Όταν φτάνεις να κλαις από την κούραση ξέρεις πως κάτι πρέπει ν' αλλάξει

Όλοι έχουμε κουραστεί στη ζωή μας. Ειδικά από τη στιγμή που η ενήλικη καθημερινότητα μάς χτυπάει την πόρτα, έρχεται πακέτο στη βαλίτσα της και η κούραση. Ψυχολογική, σωματική, δεν έχει να κάνει. Η κούραση θα είναι πάντα εκεί. Ως γνωστόν, μέσα στη μέρα δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για σωματική ξεκούραση. Μια ώρα παραπάνω ύπνου, μια ώρα δουλειάς λιγότερη. Όπως και μες στην εβδομάδα, δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για ψυχολογική ξεκούραση. Μια βόλτα με το κολλητάρι, ένα ποτό αργά το βράδυ, το διάβασμα ενός βιβλίου. Οτιδήποτε ηρεμεί και ξεκουράζει ψυχολογικά τον καθένα. Τα «πρέπει» και οι υποχρεώσεις γεμίζουν το ημερήσιο πρόγραμμά μας, με αποτέλεσμα να πέφτουμε το βράδυ για ύπνο σχεδόν καθόλου ευχαριστημένοι με το πώς βγάλαμε τη μέρα και πάλι.

Μεγάλος φόρτος εργασίας από τη μια πλευρά, λίγα ρεπό αναλογικά, πολλές ώρες στη δουλειά, ένα σπίτι χάος που κάθε μέρα θέλει μάζεμα, ένα supermarket που τρέχουμε να το προλάβουμε ανοιχτό. Τον σώμα μας φωνάζει «βοήθεια». Οι βιταμίνες δεν κάνουν δουλειά πια. Ένα άσχημο συμβάν που μας κρατά σε κακή ψυχολογική κατάσταση για μέρες ή αρκετό καιρό, η ψυχολογική πίεση της καθημερινότητας, το άγχος να τα προλάβουμε όλα πριν τη δύση του ηλίου από την άλλη πλευρά.

Θέλουμε λίγο χρόνο μέσα στη μέρα να μην κάνουμε κανένα «πρέπει». Να κάνουμε μόνο αυτό που θέλουμε. Από το να κοιμηθούμε παραπάνω, μέχρι το να κοιτάμε απλά το ταβάνι. Αρκεί να ξεκουραστούμε λίγο σωματικά. Στο τέλος της μέρας όμως, ξέρουμε πολύ καλά πως κάποια «πρέπει», αν δεν περάσουν από τα χέρια μας δε θα γίνουν ποτέ, καθώς η βοήθεια που μας παρέχεται είναι μικρή και λίγη.

Όλη αυτή η κατάσταση καταλήγει να είναι ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν μπορούμε να σωθούμε. Η σωματική κούραση και οι ατελείωτες υποχρεώσεις της ημέρας μας δημιουργούν ατελείωτο αντίστοιχα άγχος και κατ’ επέκταση η ψυχούλα μας κουράζεται. Φτάνουμε σε ένα σημείο να λέμε πως απλά υπάρχουμε. Δε ζούμε ευχάριστα, δεν ευχαριστιόμαστε εύκολα κάτι. Αναζητάμε λίγες μέρες διαφυγής κάπου μακριά από τη ρουτίνα μας, μα δε βρίσκουμε χρόνο και μέρες ούτε για αυτό.

Το σώμα μας, μας πονάει παντού, είναι αδύναμο πολλές φορές. Ένα βάρος κατοικεί στην ψυχούλα μας και δεν μπορούμε να το διώξουμε από εκεί εύκολα. Θες το άσχημο γεγονός, θες το πώς έγινε η καθημερινότητα μας, θες η γενική κούραση. Όπως και να έχει, τα χτυπήματα μάς έρχονται από παντού κι αρχίζουμε να λυγίζουμε. Δεν έχουμε άλλο κουράγιο να παλεύουμε για κάτι καλύτερο. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε δίχως να μας νοιάζει κάτι ιδιαίτερο. Αρχίζουμε να αδιαφορούμε για κάποιες υποχρεώσεις, απλά και μόνο γιατί δεν έχουμε όρεξη να ασχοληθούμε μαζί τους. Η ανάγκη για διασκέδαση και ψυχική ξεκούραση παίρνουν τη σκυτάλη σιγά σιγά και υπάρχουν μέρες που νιώθουμε λίγο καλύτερα, μα ακόμα δεν έχει διορθωθεί το πρόβλημα.

Σκεφτόμαστε το τι πρέπει να γίνει από υποχρεώσεις και θέλουμε να ουρλιάξουμε από την πίεση που μας προκαλούν όλα αυτά σε μια καθημερινότητα με τόσο λίγο χρόνο. Σκεφτόμαστε το σώμα μας και το μυαλό μας που δεν αντέχουν άλλο, θέλουν ένα διάλειμμα από όλα αυτά. Μας έχουν περάσει, όμως, στο μυαλό ένα μόνιμο τρέξιμο, ένα μόνιμο άγχος για όλα, για να γίνουν όλα όπως πρέπει, τη στιγμή που πρέπει.

Αυτό που δε μας είπε ποτέ κανείς, όμως, είναι το ποιος ορίζει την ταχύτητα και τις προτεραιότητες: «Πρέπει να είναι το σπίτι μαζεμένο κάθε μέρα. Πρέπει να έχει φαγητό το σπίτι μεσημέρι βράδυ. Πρέπει να είσαι τέλει@ κάθε στιγμή της μέρας.» Και τι θα γίνει αν δε μαζέψω το σπίτι μου; Ποιος θα το δει και θα μου πει τι; Τι θα γίνει αν παραγγείλω και 2 φορές τη μέρα φαγητό και δε μαγειρέψω; Γιατί να είμαι τέλει@;

Θα πάω στη δουλειά μου και θα κάνω αυτά που μπορώ και προλαβαίνω στη βάρδιά μου. Θα μαζέψω όσο θέλω κι όσο μπορώ. Σπίτι μου είναι. Θα μαγειρέψω αν θέλω και όποτε θέλω.

Προς όλους όσους νιώθουμε έτσι μέσα στη μέρα, οφείλουμε να κατανοήσουμε πως όσο δεν είμαστε υγιείς, τίποτα όμορφο δε θα βρούμε. Το οφείλουμε στο σώμα μας και στην ψυχή μας να τα φροντίζουμε και να είναι καλά, για να είμαστε κι εμείς καλά. Πρέπει (όσο κι αν ακυρώνω τα “πρέπει” πιο πάνω) να θέσουμε δικές μας προτεραιότητες. Τι αξίζει και τι όχι. Τι χρειάζεται και τι όχι. Για τι υπάρχει λόγος να σκάσουμε και τι όχι. Ποιες οι επιπτώσεις από το κάθε τι στη ζωή μας. Οφείλουμε να μας ακούσουμε περισσότερο και να μας φροντίσουμε περισσότερο, πριν η κούραση μας οδηγήσει σε χειρότερες μορφές εξάντλησης.