Οι σχέσεις των δύο φύλων δεν είναι σαν την πραγματική φιλία που έχουν τη μονιμότητα ως βασικό συστατικό τους. Στις ερωτικές υποθέσεις ο βασικός κανόνας είναι άλλος. Και δεν είναι μόνο κανόνας. Είναι προϋπόθεση, όρος, αλήθεια, ουσία. Η προσωρινότητα. Ουδεν μονιμότερον του προσωρινού, συνηθίζουν να λένε οι παλιότεροι. Όχι για τον έρωτα, συνήθως για άλλους τομείς, όπως η εργασία. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος γενικά, ως οντότητα, έχει μέσα του έμφυτο το στοιχείο εκείνο που ζητά το συνεχές σε οτιδήποτε, την τάση για το αιώνιο θα έλεγαν οι φιλόσοφοι. Ωστόσο ο έρωτας έχει τη δική του φιλοσοφία. Και η συνειδητοποίηση της προσωρινότητας του άλλου στη ζωή σου είναι η μεγαλύτερη αλήθεια.
Έχεις τον άλλον απέναντί σου και έχετε αρχίσει μια ιστορία. Ωραία φαίνεται. Έχεις όμως συναίσθηση ότι όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης; Οι αφελείς και οι ανώριμοι συναισθηματικά αυτό το λένε κυνισμό, απαισιοδοξία. Οι συνειδητοποιημένοι το λένε ρεαλισμό. Ωστόσο άπειρες σχέσεις χαλούν, ξοδεύονται, κυρίως χαραμίζονται από το σαράκι της ανασφάλειας. Απο τη διαρκή αναζήτηση ταμπέλας. Επαναλαμβανόμενη ξεπέτα, σχέση, καψούρα;
Ενδεχομένως στο μυαλό όσων αναζητούν ταμπέλα, η κάθε ταμπέλα προσδιορίζει και χρονική διάρκεια, όχι μόνο ποιότητα. Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι μας όμως είναι ότι κάθε ταμπέλα δεν αποτελεί παρά στάδιο μια υγιούς σχέσης και ότι οι σχέσεις που μας έμειναν αξέχαστες είναι εκείνες που πέρασαν από κάποια από αυτά τα στάδια, όχι αναγκαστικά όλα και φυσικά με τυχαία σειρά.
Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας δεν είναι αυτό που «πάντα ψάχναμε». Δεν έρχεται να μας λύσει δια βίου το πρόβλημα του συναισθηματικού μας κενού, με άλλα λόγια δεν είναι ο «ένας και μοναδικός». Αντίθετα, έρχεται για το τώρα, για το σήμερα. Γιατι πριν από κάθε σκέψη για μακροχρόνια αποκατάσταση αποτελεί επείγουσα αναγκαιότητα το τώρα. Οι ώρες της σημερινής ημέρας και το βράδυ που έρχεται απόψε. Ανάγκη έχουμε τη συντροφικότητα και το μοίρασμα, όχι ζητήματα εξασφάλισης του αύριο και πάσης φύσεως χρονικά συμβόλαια.
Η αίσθηση της προσωρινότητας του άλλου είναι εκείνη που θα κάνει την απόλαυση της κάθε γνωριμίας δεδομένη. Η απαλλαγή από ιδιοκτησιακά καθεστώτα και η αίσθηση ελευθερίας μετατρέπει δεσμεύσεις σε ουσιαστικές σχέσεις και ο έρωτας έτσι αποκτά την μποέμικη χροιά που του αρμόζει. Στο υπέροχο «Εγκώμιο για τον Έρωτα» του Alain Badiou, ο Γάλλος φιλόσοφος ορίζει ως μία από τις δύο απειλές, ως έναν από τους δύο εχθρούς του έρωτα την «ιδεοληπτική ασφάλεια», τον ψυχαναγκαστικό τρόπο με τον οποίο επιζητούμε συνειδητά και ασυνείδητα διάρκεια απο τον άλλον απέναντί μας. Μα και στο σύνολό του το φιλοσοφικό αυτό έργο ορίζει τον έρωτα ως Συνάντηση. Και ο όρος Συνάντηση κρύβει μέσα του το στιγμιαίο μέσα στο χρόνο.
Οι σχέσεις είναι ταξίδια και οι άνθρωποι είναι τοπία. Οι σχέσεις είναι όντως ταξίδια. Ξέρεις ότι έχεις περιορισμένο χρόνο, ότι στάνταρ θα επιστρέψεις κάποια στιγμή στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησες μόνος. Στην αφετηρία. Μπορείς να κάνεις όμως το ταξίδι αυτό συναρπαστικό, όσο κι αν κρατήσει. Τόσο για σένα, όσο και για τον άλλον.
Μα και οι άνθρωποι είναι τοπία. Σε κάθε ταξίδι θα γνωρίσεις ένα τοπίο διαφορετικό, θα το απολαύσεις, θα μετατρέψεις απλές στιγμές σε μελλοντικές αναμνήσεις, ξέροντας ότι το τοπίο αυτό δεν είναι η μόνιμη κατοικία σου κι ότι αύριο θα είσαι μακρυά του.
Επισκέπτες είμαστε στη ζωή του άλλου, ας κάνουμε κάθε τέτοιο ταξίδι μοναδικό.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
