Τελευταία ολοένα και περισσότερο ακούμε νέες γυναίκες να υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες που έγιναν μανάδες έχουν αποβλακωθεί. Για κάποιες περιπτώσεις έχουν απόλυτο δίκιο. Σε κάποιες πράγματι λείπει το μέτρο. Οι συγκεκριμένες προφανώς είχαν άδεια ζωή και πλέον η μητρότητα καταλαμβάνει καταχρηστικά κάθε πτυχή τους. «Άφες αυτοίς» θα έλεγα. Αφενός γιατί όντως «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (στις ζωές τους), αφετέρου διότι δεν ενοχλούν κανέναν.
Κάθε επικριτική γενίκευση ελλοχεύει τον κίνδυνο εκείνης της καταραμένης παγκόσμιας σταθεράς που υπολογίζει με ακρίβεια ότι «οτιδήποτε κράζεις, θα το λουστείς ή θα το πράξεις». Γι’ αυτό και οι αφορισμοί θα πρέπει να αποφεύγονται. Πόσο μάλλον για κάτι που κάποιος δεν έχει βιώσει. Για κάτι που δεν ξέρει πώς θα διαχειριστεί ο δικός του εγκέφαλος, το δικό του κορμί, η δική του ψυχοσύνθεση. Αν από την άλλη δεχτούμε τη γενίκευση ότι όσες γεννούν αποβλακώνονται, εφόσον είναι αναπόφευκτο για κάθε μάνα, γιατί τότε να επικρίνει μια γυναίκα μια διαδικασία που την περιμένει κάπου παρακάτω;
Ας το πάρουμε όμως απο την αρχή. Εκεί που απλώς είπες να ζήσεις ένα μεγάλο έρωτα, ξυπνάς ξαφνικά ένα βράδυ νιώθοντας ένα εξίσου μεγάλο βάρος στην κοιλιά και στον θώρακα. Βρίσκεσαι στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Αισθάνεσαι ότι έχεις φάει έναν μικρό άνθρωπο. Αυτός όμως ζει και κινείται μέσα στην κοιλιά σου, αγνοώντας τους βιολογικούς κανόνες της πέψης, όπου τα εισερχόμενα γίνονται εξερχόμενα. Όχι μόνο δεν εξέρχεται, αλλά σου ανακοινώνει ότι έχετε μέλλον μαζί, ότι θα είναι το «τρίτο πρόσωπο» σ’ αυτή τη σχέση. Οι ορμόνες σου κάνουν τρελό γλέντι, για να πας στην τουαλέτα χρειάζεσαι ένα μικρό ανυψωτικό μηχάνημα (εκείνο των μετακομίσεων), πλευρό στον ύπνο δε αδύνατο να αλλάξεις, ενώ αποκτάς καινούριες γαστρονομικές ευχαριστήσεις, όπως παγωτό σοκολάτας με σάλτσα αυγολέμονου και κομματάκια καραμελωμένης γαρίδας. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο σοκ.
Ακολουθεί ένα δεύτερο σοκ, εκείνο όμως το βιώνεις σε μια άλλη διάσταση. Σοβαρή, συγκινητική. Εκείνο της γέννησης. Τη στιγμή που το έμβρυο βγαίνει από τη μήτρα και βρίσκεται στην αγκαλιά σου, η αίσθηση είναι πρωτόγνωρη. Δεν μπορεί να περιγραφεί και δεν αποτυπώνεται σε κανένα βιβλίο, παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες. Για λίγα δευτερόλεπτα γίνεσαι συνδημιουργός με το Θεό, ενώ γεννιέται μία σχέση που όμοιά της δεν υπάρχει. Τίποτα δε θα είναι ποτέ όπως πριν και τίποτα δεν είχε το νόημα που η ζωή σου θα έχει από δω και πέρα. Φυσικά μέσα σε αυτό το δεύτερο σοκ (και θαύμα ταυτόχρονα) δεν λείπουν και κάποιες παρεμβολές της πρότερης (χιουμοριστικής) κατάστασης, της ζώνης που προαναφέραμε (λυκόφωτος και x-files γωνία). Οι νύχτες είναι αλλόκοτες. Κάθε προσπάθεια για ύπνο διακόπτεται από ένα μικροσκοπικό πλάσμα-φαγάνα, που βγάζει τρελούς συνεχόμενους θορύβους, πίνει αμέτρητες αγελάδες και σε αποζημιώνει με πολύχρωμες κενώσεις.
Μετά από το παραπάνω διπλό σοκ που περνάς ξαφνικά, δε δικαιολογείσαι ένα χρονικό διάστημα να ξεφύγεις; Όχι απλά δικαιολογείσαι, το δικαιούσαι κιόλας. Κι όταν οι αλλόκοτες νύχτες περνούν και ξαφνικά αρχίζεις να κοιμάσαι κάποια βράδια, η ευγνωμοσύνη ξεχειλίζει από κάθε σου κύτταρο. Και η χαρά είναι μεγάλη. Ε λοιπόν είναι αυτή η φάση που γίνεσαι χαζοχαρούμενη και λίγο psycho μαζί. Ή αλλιώς η μάνα των site για μανάδες που όλες κοροϊδεύουν (κυρίως οι ακόμη άτεκνες ή εκείνες που ξεχνούν γρήγορα τα δικά τους).
Τότε είναι που ασχολείσαι συστηματικά με το πώς θα κατασκευάσεις την τέλεια φρουτόκρεμα ή με το πότε ρεύτηκε. Τότε είναι που αποβλακώνεσαι για μία χρονική περίοδο. Το δικαιούσαι μετά από τις όποιες συγκλονιστικές αλλαγές έχουν συμβεί στη ζωή σου. Και σίγουρα προτιμότερη είναι λίγη αποβλάκωση από μια επιλόχεια καταθλιψάρα που αφήνει κατάλοιπα. Ενοχλείς ουσιαστικά κανέναν; Εάν ο κόσμος σου για λίγο είναι η φρουτόκρεμα και το άνθος ορύζης δεν θα απολογηθείς (μετά από άπειρο ξενύχτι και τρελή ευθύνη) σε κανένα. Δεν χαλάς την αισθητική κανενός, ούτε δυσφημείς το γυναικείο φύλο. Για λίγο όμως. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Διότι αν αυτό δε σταματήσει, πάμε σε άλλα ψυχολογικά θέματα.
Κι αφού αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που έχεις αφοσιωθεί και ξεφύγει περάσει, επιστρέφεις σε μια ζωή που τρέχει. Κι έρχεται μετά από λίγα χρόνια κάποιος με συγκίνηση στα μάτια και σε ρωτάει «θυμάσαι τις πρώτες λεξούλες του μωρού;» Ανακαλύπτεις ότι η όποια σπασίκλα μάνα κρυβόταν στο παρελθόν σου έχει φύγει. Όχι, αγαπητέ. Δεν θυμάμαι τίποτα. Ούτε τις πρώτες λέξεις, ούτε πότε περπάτησε, ούτε άλλες μικρές και μεγάλες συγκλονιστικές πρώτες φορές. Η αϋπνία και η ταλαιπωρία δημιουργούν αφαιρετική μνήμη. Κι ενώ ο άλλος απέναντί σου απογοητευμένος συλλογάται «Φαντάσου τι μάνα ήταν αυτή στο μωρό της!» εσύ γελάς γιατί θυμάσαι ότι κάποτε ήσουν αυτή που όλες σήμερα κοροϊδεύουν. Και νιώθεις συνάμα απίστευτα γαμάτη και φυσιολογική που δεν αισθάνεσαι ενοχές, που θυμάσαι την συναυλία των U2 πριν λίγα χρόνια στο Ολυμπιακό, αλλά δε θυμάσαι πότε ακριβώς σε είπαν πρώτη φορά «μαμά».
Είμαστε γυναίκες, ας δείξουμε αλληλεγγύη η μία στην άλλη σε κάθε φάση της ζωής μας, ακόμη και στις πιο τρελές, στις πιο χαζοχαρούμενες, στις πιο παλαβές. Οι ρόλοι που σταδιακά αναλαμβάνουμε είναι δεκάδες κι εμείς ακόμη αντέχουμε! «Άφες αυτοίς» λοιπόν και όλα θα γίνουν καλύτερα.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
