«Μη με κοιτάτε περίεργα, είναι απλά λεύκη!»

Όλοι μας έχουμε ξυπνήσει ένα πρωί κι έχουμε αντικρίσει στο σώμα μας κάποια σημάδια. Ένα σπυράκι, μια αλλεργία, μια ξηροδερμία, κάτι ρε παιδί μου που μας ξενίζει και μας χαλάει το wanna be τέλειο δέρμα μας. Αρχίζουμε εκεί κρέμες, αλοιφές, γιατροσόφια της γιαγιάς, κάτι μαντζούνια από τη μάγισσα των παραμυθιών και κάνουμε δουλίτσα. Τι γίνεται όμως με τα σημάδια που δεν παίρνουν από γιατρειά; Και δε μιλάω για τα εσωτερικά. Μιλάω για τα εμφανή σημάδια του δέρματος. Αυτά τα αυτοάνοσα, κληρονομικά σημάδια που είναι εκεί να ταλαιπωρούν την ψυχούλα μας ή να ομορφαίνουν την εμφάνισή μας με έναν τρόπο διαφορετικό. Όπως το δει ο καθένας.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχει σημειώσει φοβερή άνοδο η λεύκη. Τι είναι όμως η λεύκη πέρα από ένα ακόμη αυτοάνοσο ή πέρα από ένα σημάδι -ή πολλά σημάδια- στο σώμα μας; Λίγοι ξέρουν πραγματικά. Κυρίως αυτοί που νοσούν, άντε και οι γύρω τους. Καμιά φορά βέβαια δεν ξέρουν ούτε κι εκείνοι πραγματικά.

Λεύκη λοιπόν, σύμφωνα με τους δερματολόγους είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα κατά το οποίο το σώμα σκοτώνει τη μελανίνη του δέρματος. Οι εξετάσεις βγαίνουν πάντα με χαμηλή βιταμίνη D και ο ασθενής έχει λευκές κηλίδες στο σώμα του, σε διάφορα σχήματα και μεγέθη. Σίγουρα επηρεάζεται από την άσχημη ψυχολογία, όπως όλες οι νόσοι. Είναι η πιο απλή εξήγηση που μπορεί να δώσει κάποιος, ώστε ο ασθενής να κατανοήσει το τι συμβαίνει. Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι δεν κολλάει κι αν μεταδοθεί, θα είναι κληρονομικά. Δε θα πεθάνει ο ασθενής, ούτε θα έχει μια δύσκολη ζωή από άποψη υγείας. Από άποψη ψυχολογίας, όμως, είναι στο χέρι του. Θεραπεία δεν υπάρχει. Ίσως γιατί δεν υπάρχει κάτι να θεραπευτεί.

Σε μια κοινωνία που όλα είναι αντίγραφα και λείπουν πολύ τα πρωτότυπα, είναι ωραίο να διαφέρεις. Στην περίπτωση που δε γεννήθηκες με αυτό, αλλά ξύπνησες ένα πρωί και το είδες πάνω σου, ίσως έπιασες τον εαυτό σου να νιώθει περίεργα. Και παλεύοντας με τον εαυτό σου, τη μια στιγμή θα βλέπεις τα σημάδια σου και θα τα θαυμάζεις. Θα νιώθεις περηφάνια. Σε κάθε ευκαιρία θα βρεθείς να τα χαζεύεις και να παρακολουθείς το σχήμα που έχουν πάρει, γιατί κάθε μέρα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Μπορεί ακόμα και να τα χαϊδεύεις, βλέποντας έτσι πως είναι απλά το δέρμα σου σε μια όμορφη διχρωμία.

Όμως θα έρθει και η άλλη στιγμή. Εκείνη, που, μετά από μια δύσκολη περίοδο της ζωής σου, ή μια άσχημη ψυχολογική κατάσταση, ένα άσχημο γεγονός, κάτι όχι καλό τέλος πάντων, θα δεις ένα νέο σημάδι. Θα δεις τα παλιά να έχουν μεγαλώσει, να έχουν αλλάξει σχήμα, μορφή. Εκεί θα τα μισήσεις, θα νευριάσεις, θα πάψεις να τα θεωρείς τύχη, θα ντρέπεσαι γι’ αυτά. Θα απορείς για σε σένα, γιατί εσύ να έχεις αυτήν την ανωμαλία. Θα σκέφτεσαι τι θα πει ο κόσμος και πώς θα αντιδράσει όταν τα δει. Καμιά φορά φοβάσαι ακόμα και για τη δουλειά σου. Πώς μπορεί να επηρεαστεί και πόσο; Σχεδόν φοβάσαι τα αδιάκριτα βλέμματα και τις περίεργες ερωτήσεις. Νιώθεις ελαφρώς την ανάγκη να απολογηθείς για κάτι το οποίο η ίδια η φύση στο έδωσε.

Έπειτα, έρχεται το τρίτο κομμάτι. Αφού έχεις αποδεχτεί και τα καινούρια σημάδια και τη νόσο γενικά. Δε σε νοιάζουν πλέον τα βλέμματα του κόσμου, οι περίεργες ερωτήσεις των συναδέλφων κ.ο.κ. Κολλάς όμως σε εκείνο το βλέμμα. Σε εκείνο το άγγιγμα. Σε αυτό το ένα που έρχεται ο κόσμος σου ανάποδα. Είναι το ενδιαφέρον ή ο φόβος της απόρριψης; Τι από τα δύο ισχύει; Και τα δύο είναι συνήθως. Ο άγνωστος κόσμος κι οι συνάδελφοι δε σε νοιάζει τι θα πουν. Εσύ τους εξήγησες τι συμβαίνει κι αυτοί ας κάνουν ό,τι θέλουν. Όταν όμως έρχεται αυτό το ένα άτομο, το ένα άγγιγμα, το ένα βλέμμα, σε νοιάζουν τα πάντα. Σε τσούζει και σε καίει το τι θα πει και τι θα πιστέψει. Φοβάσαι μη χάσεις αυτό το όμορφο συναίσθημα εξαιτίας μιας κατάστασης που δεν μπορείς να ελέγξεις. Κι αν αυτό το όμορφο συναίσθημα εξελιχθεί σε κάτι πιο μόνιμο, πιο σοβαρό; Δε θες να φοβάσαι ότι θα αρχίσει να ντρέπεται ή να αηδιάζει όταν κι αν η λεύκη σου αρχίσει να εξελίσσεται. Έτσι, όσο είναι ακόμα αρχή, τον/ την προετοιμάζεις για τα «χειρότερα». Μπαίνεις στο internet και βρίσκεις να δείξεις κάθε πιθανή φωτογραφία που σχετίζεται με το πιθανό μέλλον. Άτομα με λεύκη από όλο τον κόσμο. Άτομα που έχουν σημάδια στο δέρμα, μα κι άτομα που η λεύκη πέρασε και στα μαλλιά τους. Βρίσκεις ακόμα και ζωάκια (που είναι πιο σπάνιο). Κι έπειτα περιμένεις την αποδοχή.

Το πιο ωραίο όμως στην όλη αυτή υπόθεση, είναι όταν γυρίσεις να κοιτάξεις το άτομο αυτό. Το σωστό άτομο εκείνη τη στιγμή, θα σε κοιτάξει στα μάτια με τον πιο γλυκό και ειλικρινή τρόπο, θα σου πει πόσο δεν το νοιάζει αυτό και πόσο όμορφο/η σε βρίσκει. Με τον καιρό μπορεί να πιάσεις να χαϊδεύει και να φιλάει τα σημάδια σου, γιατί θα τα αγαπάει το ίδιο με εσένα, γιατί είναι κομμάτι σου. Κι έτσι θα ξέρεις πως οποιαδήποτε άλλη αντίδραση, δεν αξίζει να τη δεχτείς.

Η λεύκη λοιπόν δεν είναι τίποτα το φοβερό. Είναι απλή διχρωμία στο δέρμα. Να αγαπάς τη διαφορετικότητά σου για να μπορεί ο κάθε ένας να την αγαπήσει μετά από σένα. Είτε είναι ένα σημάδι αυτοάνοσου, είτε είναι ένα τατουάζ, είτε ένα σημάδι εκ γενετής. Οτιδήποτε σε κάνει διαφορετικό, αγάπησέ το. Και κράτα μακριά σου όποιον δεν το δέχεται. Είναι το σώμα σου, ο εαυτός σου. Δεν έχει κανένας άλλος λόγο πάνω σε αυτό.

Άνθρωποι εκεί έξω, μην κοιτάτε περίεργα. Είναι απλά λεύκη!