Οι «στείλε, φύγε, τόλμα» άνθρωποι της ζωής μας

Και ποιος δεν έχει κάνει όνειρα σε αυτήν τη ζωή; Ακόμα κι ο πιο αδικημένος ή ο πιο χιλιοχτυπημένος από τη μοίρα, ονειρεύεται, από ένα μικρό παιδί μέχρι έναν ηλικιωμένο. Αν μπορούσε να υπάρξει ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του καθενός, θα βλέπαμε όλα όσα ονειρεύεται ο κάθε ένας καθημερινά. Μια επαγγελματική εξέλιξη, μια οικογένεια, ένα συγκεκριμένο άτομο, ένα κατοικίδιο, ένα καλύτερο σπίτι. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικά όνειρα στο κεφάλι του καθενός. Όνειρα μεγάλα και μικρά, βασισμένα σε ιδεολογίες, σε παράπονα, σε παιδικές απολαύσεις. Όνειρα που γίνεται να πραγματοποιηθούν αλλά κι όχι. Άλλα που έχουν, κι άλλα που δεν έχουν φίλτρα και φρένα.

Το θέμα είναι ένα: Τι κάνει ο κάθε ένας ξεχωριστά για τα όνειρά του; Πολλοί δεν κάνουν τίποτα από τον φόβο της αποτυχίας, άλλοι κάνουν λίγα λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης, ενώ άλλοι κάνουν τα πάντα προκειμένου να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα κι ας θυσιάζουν πολλά στην καθημερινότητά τους. Υπάρχουν όμως κι αυτά τα άτομα που χρειάζονται κάποιον να τους δώσει ένα “boost” για να κατακτήσουν τον κόσμο όλο άμα λάχει κι όχι απλά τα όνειρά τους.

Είτε γιατί φοβόντουσαν, είτε γιατί πίστευαν πως δεν είναι η κατάλληλη ώρα, είτε γιατί μόνο εκείνοι ήξεραν τον πραγματικό λόγο, είχαν βάλει τις επιθυμίες τους σε αναμονή. Λες και θα γινόντουσαν από μόνες τους πραγματικότητα, χωρίς προσπάθεια. Το καλό (για εκείνους) είναι πως ο φύλακας άγγελός τους ήρθε. Ήρθε για να τους δώσει το κίνητρο ή την όρεξη ή ακόμα και την ψυχολογία και δύναμη να κυνηγήσουν όσα φοβόντουσαν να κυνηγήσουν. Όσα έμειναν στην αναμονή για χρόνια. Όλοι ξέρουμε πως κάθε άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας (είτε για πολύ, είτε για λίγο) κάτι θα πάρει, κάτι θα αφήσει. Θα αλλάξει την ψυχολογία μας και τον τρόπο σκέψης μας (έστω και για λίγο). Μέχρι να βρεθεί αυτό το ένα άτομο που θα τα αλλάξει όλα, για πολύ.

Μια μέρα, όπως είναι όλες οι άλλες, μπαίνει στη ζωή μας ένα άτομο και μας κάνει να βλέπουμε το γκρι εκτός από το άσπρο και το μαύρο. Μας βοηθάει να αποδεχτούμε την πάρτη μας, χωρίς να χρειάζεται να πουλάμε τον εαυτό μας, να παρουσιάζουμε κάτι το οποίο θα θέλαμε να είμαστε. Μας κάνει πιο χαρούμενους, πιο ανεκτικούς, πιο αδιάφορους εκεί που πρέπει. Από την άλλη, μας κάνει να δίνουμε σημασία περισσότερη στα ουσιώδη πράγματα της ζωής. Εν ολίγοις, μπαίνει στο πλάνο και ξαφνικά όλα είναι πιο όμορφα, πιο εύκολα, πιο καλά.

Στις ατελείωτες κουβέντες που γίνονται μέχρι νωρίς το πρωί, δίπλα στο συντριβάνι της πλατείας με μια μπίρα στο χέρι ή μέσω social media, ο ένας ανοίγεται στον άλλον. Μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια, τα εφηβικά, τις εμπειρίες μας από τη δουλειά, μα κυρίως για τα όνειρα που κάνουμε από μικρά παιδιά μα έμειναν στο συρτάρι και για ποιους λόγους. Μέρα με τη μέρα ο ένας έχει τεράστια επιρροή πάνω στον άλλον κι από όλο αυτό βγαίνει κάτι όμορφο. Οι μέρες γίνονται βδομάδες, οι βδομάδες μήνες, δημιουργείται σύνδεση, ενώ εμπνέουμε ο ένας στον άλλον την αξία του να είσαι ευάλωτος. Δημιουργείται κάπως φυσικά μια βάση πάνω στην οποία το μοίρασμα είναι γιορτή, ενώ δε μας κρίνει κανείς για όσα σκεφτόμαστε, εκείνα που παλαιότερα μπορεί να έμοιαζαν παιδικά, ανόητα, υπερβολικά στα μάτια άλλων. Κι αυτό ακριβώς το μοίρασμα είναι που μας κάνει να ανθίζουμε.

Το κατάλληλο αυτό άτομο δρα με τέτοιον τρόπο στην ψυχολογία μας και στο μυαλό μας, που χωρίς να έχει κάνει τίποτα ουσιαστικά, εμείς νιώθουμε ανίκητοι. Ζητάμε αυτήν την αύξηση στη δουλειά, νοικιάζουμε ένα σπίτι μακριά από τους γονείς μας, αξιοποιούμε το ταλέντο που κρατήσαμε σαν hobby, στέλνουμε το βιογραφικό σε μια δουλειά που πιστεύουμε πως δεν έχουμε ελπίδες. Πάμε ουσιαστικά και κάνουμε όσα φοβόμασταν, απλά γιατί έχουμε έναν άνθρωπο στη ζωή μας, που μας φωτίζει σαν τον προβολέα τη σκηνή. Έναν άνθρωπο που χρειαζόμασταν και δεν το ξέραμε.

Για κάποιους ο άνθρωπος αυτός μπορεί να είναι ένας κολλητός φίλος, ένας συγγενής, ένας γνωστός που έγινε κάτι αδιευκρίνιστο ή ακόμα καλύτερα, για κάποιους είναι ο έρωτας της ζωής τους. Σημασία δεν έχει με ποια μορφή σχέσης θα έρθει στη ζωή του καθενός. Σημασία έχει πως είναι εκεί. Να ενθαρρύνει εσένα, εμένα, εκείνον/η να περάσουμε στην αντίπερα όχθη κι ας φοβόμαστε το νερό που κυλά. Νιώθουμε την ασφάλεια που εκπέμπει, αντλούμε το θάρρος που μας έλειπε, βλέπουμε πτυχές του εαυτού μας που δε γνωρίζαμε.

Ο άνθρωπος αλλάζει. Θέλει μόνο λίγη αγάπη παραπάνω, τα κατάλληλα άτομα στη ζωή του και μετά μπορεί να κατακτήσει ολάκερο τον κόσμο. Δεν κάνει όνειρα για το συρτάρι ο ανθρώπινος νους. Υπάρχει κάπου βαθιά μέσα μας η ψυχούλα μας που ίσως και να έχει ένα αιώνιο beef με το μυαλό και δέχεται τα όνειρα αυτά, θέλει να τα πραγματοποιήσει. Από την άλλη το μυαλό μας που ενώ ονειρεύεται, φοβάται. Κι ανάμεσα η σάρκα μας, το κουφάρι μας. Εκείνο που καμιά φορά χρειάζεται μια μικρή ώθηση, από εκείνον τον άνθρωπο που θα πιστέψει σε εμάς, κι εμείς -επιτέλους- θα το καταλάβουμε.