Η σχέση δεν είναι εμπορική συναλλαγή να μετράς πόσα πήρες και πόσα έδωσες

Μια από τις πιο κλασικές φράσεις που λένε τα ζευγάρια είναι: «Είμαστε μαζί. Μαζί σε όλα.» Και αυτό ισχύει όταν μιλάμε για μια σοβαρή σχέση με γερές βάσεις. Βάσεις που δημιουργούνται με το πέρασμα των χρόνων, με τη θέληση και των δύο και με πολλή προσπάθεια. Μια άλλη κλασική φράση είναι το «Είμαι εγώ εδώ για σένα. Μη φοβάσαι.» Και η φράση αυτή θέλει αποδείξεις. Όποιος την πει, θα πρέπει και να την αποδείξει. Να αποδείξει έμπρακτα ότι το εννοεί. Και εκεί είναι όλο το ζουμί της υπόθεσης.

Σε μια σοβαρή και μακροχρόνια σχέση θα έρθουν δυσκολίες. Μικρές, μεγάλες, πιο μεγάλες. Θέματα υγείας, οικονομικά, προσωπικά. Παντός τύπου προβλήματα και δυσκολίες. Ένας από τους δύο θα λυγίσει. Μπορεί να μην είναι ο ίδιος κάθε φορά, μα θα είναι ένας από τους δύο. Το θέμα είναι ότι αυτός που μένει όρθιος, βράχος και για τους δύο, θα πρέπει να είναι και αυτός που θα προσφέρει και τα περισσότερα μέχρι και ώστε να σηκωθεί αυτός που λύγισε. Πολλές φορές, απέναντι σε ένα πρόβλημα δε σκεφτόμαστε καθαρά. Τα βάζουμε με τον άνθρωπο μας. Δε σκεφτόμαστε ότι είμαστε εμείς οι δυο ενάντια στο πρόβλημα και αυτό είναι μια αιτία πολλών καυγάδων στα δύσκολα. Ξεχνάμε ίσως πως ο άλλος είναι εδώ για να μας βοηθήσει. Ξεχνάμε ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα. Ο άνθρωπος μας όμως είναι εκεί. Είναι εκεί να μας υπενθυμίζει το πραγματικό πρόβλημα – κοινό «εχθρό» αν θες, της σχέσης –  και να μας ηρεμεί. Να μας βοηθάει να το ξεπεράσουμε.

Και κάπως έτσι κυλάει μια όμορφη σχέση. Όταν ο ένας δεν μπορεί, μπορεί ο άλλος και το αντίστροφο. Χωρίς υπολογισμούς του τι έδωσε και τι πήρε πίσω ο κάθε ένας. Γιατί ξεχνάς. Δε σε νοιάζει, δε μετράς. Δίνεις απλόχερα και στέκεσαι βράχος όταν ο άλλος το χρειαστεί και ξέρεις ότι έχεις κι εσύ έναν βράχο να σταθείς στα δικά σου δύσκολα.
Μπορεί σε όλο το ταξίδι που ονομάζεται «σχέση» να είστε δύο, δεν είναι όμως πάντα 50-50 η κατάσταση. Αρκετές μέρες θα είναι, ναι. Τις όμορφες, εύκολες μέρες. Εκείνες που περιέργως δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα ή κάποιο μικρό. Στην απλή καθημερινότητα. Θα έρθουν όμως και οι στιγμές οι δύσκολες που ο ένας θα στηριχτεί στον άλλον. Ο ένας θα έχει ανάγκη τον άλλον για να αντέξει. Και αν σκέφτεσαι ποιες μπορεί να είναι εκείνες οι στιγμές, άσε με να σε βοηθήσω λέγοντας σου μερικές:

• Μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Γυρνάς σπίτι με νεύρα, ψυχολογική εξάντληση αλλά και σωματική.
• Η αγκαλιά του ανθρώπου σου και δυο γλυκά του λόγια είναι εκεί να σε ηρεμήσουν.
• Εκείνη η δύσκολη εβδομάδα που είχες υψηλό πυρετό και ήταν εκεί συνέχεια με θερμόμετρο, αντιπυρετικά και κομπρέσες μέχρι να γίνεις καλά. ( Και το αντίστροφο εννοείται)
• Εκείνο το ατύχημα που είχε και έμεινες αρκετές μέρες με λίγο ύπνο για να σιγουρευτείς πως όσο θα λείπεις στη δουλειά θα έχει όλα όσα χρειάζεται χωρίς να ταλαιπωρηθεί.
• Εκείνη η απώλεια που έσπασε στα δύο τον έναν και ο άλλος έμεινε βράχος δίπλα του, τζάμι αλεξίσφαιρο σε όλες τις σφαίρες που μπορεί να έφαγε στα ξεσπάσματα.

Πάρα πολλές τέτοιες στιγμές στην πάροδο των χρόνων. Δεν είναι η λύπηση που τα κάνει αυτά. Είναι η αγάπη και η θέληση να πετύχει αυτό που ξεκινήσατε. Είναι μικρές και μεγάλες αποδείξεις του «Σ’ αγαπώ», «Είμαι εδώ για σένα», «Μην φοβάσαι» κ.ο.κ. Γιατί αν κάτι μάθαμε από συμβουλές, βιώματα, ιστορίες φίλων και συγγενών είναι πως σε μια σχέση δίνεις και παίρνεις συνέχεια. Δε μετράς όμως όταν πραγματικά αγαπάς. Και δέχεσαι πως ούτε θα πάρεις μόνο αλλά ούτε και θα δώσεις. Υπάρχει μια αμοιβαία «συνεισφορά». Ένα αόρατο «μια ο ένας, μια ο άλλος» μα ποτέ μόνο ο ένας ή ο άλλος. Ένα «τώρα είμαι εγώ εδώ. Την επόμενη ίσως να είσαι εσύ. Ή την μεθεπόμενη.» Στο σύνολο η μοιρασιά είναι ίση. Στο ενδιάμεσο όμως, στις λεπτομέρειες δεν είναι. Τη μια θα είναι 60-40, την άλλη 70-30 ή ακόμα και 90-10. Πάντα όμως θα είναι 100% και αυτό έχει σημασία στο τέλος της ημέρας.