Με μια πρόχειρη, γρήγορη ματιά κι ένα επιτόπιο σκανάρισμα από ειδικό, επαγγελματία που εστιάζει στη γενικότερη εικόνα σου κι όχι σε συνεδρίες, το σύντομο πόρισμα που θα έβγαινε θα ήταν το εξής. Άνθρωπος συντηρητικός, του μέτρου, απόλυτα πειθαρχημένος, κάθετα ενταγμένος στην εκάστοτε κοινωνική περίσταση, έχοντας τα πάντα υπό έλεγχο. Εάν στο έδιναν και γραπτώς και σου ζητούσαν μια επιβεβαίωση, μια ειλικρινή αντίδραση σ’ αυτό το πόρισμα, το μόνο που θα έλεγες θα ήταν μία έκφραση, όχι και τόσο επιστημονική. «Κούνια που σας κούναγε!»
Είναι γεγονός ότι η εικόνα μας, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει, είναι τις περισσότερες φορές αντιπροσωπευτική της στάσης ζωής μας. Εμφάνιση, τρόπος ντυσίματος, γλώσσα του σώματος, τρόπος ομιλίας και διάφορα άλλα που αφορούν αυτό που λέμε «εικόνα» συνήθως μαρτυρούν το χαρακτήρα μας. Δε θα πεις συντηρητικό έναν άνθρωπο με μωβ τούφες πάνω στα μαύρα του μαλλιά, ούτε θα πεις εύκολα «ψυχή του πάρτι» τη λιγομίλητη κοπελιά που περνά απαρατήρητη σε μια παρέα. Ακόμη και σε επίπεδο αντίληψης τα πάντα αρχικά καλωσορίζουν σχεδόν όλους μας στον κομπλεξικό (πλην άκακο αν το χειριστείς καλά) κόσμο των στερεοτύπων.
Δε φταίνε οι άλλοι, πάντα, όταν υποκύπτουν στα στερεότυπά τους, δε φταίμε κι εμείς όταν υποκύπτουμε στα δικά μας. Οι ριμάδες οι στατιστικές φταίνε που μας ψιθυρίζουν κάθε φορά ότι τις περισσότερες φορές που «βλέπουμε» κάτι, αυτό και υπάρχει. Συνήθως φταίει, όμως, κάτι άλλο. Δε δείχνουμε εμείς οι ίδιοι αμέσως αυτό που πραγματικά είμαστε. Δείχνουμε το ένα πέμπτο, το ένα δέκατο, ένα δείγμα μικρό τελοσπάντων του πραγματικού μας δυναμικού. Όχι επίτηδες, απλά ασυναίσθητα συγκρατούμαστε. Αφηνόμαστε μόνο με λίγους ανθρώπους. Και κάποιοι ενίοτε χρειαζόμαστε και λίγη… βοήθεια.
Πριν από κάποιες σημαντικές μας στιγμές θα βρεις λίγο αλκοόλ στο αίμα μας. Όπως και στιγμές που θέλουμε να αφεθούμε. Εμείς που όταν πίνουμε απελευθερώνουμε ένα άλλο κομμάτι μας, ένα κατά τ’ άλλα καλά κρυμμένο κομμάτι, χρειαζόμαστε δύο πράγματα αυτές τις συγκεκριμένες στιγμές. Βοήθεια κι άλλοθι. Τη βοήθεια αυτή τη βρίσκουμε στο οινόπνευμα. Μας χαλαρώνει, μειώνει τις αντιστάσεις μας στην αυτοσυγκράτηση, μειώνει τις ντροπές και τις όποιες αναστολές μας και μας δίνει αυτοπεποίθηση όταν χωρίς αυτό θα σκεφτόμασταν πάρα πολύ την επόμενή μας κίνηση.
Κυρίως, όμως, μας δίνει θάρρος. Θάρρος για όλα όσα νηφάλιοι ίσως ματαιώναμε ή θα σκεφτόμασταν δις και τρις. Μας δίνει ώθηση, μειωμένη αίσθηση του ρίσκου και μερική απώλεια της αίσθησης κινδύνου ή έκθεσης. Και κάπου εδώ μπαίνει και το άλλοθι. Η καλώς εννοούμενη ρουτίνα μιας ζωής σε γενικές γραμμές ήσυχης, αλλά ενίοτε βυθισμένης σε προβλήματα, λογαριασμούς κι έννοιες μας ωθεί στο να ψάχνουμε χαλαρωτικές διεξόδους έτσι ώστε να αφήσουμε τον ανέμελό μας εαυτό να φανεί. Ανησυχούμε μήπως παρεκκλίνουμε αρκετά, αλλά το ποτό θα είναι πάντα το άλλοθί μας. «Δε φταίγαμε εμείς, το ποτό τα έκανε όλα» θα πούμε την άλλη μέρα.
Ανήκουμε στις εξαιρέσεις του κανόνα. Δε θα μας δεις ποτέ λυπημένους ή σκυθρωπούς μετά από κάποια ποτά. Η πρώτη γουλιά καλησπερίζει πάντα τον αλέγκρο και τολμηρό τύπο που πραγματικά είμαστε. Δεν πίνουμε για να ξεχάσουμε, πίνουμε μάλλον για να θυμηθούμε. Τον παιδικό εαυτό που κρύβουμε. Το ποτό ουσιαστικά απεγκλωβίζει το τρελό και παρορμητικό στοιχείο που κρατάμε βαθιά μέσα μας. Αυτόν που λίγοι τυχεροί θα μπορέσουν να δουν μιας και τσουγκρίζουν απέναντί μας τα ποτήρια τους στο δικό μας. Και γέλιο. Άφθονο γέλιο. Με μια τεκίλα όλα φαίνονται καλύτερα. Πόσο μάλλον με τις επόμενες!
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
