Θάβεις από τον καναπέ σου τους πετυχημένους: Δεν τα πήραν από εσένα, τα κέρδισαν

Και εκεί που έχουμε γυρίσει σπίτι μας μετά τη δουλειά και λέμε πως ήρθε η ώρα για “netflix n chill”, το κινητό έχει ήδη πάρει τη θέση του στο χέρι μας, έχει ήδη ανοίξει το instagram, το tik tok ή ο, τι άλλο και μας έχει βάλει να δούμε τα stories όλων, τα reels του καθενός και ο εγκέφαλος μας πατάει το μαγικό κουμπί του “power off”. Μην ντρέπεσαι, όλοι το έχουμε κάνει. Κάποιες φορές μάλιστα, έχουμε την ανάγκη αυτού του power off και είναι οκ αυτό.

Αυτό που δεν είναι καθόλου οκ είναι πως υπάρχουν μερικοί εκεί έξω, που χωρίς καθόλου ντροπή κρίνουν και σχολιάζουν -ήσυχα και καθόλου ωραία- από τον καναπέ τους όλους όσους βλέπουν να κυνηγάνε τα όνειρα τους εκεί έξω.

Είναι αυτή η μάστιγα του καναπέ του κυρίου τέλειου. Είναι αυτός που ξέρει τα πάντα για τους πάντες λες και είναι εκεί, μέρος της ζωής τους. Και εννοείται κανένας δεν έφτασε εκεί που έφτασε με την αξία του. Όλοι έχουν μέσον, οι γυναίκες έχουν “πουλήσει” το κορμί τους (να το πω ευγενικά και κόσμια), οι άντρες έχουν “αγοράσει” τέτοια κορμιά. Κανένας δεν είναι άξιος ή αρκετά ταλαντούχος για να τα καταφέρει. Γιατί όλοι ξέρουμε πως “δεν κάνεις καριέρα έτσι απλά. Δε φτάνεις εύκολα στην κορυφή.”

Και ρωτάω εγώ τώρα…. Γιατί να μην είναι κάποιος απλά τυχερός και άξιος συνάμα; Γιατί να μην προσπάθησε κάποιος αρκετά και να τα κατάφερε στο τέλος; Γιατί κάποιος να μην είχε μια μικρή βοήθεια στον πρώτο βήμα και μετά να τα έκανε μόνος του όλα; Συγγνώμη που σου χαλάω την κοσμοθεωρία, αλλά υπάρχει κόσμος εκεί έξω που δε φοβάται να τσαλακωθεί, δε φοβάται να αποτύχει, δεν του αρέσει τόσο ο καναπές του. Είναι όλοι αυτοί που είναι στα talent show και προσπαθούν κάνοντας έτσι τον πρώτο βήμα. Είναι όλοι αυτοί που χωρίς ντροπή στέλνουν βιογραφικά δεξιά και αριστερά με την ελπίδα της επιλογής. Είναι αυτοί που ξεκίνησαν δειλά δειλά από το σπίτι κάνοντας για τη γειτονιά σαν χόμπι το όνειρο τους και κατέληξαν να είναι γνωστοί σε Ελλάδα -και γιατί όχι εξωτερικό. Αυτοί που άνοιξαν ένα μικρό μαγαζάκι 30-40 τ.μ και μερικά χρόνια αργότερα το μαγαζάκι αυτό έχει υποκαταστήματα παντού.

Τι σε νοιάζει εσένα αν ο άλλος είναι κάθε βδομάδα και σε άλλη χώρα διακοπές; Αν έχει αμάξι πολλών χιλιάδων ευρώ; Αν προβάλει τον εαυτό του πολύ νομίζοντας πως τον διαφημίζει και τον πουλάει; Αν η ντουλάπα με τα ρούχα του είναι ίση με το σαλόνι σου; Πού κολλάς εσύ στη ζωή του;

Εν έτη 2024, όπου τίποτα δε μένει κρυφό, πρέπει να μάθουμε όλοι να είμαστε άνθρωποι με κριτική σκέψη και όχι επικριτική. Πρέπει να μάθουμε να μη ζηλεύουμε αυτόν που έχει κάτι που εμείς δεν έχουμε. Πρέπει να μάθουμε να χαιρόμαστε με τον συνάνθρωπο μας.

Δεν μπορεί κανένας να έχει άποψη για τη ζωή και τις επιλογές του άλλου αν δεν είναι μέρος τους. Βολικό και εύκολο να μιλάει ο κάθε ένας από τον καναπέ του, μη γνωρίζοντας σχεδόν τίποτα για τον άλλον πέρα από αυτά που βλέπει. Όλοι ξέρουμε πως είναι πιο εύκολο να λες παρά να πράττεις. Ακόμα και το να προσπαθήσεις είναι δύσκολο. Γενικά το να ξεβολεύεται κανείς είναι δύσκολο και άσχημο.

Οι περισσότεροι εκεί έξω περιμένουν να τους έρθει η επιτυχία, το χρήμα, η τύχη, η καλη ζωή έτσι απλά, ουρανοκατέβατη. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Θέλει προσπάθεια για τα πάντα, θέλει κυνήγι, τρέξιμο, θυσίες. Για να σου έρθει το καλό στη ζωή σου, θα πρέπει να του δείξεις πως το θες και προσπαθείς για αυτό. Το ψάχνεις.

Με το να κάθεσαι πάνω από το κινητό σου, ή στο μπαλκόνι σου και να κράζεις τον κάθε ένα που βλέπεις να είναι σε καλύτερη συνθήκη ζωής από τη δική σου (είτε είναι κάποιος διάσημος, είτε είναι ο γείτονας, είτε είναι ένας γνωστός γνωστού), σίγουρα δε θα σε βοηθήσει πουθενά.

Άνοιξε τα μάτια σου, άλλαξε τρόπο σκέψης, ψάξε και μάθε τι διαφορετικό έκαναν όλοι αυτοί οι πετυχημένοι εκεί έξω και αν μπορείς, αντέγραψε τους. Μέχρι τότε όμως, σταματά να υβριστικά σχόλια, το κράξιμο και τη ζηλοφθονία. Κοίτα και μη μιλάς. Δεν τα πήραν από εσένα. Τα κέρδισαν.