Αναρωτιέσαι πώς θα ‘ταν η ζωή σου αν οι στιγμές της ήταν μονίμως πικρές ή μονίμως γλυκές; Φαντάζεσαι τη γεύση σου αν η γλώσσα δεν είχε αισθητήρες και δεν μπορούσες να διακρίνεις το πικρό, το γλυκό ή το ξινό; Δε θα ‘ταν μονότονο όλο αυτό; Η κάθε εμπειρία, η κάθε στιγμή, η κάθε γεύση θα ‘ταν όλες ίδιες κι η ζωή μας πληκτική. Κάπως έτσι λειτουργούν κι οι άνθρωποι της ζωής μας.
Καθένας έρχεται με την απόλυτη διαφορετικότητά του, να μας δώσει κάτι εντελώς διαφορετικό. Στο μυαλό μας αλλά και στην πράξη, καθένας απ’ τους φίλους μας έχει ένα ιδιαίτερο στοιχείο να τον χαρακτηρίζει. Ο ένας είναι απόλυτα συναισθηματικός, ενώ ο άλλος είναι η φωνή της λογικής. Μ’ άλλον θα συζητήσουμε τα αισθηματικά μας και μ’ άλλον τα επαγγελματικά μας. Και δεν είναι μόνο αυτό.
Δεν είναι μόνο το ιδιαίτερο «κάτι» που ‘χει ο καθένας. Είναι κυρίως αυτό που βγάζει σ’ εμάς ο κάθε άνθρωπος της ζωής μας. Που μπορεί να ‘ναι μοναδικό και που, επίσης, μπορεί να το βγάζει μόνο σ’ εμάς. Το θέμα είναι πάντα η ιδιαίτερη «χημική» ένωση δύο ανθρώπων κι αυτό που προκύπτει απ’ τη συνάντηση αυτών των δύο συγκεκριμένων ανθρώπων.
Έτσι, μπορεί σε κάποιους ανθρώπους η τάδε να ‘ναι τύπος βαρύς, εσωστρεφής και λιγομίλητος. Αυτή όμως η τάδε μπορεί για τους φίλους της να ‘ναι η τεράστια αγκαλιά που επιζητούν στα δύσκολα. Αυτό μόνο οι δικοί της άνθρωποι το γνωρίζουν κι αυτό είναι και το πρώτο για τ’ οποίο την ψάχνουν.
Ο δείνα είναι έξω καρδιά και μποέμ τύπος. Κάποιοι θα βιάζονταν να τον κρίνουν επιπόλαιο στο σύνολο της ζωής του. Όμως στη δουλειά του είναι αστέρι. Συγκεντρωμένος και με στόχους. Και δεν υπάρχει για τους φίλους του άλλος πιο αρμόδιος από ‘κείνον, έτσι ώστε να συζητήσουν οτιδήποτε έχει να κάνει με το μέλλον τους.
Για τον κόσμο και τη μάζα είμαστε ακόμη ένας άνθρωπος που προσπερνά αδιάφορα στο δρόμο. Για ελάχιστους όμως ανθρώπους, ενδεχομένως δύο-τρεις, είμαστε αυτό το ιδιαίτερο του πυρήνα της ύπαρξής μας. Αυτό που εκείνοι έχουν ξεχωρίσει κι αυτό για τ’ οποίο κυρίως μας αγαπούν. Είμαστε «ο άνθρωπός τους». Για έναν συγκεκριμένο λόγο, σ’ έναν συγκεκριμένο τομέα, ξεχωριστό για τον καθέναν από ‘κείνους.
Θα ‘ταν ουτοπικό να ελπίζουμε πως όλα όσα επιθυμούμε να βρούμε σ’ ένα φίλο, θα τα βρούμε μόνο σ’ έναν άνθρωπο, που θα ‘ναι ταυτόχρονα ο βασιλιάς της ενσυναίσθησης για όλα τα ζητήματα της καρδιάς και συνάμα η τετράγωνη λογική που θ’ αναζητήσουμε. Σε κάτι πάντα θα υπερέχει κάποιος και σε κάποιο άλλο θα υστερεί. Εμείς, όμως, ανάλογα τις στιγμές που ζούμε αθροιστικά, τα ‘χουμε ανάγκη όλα.
Και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται η μαγική ιδιότητα του πλουραλισμού των σχέσεων, το να μπορείς σε κάθε άνθρωπο να βρεις διαφορετικά πράγματα. Σ’ ένα φανταστικό σύμπαν, αν αθροίζαμε τα χαρίσματα κάθε διαφορετικού μας φίλου, θα φτιάχναμε τον ιδανικό φίλο. Έναν και μόνο άνθρωπο που έχει όλα όσα χρειαζόμαστε. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί μόνο σε σύνθεση (υλικών) πίτσας.
Φαντάσου τη ζωή σου σαν ένα γεύμα πάνω σε στρωμένο τραπέζι. Ένα φαγητό στη νοστιμάδα του οποίου έχουν συμβάλει διάφορα καρυκεύματα και κάποια ιδιαίτερα υλικά. Χωρίς το ένα ή το άλλο, η γεύση δε θα ‘ταν ποτέ η ίδια. Έτσι είναι κι οι φίλοι μας. Διαφορετικοί μεταξύ τους, μα όλοι συμβάλλουν στο να ομορφαίνει η καθημερινότητά μας. «Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις» λέει το σποτάκι στην τηλεόραση και το μόνο σίγουρο είν’ ότι τη γεύση αυτήν τη συνθέτουν κάποιοι άνθρωποι ταυτόχρονα. Οι αγαπημένοι μας φίλοι.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
