Πρέπει να ήταν η πενταετία ανάμεσα στα δεκαπέντε και τα είκοσι η περίοδος που αναρωτιόμουν για τους σαραντάρηδες που συναντούσα στους κύκλους των γονιών μου. Στο χαζοχαρούμενο μυαλό των τότε είκοσί μου χρόνων οι σαραντάρηδες φαίνονταν κατηγορία βαρετή. Κατασταλαγμένοι άνθρωποι, «όλα σε τάξη» φάση, με ορμόνες οργανωμένες, δαμασμένες κι ένα σύννεφο πλήξης κι ανίας μόνιμα πάνω απ’ το κεφάλι τους. Υπέθετα πίνουν τσάι τ’ απογεύματα και συζητούν για το ασφαλιστικό.
Θεωρούσα τη ζωή τους πληκτική, ίσως γιατί θεωρούσα τα ενδιαφέροντά τους λίγα. Νόμιζα ότι με το χρόνο η ιδιοσυγκρασία τους αλλάζει, το πάθος τους για τη ζωή μετριάζεται ή πνίγεται κάτω από συμβατικότητες και υποχρεώσεις. Η ζωή μαζί τους, υπέθετα, σίγουρα θα έμπαζε από παντού ρουτίνα, αυστηρό χρονοδιάγραμμα και χαμηλούς τόνους. Συντηρητισμό κι ανία. Μέχρι που έφτασα κι εγώ και μπήκα στην περίφημη ζώνη των «μετά τα 35». Έφτασα, διαψεύστηκα και ησύχασα.
Αν νιώθεις ότι ζεις στα είκοσι και τα πρώτα τριάντα, δεν έχεις ιδέα για το πώς είναι η ζωή κοντά στα σαράντα. Δεν το λέω, όμως, δυνατά γιατί το λιντσάρισμα είναι σίγουρο. Μα αρκεί που το ξέρω. Δεν το λέω δυνατά γιατί δε θέλω να μειώσω την χαρούμενη πεποίθηση των εικοσάρηδων ότι είναι έτοιμοι και μπορούν να «κατακτήσουν» τον κόσμο. Το σέβομαι, όπως και σέβομαι και τον τότε εικοσάχρονο αφελή εαυτό μου. Δε θέλω να τους χαλάσω την αισιοδοξία, ούτε να τους κόψω τα φτερά. Το κρατώ για μένα και για όσους ήδη ξέρουν.
Τον κόσμο δεν τον κατακτήσαμε τελικά. Τουλάχιστον αυτόν που στα είκοσι θεωρούσαμε «κόσμο». Περάσαμε δια πυρός και σιδήρου, κατακτήσαμε άλλα πράγματα μα εκείνο που νομίζαμε «κόσμο» κι εννοούσαμε καριέρα, χρήμα, ταξίδια κι ονειρεμένοι σύντροφοι (με τη φαντασμαγορική αίγλη των παραμυθιών) σίγουρα δεν το «κατακτήσαμε» κάποιοι. Ο κόσμος, όμως, που σίγουρα κατακτήσαμε είναι ο εαυτός μας. Και η γνώση ότι τα καλύτερα στη ζωή έρχονται μετά τα 35, ακριβώς γιατί οι άνθρωποι με τους οποίους ζεις και τα μοιράζεσαι είναι κι εκείνοι, όπως κι εσύ, στην καλύτερή τους φάση.
Η μεγαλύτερη έκπληξη μεγαλώνοντας, ήταν όντως η διάψευση για τους ανθρώπους «μετά τα 35». Δεν υπήρχε τσάι κι ασφαλιστικό στον ορίζοντα, ούτε πλήξη, εφημερίδα και παντόφλα. Τα στερεότυπά μου διαλύθηκαν ένα-ένα στα πόδια μου μπροστά. Όχι γιατί δεν έγινα εγώ η ίδια η σαραντάρα που θεωρούσα στα είκοσι ότι θα γίνω, μα επειδή οι πιο περιπετειώδεις, ευφάνταστοι, δημιουργικοί, με το πλέον ιδανικό χιούμορ και την απίστευτη κοσμοθεωρία άνθρωποι που συναναστράφηκα ποτέ είναι οι σημερινοί μου φίλοι. Ακόμη και οι φίλοι που διατηρώ από παιδί, είναι σήμερα στην καλύτερη έκδοσή τους. Ποιος θα το έλεγε; Οι πιο νέοι άνθρωποι που γνώρισα ποτέ είναι σήμερα άνθρωποι που γεννήθηκαν πριν το 1980.
Κάποιοι «επιτυχημένοι» στη ζωή, κατά τα κοινωνικά πρότυπα πάντα, κάποιοι όχι. Με ενεργητικό ζωής που μετράει πολλές επαγγελματικές κατευθύνσεις, οικογένεια, παιδιά, χωρισμούς, προβλήματα, χρέη, λογαριασμούς. Άνθρωποι που έφαγαν «χαστούκια» μα επανήλθαν αμέσως και δυναμικά. Μ’ έναν γερό τσαμπουκά για τη ζωή που δε θα βρεις σε χιλιάδες εικοσάρηδες. Ο παρορμητισμός τους σε τρελαίνει, η τρέλα τους και η όρεξη για ζωή επίσης. Βρίσκεις τον πραγματικά καλό σου εαυτό όταν είσαι μαζί τους. Τον έφηβο εαυτό, αυτόν που παλιά δε χάρηκε λόγω της ταχύτητας που υπήρχε για ν’ αρχίσει την ενήλικη του ζωή.
Το γέλιο μαζί τους είναι κάθε φορά μια καινούρια εμπειρία και η ευφορία που διαχέεται στο χώρο όταν σατιρίζετε ή φιλοσοφείτε τη ζωή δεν έχει προηγούμενο. Είναι πάντα έτοιμοι για μια ακόμη γύρα ποτών ή μεζέδων και το τσούγκρισμα των ποτηριών σας γράφει νότες. Νιώθεις ότι μπορείς μαζί τους να ταξιδέψεις, να συγκατοικήσεις, να δημιουργήσεις, να συνεργαστείς, να μοιραστείς τη ζωή που ζήσατε κι εκείνη που θα έρθει. Είναι πλέον κατασταλαγμένοι, έχουν αυτογνωσία, έχουν πονέσει, κλάψει, ερωτευτεί και ξαναγεννηθεί αρκετές φορές, όπως ακριβώς κι εσύ.
Και ναι. Τα καλύτερα στη ζωή και τη φιλία έρχονται μετά τα 35. Όχι τόσο σαν γεγονότα μα σαν δυναμικό χαρακτήρα και ψυχοσύνθεσης. Έχει να κάνει με το ποιους έχεις δίπλα σου για να κάνεις αυτά τα «καλύτερα». Οι άνθρωποι που κάποτε μικρός νόμισες βαρετούς είναι τελικά πραγματικοί rock star. Τους βλέπεις τριγύρω, στη δουλειά, στη γειτονιά, σε μια κοινή παρέα. Είναι σαραντάρηδες, η μαγική κατηγορία των «μετά τα 35» κι όμως έχουν ψυχή και δύναμη έφηβου. Χιούμορ εκπληκτικό και κυνισμό απίστευτο. Αυτόν ακριβώς που σου δίνει η ζωή όταν έχεις φάει πολλές ταλαιπωρίες. Μα είναι ανεπιτήδευτοι, ακομπλεξάριστοι, αυθεντικοί κι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο, αυτόν ακριβώς που δεν κατέκτησαν στα είκοσι.
Σημ.: Αφιερωμένο στους φίλους με τους οποίους γελώ απίστευτα…
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
