Υπάρχει μία ιδιαίτερη κατηγορία φίλων, μια ιδιότητα που σκεπάζει καποιους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή σου, που υπερνικά κάθε άλλη. Οι ουσιαστικοί. Εκείνοι που η συναναστροφή μαζί τους μπορεί να οδηγήσει σε σκέψεις, αναθεωρήσεις, επαναπροσδιορισμούς. Πάντα για το καλύτερο.
Δεν έχει σχέση ο χρόνος γνωριμίας ή ένα κοινό παρελθόν. Ούτε οι άπειρες λέξεις που ανταλλάζεις. Μπορεί ένας σύντομος, κοινότυπος διάλογος να οδηγήσει σε αυτογνωσία. «Καλημέρα» λες κι εκείνος ο άνθρωπος απέναντί σου που σε έχει μετρήσει θα σου απαντήσει «Είσαι σίγουρη ότι επιθυμείς να είναι καλή αυτή η μέρα;». Εντελώς τυχαίο το παράδειγμα, χαρακτηριστικό όμως της δύναμης που έχουν αυτοί οι ουσιαστικοί άνθρωποι στη ζωή σου.
Μια τέτοια σύντομη συζήτηση πριν λίγα λεπτά με τον Τάδε έφερε στην επιφάνεια μια σειρά προβληματισμών σε σχέση με τις αναστολές στον έρωτα. Με τις αναστολές στο να διεκδικήσεις τον έρωτα που ξέρεις ότι υπάρχει εκεί έξω για σένα. Με την ατολμία. Είναι μια συγκεκριμένη φάση που περνούν οι μοναχικοί άνθρωποι στα μεσοδιαστήματα των σχέσεων (που μπορεί να είναι μεγάλα), χιουμοριστικά θα την έλεγες «γεροντοκορίαση», ουσιαστικά όμως είναι ένα πακέτο αναστολών και φόβων, ένα μείγμα αυτοεγκατάλειψης και ατολμίας, μία παραίτηση γερά εδραιωμένη. Αν το περιέγραφες σε ένα παιδί και του ζητούσες να στο ζωγραφίσει, τότε θα σου ζωγράφιζε ένα σωρο τοιχάκια και φράγματα γύρω από τον εαυτό σου. Πέτρινα, ούτε καν ξύλινα.
Οι καιρό μόνοι έχουν επαναπαυτεί σε μια αγέρωχη τάχα αυτονομία, σε έναν ψευτοελιτισμό ότι και καλά αφού έχουν που έχουν απόσταση από το «σπορ», τί πειράζει να περάσει και μια δεκαετία ακόμη, αρκεί να βρουν αυτό που εκείνοι επιθυμούν και έτσι όπως αυτοί το επιθυμούν. Αεροφιλοσοφίες. Τρίχες δηλαδή. Λες και οι άλλοι που βρίσκονται ήδη στην αρένα δεν έχουν αξιώσεις για τη ζωή τους! Μόνο εσύ θες το ιδανικότερο! Το πλησιέστερο, τελοσπάντων, στο ιδανικό. Δικαιολογίες.
Το πλέον άσχημο με την ερωτική απόσυρση είναι ότι έχεις άπλετο χρόνο να φτιάξεις θεωρίες για τη δικαιολογήσεις.
Ποιος μπλέκει πάλι με τρυφερά sms και με κεριά αποτρίχωσης; Αφού θα συμβεί πάλι αυτό. Και αυτό. Και δε θα βρεις αυτό. Με άλλα λόγια ένα νέο αστέρι στην μαντική γεννιέται.
Και με τη λογική αυτή ένα σωρό ζεστές αγκαλιές μένουν άδειες. Κι ένα σωρό μηχανές αποτρίχωσης απούλητες, λες και χαμογελάς. Μα δε μας ξεγελάς με αυτό το χαμόγελο της άνεσης. Φοβάσαι. Και προτιμάς στο δρόμο που περπατάς κάθε πρωί για τη δουλειά να μετράς τις πλάκες κάτω, να πατάς προσεκτικά μέσα από τις γραμμές. Πάνω στο πεζοδρόμιο. Αυτό προτιμάς. Μέτρα λοιπόν πλάκες! Με το δυναμικό σου όμως τί γίνεται;
Πάντα αναρωτιόμουν τί γίνεται με όλον αυτό τον όγκο των γεμάτων συναισθηματικά και ερωτικά ανθρώπων που είναι μόνοι. Που πάει όλο αυτό το δυναμικό όταν επιμένεις να παραμένεις στη μοναξιά ενώ είσαι εκ φύσεως δοτικό, ερωτικό ον; Όλη αυτή η τρυφερότητα, ο συναισθηματισμός, η σεξουαλικότητα, κυρίως το χιούμορ που θα έκανε κάθε καθημερινή διεκδίκηση μοναδική. Φεύγουν όλα αυτά όταν δεν διοχετεύονται στο αντικείμενο του έρωτά σου; Χάνονται; Ή απλά στιβάζονται και περιμένουν ανυπόμονα να γίνουν εκμεταλέυσιμα; Δεν σε πνίγουν; Δεν επαναστατούν μέσα σου όταν εσύ αδρανείς; Δε ζητούν διέξοδο;
Και κάπως έτσι όλοι οι πλούσιοι συναισθηματικά, μα φοβιτσιάρηδες, άνθρωποι γίνονται οι ευρηματικοί Συρανό του Ροστάν. Γράφουν για τον έρωτα ύμνους, υπέροχους διεκδικητικούς μονολόγους, με χιούμορ και αυθεντικότητα, φτιαγμένους για τους ίδιους, προορισμένους όμως για άλλους. Κρύβονται πίσω από τη δικαιολογία της μεγάλης τους «μύτης» κι ενώ υμνούν, δεν διεκδικούν. Κρύβονται πίσω από το θάμνο της ατολμίας τους και γίνονται υποβολείς στους άλλους. Πόσο δεύτερος ρόλος ενώ έχουν γεννηθεί πρωταγωνιστές! Γιατί τόση λίγη αυτοεκτίμηση;
Μα θέλω λίγο παραπάνω από αυτό που διατίθεται. Δε θέλω μόνο στεγνό, ωμό σεξ. Οι συνήθεις δικαιολογίες.
Η μεγάλη «μύτη» που λέγαμε. «Οι γυναίκες ψάχνετε τη νυφική παστάδα» λέει γελώντας ο Τάδε κι ενοχλούμαι. Προκατάλειψη το λέω εγώ αυτό, των ανδρών, μα ξέρω ότι πολλές άλλες την ίδια ώρα θα έσπρωχναν με το πόδι τις άσπρες γόβες κάτω απ’ το κρεβάτι να μη φανούν.
Ο κάθε άτολμος έχει τη δική του δικαιολογία. Μα γι’ αυτό υπάρχουν οι φίλοι. Έρχονται να «σφραγίσουν» την κάθε κουβέντα με τη σοφία τους και δίνουν τροφή για σκέψη και γραπτά. «Πάρε αυτό που σου δίνει τώρα η ζωή, θα σου δώσει και το άλλο που θέλεις, αλλά τώρα απόλαυσε έναν άντρα στην αγκαλιά σου και μέχρι εκεί. Δεν είναι και λίγο!». Κι έχει τόσο δίκιο!
Ο έρωτας είναι τελικά σαν το προφιτερόλ του Κωνσταντίνου. Σταμάτα να τον περιγράφεις. Επιτέλους φά’τον!
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
