. Μας δείχνει πως όσος καιρός κι αν έχει περάσει, ακόμα μας θέλει. Παίρνουμε την επιβεβαίωση που θέλουμε πότε πότε. Όσο κι αν καμιά φορά μοιάζουν λιγάκι παιδικές, άλλο τόσο ερωτισμό κρύβουν μέσα στην αθωότητά τους.
Και κατά βάθος ξέρουμε πως θα υπάρξει ένα κενό στη ζωή μας χωρίς αυτές. Κάτι θα μας λείπει από την καθημερινότητά μας. Είναι αυτές οι μικρές, χαζές κινήσεις που ξέρεις πως αν σταματήσουν να υπάρχουν, σίγουρα κάτι πάει λάθος. Ξέρεις πως δε γίνεται χωρίς αυτές να κυλήσει όμορφα η μέρα. Που θα έρθει η μέρα που θα σου φτιάξουν τη διάθεση και θα μετατρέψουν τα δάκρυα σε ένα όμορφο, γλυκό κι αληθινό χαμόγελο.
Είναι κάπως περίεργο και δύσκολο να το εξηγήσεις, όμως, σαν βάση, έχουν το παιχνίδι και τελικά, την επαφή. Την επαφή που, όπως θα φτιάξει τη διάθεση αυτού που δέχεται το πείραγμα, έτσι θα φτιάξει και τη διάθεση αυτού που πειράζει. Επομένως, καταλήγουμε να συμφωνούμε όλοι θέλοντας και μη, απολύτως δημοκρατικά, πως αυτό το πείραγμα, το καθημερινό πείραγμα, είτε είναι αμοιβαίο είτε όχι, είναι απολύτως αποδεκτό, γιατί ξέρουμε πως αρέσει. Το πείραγμα που καμιά φορά καταλήγει σε παιχνίδι (ίσως και σε ένα καλό κρεβάτι), αυτό που στο τέλος είσαι σαν τη Ζήνα την αμαζόνα που βλέπαμε μικροί τα καλοκαίρια στο Star, μετά από μάχη. Το πείραγμα αυτό που μέρα με τη μέρα γίνεσαι σαν να συγκατοικείς με γάτα, μόνο που δεν έχεις γάτα (όχι τετράποδη τουλάχιστον). Αυτό είναι το πείραγμα που γκρινιάζουμε συνέχεια όταν το δεχόμαστε, μα σίγουρα δεν μπορούμε χωρίς αυτό και τρέμουμε κατά βάθος μη σταματήσει κάποια μέρα ξαφνικά.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν το χρησιμοποιούμε ποτέ μα ποτέ των ποτών σαν δικαιολογία στην ενδοοικογενειακή βία. Αυτή δεν είναι ένδειξη αγάπης. Είναι απλά βία.
Συντάκτης: Πετρούλα Γιαννακοπούλου
