Έρχονται Χριστούγεννα και κάποιοι άνθρωποι θα τα περάσουν αλλιώς. Όχι μοναχικά. Κάθε άλλο! Απλά όχι συμβατικά. Κάποια σπίτια, λοιπόν, δε θα στολιστούν όπως κάποια άλλα. Κάποια τραπέζια δε θα στρωθούν όπως των περισσοτέρων. Μυρωδιές δε θα πλημμυρίσουν κάποιες κουζίνες κι εκείνη η χοντρή φιγούρα της διαφήμισης της coca cola θα πάρει και φέτος τη θέση που της αξίζει. Θα περάσει απαρατήρητη. Θ’ απορήσεις κιόλας για το νόημα που της δίνουν όλοι οι άλλοι.
Όχι, μη βιαστείς να πεις ότι όλο αυτό δείχνει εγκατάλειψη, θλίψη ή μελαγχολία. Κάθε άλλο. Ίσως δείχνει στροφή στην ουσία. Σε μια ουσία που νιώθεις τυχερός που βρήκες. Ίσως και να δείχνει κυνισμό ή ένα άλλο είδος χιούμορ. Έναν άλλον τρόπο να βλέπεις τη ζωή. Εκείνον κατά τον οποίον της κλείνεις το μάτι, δεν συγκατατίθεσαι απλά και μόνο. Της κλείνεις το μάτι γιατί συμφιλιώθηκες. Κι ας μην ακολουθείς πλέον τη μάζα.
Έρχονται Χριστούγεννα και σε κάποιους λείπουν αισθητά κάποιοι άνθρωποι. Οι γιορτές και φέτος δε θα είναι ίδιες. Ποτέ δε θ’ αλλάξει αυτό. Οι γιορτές που περάσαμε με κάποιους ανθρώπους θα είναι πάντα καλύτερες από τις μετέπειτα χωρίς εκείνους. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θα τους σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω από τους άλλους μήνες. Με μια γλυκιά αίσθηση στέρησης στο στέρνο. Κι αν δε στολίσαμε και δεν ανάψαμε λαμπάκια πολύχρωμα στο δικό μας χώρο, είναι που θέλουμε στη μετέπειτα ζωή μας να θυμόμαστε γιορτές μόνο κοντά τους. Όχι λόγω θλίψης. Έτσι. Τιμής ένεκεν.
Τους ανθρώπους εκείνους που κάποια στιγμή στη ζωή τους βίωσαν σημαντικές απώλειες, στις γιορτές θα τους δεις να φέρονται με μια αναρχική διάθεση. Δε θα τους δεις μελαγχολικούς. Και πάλι θα τους βρεις κοντά σε λαμπιόνια και πολύχρωμες μπάλες, σε γιρλάντες και πολλά «Ευτυχισμένο το 2017» κρεμασμένα σε τοίχους. Μα πιθανότατα δε θα είναι στο δικό τους σπίτι. Θα βιώσουν τις γιορτές με την ίδια χαρά με όλους τους υπόλοιπους, ίσως και περισσότερο ουσιαστικά, μιας κι αυτές οι γιορτές κρύβουν μια ιδιαίτερη πνευματικότητα που δεν έχει σχέση με φαγοπότια, υπερκαταναλωτισμό και ατελείωτο γλεντοκόπι.
Η αγάπη όλη εκείνη που βρίσκουμε στα στολισμένα σπίτια, στα δέντρα και τα λαμπάκια, σε κείνους βρίσκεται αλλού. Στη μνήμη. Όλη η γιορτινή διάθεση, όλο το εορταστικό κλίμα και οι πάσης φύσεως στολισμοί, βρίσκονται εκεί όπου κατοικεί η αγάπη για όσους έφυγαν. Στη μνήμη. Σε όσα θυμάσαι. Σε όσα σου έρχονται αρχικά σαν κόμπος στο λαιμό μα κατόπιν γίνονται γλυκές αναμνήσεις. Σε όσα έζησες κάποτε κοντά τους.
Συγγενείς που «έφυγαν» δια παντός, αδέλφια που βρίσκονται σ’ άλλες πόλεις ή χώρες, φίλοι που σπουδάζουν χιλιόμετρα μακριά, εραστές που ζουν σ’ άλλες αγκαλιές. Οι στιγμές μαζί τους έκαναν πάντα τις γιορτές να έχουν άλλη αίγλη. Αυτό που έμεινε από όλα εκείνα είναι η θύμηση. Κι αν το σπίτι δε μοιάζει με γιορτινό τοπίο, στην καρδιά μέσα όλα είναι στολισμένα. Μυρωδιές ξεπηδούν από την κουζίνα και τα σερβίτσια είναι στρωμένα κι ανυπόμονα στο γιορτινό τραπέζι. Ο χώρος μυρίζει ζεστασιά και σμίξιμο και τα «χρόνια πολλά» περιμένουν να γίνουν αγκαλιές και φιλιά.
Η αγάπη κατοικεί σε όλα όσα θυμόμαστε για κάποιους. Ο χρόνος που μεσολάβησε από την τελευταία αγκαλιά, από το τελευταίο φιλί, δεν είναι τίποτα άλλο από μια χρονική επιβεβαίωση ότι ο συναισθηματικός σύνδεσμος ήταν και θα είναι πάντα το ίδιο ισχυρός. Κι ας λείπουν οι άνθρωποι από δίπλα μας. Στο χώρο εκείνο, μέσα μας, είναι πάντα εκεί. Φοράνε τα καλά τους, στρώνουν τραπέζι γιορτινό, ανοίγουν χέρια κι αγκαλιές, σιγοψιθυρίζουν λόγια αγάπης κι ευχές. «Πάνω απ’ όλα, η αληθινή αγάπη ζει στη μνήμη» λέει ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ και σ’ εκείνον τον ιδιαίτερο χώρο, αυτόν της μνήμης, τα Χριστούγεννα θα είναι κάθε φορά τα καλύτερα από ποτέ άλλοτε.
Σημ.: Στους γονείς μου.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
