Έχεις ερωτευτεί ποτέ ένα όνειρο; Μια φιλοδοξία, ένα σχέδιο; Πες μου, έχεις; Καταρχάς, ξέρεις γιατί μιλάω; Μιλάω για εκείνο το ένα και μοναδικό πράγμα που από τα εφηβικά σου χρόνια, σου φέρνει ένα «αχ» στο λαιμό. Εκείνο το ένα πράγμα που θες τρελά να το κάνεις όταν μπορέσεις. Εκείνο το ένα, που όταν όλα τριγύρω σου τη σπάνε γιατί φαίνονται άχρωμα κι αδιέξοδα, εσύ σε πείσμα όλων των καιρών το σκέφτεσαι και το ποθείς. Το λαχταρά η ψυχή σου. Έχεις ποτέ ερωτευτεί κάτι τέτοιο;
Όχι, δεν κάνω κατάχρηση της λέξης, δε μιλώ μεταφορικά. Μιλώ για έρωτα, για πάθος που σιγοκαίει σαν πυρετός σε παιδικό κεφάλι. Σαν παιδί με πυρετό. Θυμάσαι πώς ήταν η φάση ε; Που γελάς, μιλάς, κλαις, ζεις, παίζεις, διαβάζεις, ζεις αλλά με τον πυρετό συνάμα. Γι’ αυτόν τον πυρετό μιλάω και γι’ αυτόν τον έρωτα.
Μα μπορείς να ερωτευτείς μια ιδέα; Ένα όνειρο; Ανθρώπους ερωτευόμαστε, θα βιαστεί να πει κάποιος. Μα όχι μόνο. Υπάρχουν άνθρωποι που διέπρεψαν στην τέχνη τους και υπάρχουν άνθρωποι που διέπρεψαν στην επιστήμη τους. Άνθρωποι που διέπρεψαν στον αθλητισμό, στην αλληλεγγύη, στα πνευματικά. Ή απλά στην οικογένειά τους. Αν τους ρωτήσεις θα σου πουν μόνο αυτό. Ερωτεύτηκαν με πάθος τ’ όνειρό τους. Μια ιδέα. Κι έτσι το έκαναν πραγματικότητα.
Δύο πράγματα αρκούν γι’ αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία. Πρώτα να το βρεις. Να το διακρίνεις. Να το εντοπίσεις ανάμεσα σ’ ένα σωρό. Να το διαλέξεις. Να επιτρέψεις να σε διαλέξει. Κι όταν νιώσεις ότι είναι αυτό το ένα, να το ερωτευτείς. Αυτό είναι το δεύτερο που χρειάζεται. Να κατρακυλήσεις σ’ αυτό μ’ όλον σου τον εαυτό. Να το ερωτευτείς σαν να είναι άνθρωπος. Αν, βέβαια, ξέρεις τι πάει να πει έρωτας κι όχι χλιαρά συναισθήματα. Φέρσου του σαν να είναι άνθρωπος. Βάφτισέ το νοερά. Πες το χιουμοριστικά Όνειρο. Όπως ο Stephen King ονόμασε το πλάσμα του Αυτό.
Δώσ’ του όποιο όνομα θες μα ερωτεύσου το σαν να είναι ο άνθρωπός σου. Κοιμήσου και ξύπνα με τη σκέψη του, βρες τρόπους ώστε να το κερδίσεις. Γίνε αντάξιός του με το να γίνεσαι μέρα με τη μέρα καλύτερος. Σ’ αυτό και γενικά. Έτσι ώστε να έχεις να του δώσεις το καλύτερο. Φτιάξε χώρο στη ζωή σου, ουσιαστικά φτιάξε τα πάντα γύρω σου έτσι ώστε να το υποδεχτείς. Γιατί με αγώνα θα γίνει δικό σου. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη συμβεί. Έτσι δεν είναι ο αληθινός έρωτας;
Ουσιαστικά αυτά να δύο πράγματα που απαιτούνται για το Όνειρο συνοψίζονται σε δύο ρήματα στην προστακτική. Το «βρες» και το «κάνε. Βρες το. Ψάξε μέσα σου τι σε «έφτιαχνε» ανέκαθεν να κάνεις μα ποτέ δεν το άρχισες. Μα ποτέ δεν το τόλμησες. Είτε γιατί η ζωή τα έφερε αλλιώς, είτε γιατί σου έλειπε η αυτοπεποίθηση. Μπορεί να είναι κάτι ιδιαίτερο, κάτι εξεζητημένο, κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται απίθανο ή απλά δύσκολο. Μπορεί να είναι οτιδήποτε.
Μπορεί πάντα να ήθελες ν’ ανοίξεις ένα κατάστημα με είδη κάμπινγκ. Μπορεί να ήθελες τρελά να ασχοληθείς με την κατάδυση. Από παιδί. Μπορεί και να ήθελες να σπουδάσεις ιατρική και κάθε χρόνο να κρυφοκοίταζες τη λίστα με τις βάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Μα ποτέ δεν έκανες τίποτα. Ουσιαστικά αυτό το «βρες το» δεν απαιτεί κόπο. Ό,τι ονειρευόμαστε και λαχταράμε υπάρχει μέσα μας σαν μια δεύτερη ζωή που περιμένει να γίνει πραγματικότητα. Δε θα ψάξουμε πολύ για να το βρούμε. Αρκεί λίγη «σιωπή» για να μπορέσουμε ν’ ακούσουμε το μέσα μας. Και είναι εκεί. Πάντα θα το βρίσκεις εκεί. Ουσιαστικά δε χρειάζεται να το βρεις εσύ γιατί αυτό σε έχει ήδη βρει. Από καιρό.
Μένει το άλλο ρήμα. Το «κάνε». Κάνε το. Ξέρω, έχει περάσει καιρός. Κάπου το απογοήτευσες αυτό το κάτι που υπάρχει μέσα σου. Δεν του έδωσες αυτό που πάντα ήθελε. Ζωή. Δράση. Πίστεψέ με, μούτρα δεν κρατούν τα απωθημένα. Αρκεί να βρουν οξυγόνο να γίνουν παρόν. Κάνε το τώρα. Αργά δεν είναι ποτέ για ν’ αρχίσεις να κάνεις τον καλύτερο ύπνο της ζωής σου. Εκείνον με την ελαφρύτερη συνείδηση.
Είναι χρόνια που στον καθρέφτη σου βλέπεις φευγαλέα μεταξύ δοντιών και χτενίσματος εκείνο το βλέμμα που λέει «με ξέχασες». Εκείνο το βλέμμα στο οποίο πάντα απαντάς νοερά «θ’ ασχοληθώ και μαζί σου κάποια στιγμή». Κι έτσι πέρασαν χρόνια. Δεν υπάρχει άλλη στιγμή από το τώρα. Κι εκείνον τον γαμημένο τον «καθρέφτη» σπάσε τον. Να μην έχεις κάπου ν’ αναβάλεις το επόμενο πρωινό. Κάνε το. Τώρα.
Μήπως περίμενες να συμβεί από μόνο του; Πες μου ότι περίμενες να έρθουν οι συγκυρίες έτσι ώστε να γίνει από μόνο του πράξη! Πες το κι έλα να γελάσουμε παρέα. Κι όταν σοβαρευτούμε ας το δούμε σοβαρά. Κάθε πραγματοποίηση ενός ονείρου είναι ένα μικρό «θαύμα». Περιμένουμε να συμβεί χωρίς να συμμετάσχουμε καθόλου. Δεν γίνεται αυτό. Όσοι χάσαμε χρόνια ολόκληρα περιμένοντας, το ξέρουμε καλά αυτό. Μονόδρομος υπάρχει. Και ζωή παίρνει κάτι μόνο όταν εμείς του εμφυσούμε τη δική μας πνοή. Τη δική μας ζωή. Για να αξίζεις ένα θαύμα πρέπει να είσαι συμμέτοχος σ’ αυτό. Τέλος.
Σημ.: Χαρισμένο σ’ όσους εμπνέουν τέτοιες συζητήσεις και σ’ όσους είναι δίπλα μου, στο δικό μου Όνειρο.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
