«Τα πρώτα ραντεβού θέλουν αθλητικά παπούτσια» μου είχε πει χαμογελώντας μια φίλη παλιά. Νόμος. Το ξαναθυμήθηκα όταν αργότερα μου διηγήθηκε την ιστορία αυτή. Γνωριμία σε κοινή παρέα ένα χειμωνιάτικο βράδυ. Ο τύπος δίπλα της φαινόταν να έχει εκπληκτικό ενδιαφέρον. Σπιρτάδα στο βλέμμα, πνευματώδης, νευρικός με την καλή έννοια. Ζωντανός, δυνατός ως προσωπικότητα. Γεμάτος αυτοπεποίθηση και με τρομερό λέγειν. Ιδιαίτερο χιούμορ με ισχυρές δόσεις αυτοσαρκασμού. Το όνειρο κάθε γυναίκας που έχει δυσανεξία στην πλήξη. Και sexy. Μα πόσο sexy!
Ήλθε και το πρώτο ραντεβού κι ενώ η βραδιά κύλησε όμορφα, κάτι δεν της πήγαινε καλά. Κάτι την έτρωγε μέσα της. Αποκλείεται αυτός ο άνθρωπος να έχει συγκεντρωμένα πάνω του όλα όσα ξετρελαίνουν μια γυναίκα και ταυτόχρονα να είναι αυτή τη στιγμή απέναντί της, καιρό ελεύθερος κι απόλυτα διαθέσιμος. Δεν είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η όποια καχυποψία απέναντι στο άγνωστο, αισθήματα μειονεξίας κι άλλα τέτοια ψυχολογικά. Δεν είναι το κλασικό «δεν το αξίζω όλο αυτό». Φυσικά και το αξίζει και το ξέρει, εννοείται και το διεκδικεί. Όμως ο τύπος απέναντι της, το κελεπούρι για κάθε γυναίκα, είναι άραγε αληθινός;
Έφυγε από το πρώτο ραντεβού νιώθοντας όμορφα μα κρατώντας επιφυλάξεις. Το λεγόμενο μικρό καλάθι. Η πρώτη εντύπωση εκπληκτική. Μα τέτοια τύχη; Ο χρόνος θα δείξει. Μια ασήμαντη αφορμή όμως λίγες μέρες μετά, μια ασήμαντη γκρίνια, μια μικρή παρεξήγηση για ένα τηλέφωνο που δεν πάρθηκε την ώρα που έπρεπε και μπουμ! Ένας άλλος άνθρωπος βρισκόταν πλέον ξαφνικά μπροστά της! Κι αυτό επιβεβαιώθηκε όσο οι μέρες περνούσαν. Ξαφνικά η ευγένεια που είχε αρχικά διακρίνει ήταν πεταμένη τώρα στο πάτωμα, όπως τα διάσπαρτα κομμάτια ενός μπαλονιού που σκάει στον αέρα. Πάμε παρακάτω.
Αυτό που την εξέπληξε στο μέγιστο τις μέρες που ακολούθησαν ήταν η μεταστροφή της ευφυίας που ξεχώρισε από τα πρώτα λεπτά στα συν του. Σε στιγμές δύσκολες και ιδιαίτερα φορτισμένες, σε κάθε μικρή διαφωνία ή σε μια μεγάλη, αυτή η ευφυΐα γινόταν όπλο του άλλου, έτσι ώστε να την χτυπήσει εκεί που πονάει με τον πλέον αριστοτεχνικό τρόπο. Αυτό το τετραπέρατο μυαλό ήξερε τί θα χρησιμοποιήσει απ’ όσα του είχε εκμυστηρευτεί από το παρελθόν της ώστε να την πληγώσει βαθιά. Καλύτερα να είχε διαβάσει μόνο λίγα κόμικς στη ζωή του παρά τα ατέλειωτα ράφια του γραφείου του. Ναι! Το ευχήθηκε κι αυτό! Όλα εκείνα που συνηγόρησαν ώστε να καλλιεργηθεί αυτό το μυαλό ευχήθηκε τώρα να ήταν μόνο κόμικς και σκυλάδικα της εθνικής. Απλά πράματα.
Σε ένα καβγά εύκολα απομυθοποιείται ο άλλος. Μα δεν είναι μόνο ο καβγάς εκείνο που θα βγάλει το πραγματικό πρόσωπό κάποιου. Εκεί άλλωστε υπάρχει δράση και αντίδραση. Απομυθοποίηση είναι όλα εκείνα που θα αρχίσει να διακρίνει κανείς όταν θα φύγει το glitter της πρώτης εντύπωσης. Η ευφυΐα μπορεί να γίνει μια πρώτης τάξεως ειρωνεία. Και το πλεονέκτημα μιας ιδιαιτέρως σέξυ εμφάνισης μπορεί να αποδειχτεί ο απόλυτος κράχτης μιας τρομερής ανασφάλειας. Κι αυτό το είδε η κοπελιά, επίσης, κάπου παρακάτω. Όταν στο κινητό του συνέχισαν να παρελαύνουν όλες οι πρώην γιατί με όλες παρέμενε «ένας καλός φίλος». Όταν τα γκλιν-γκλον των μηνυμάτων δεν σταμάτησαν ποτέ. Και γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο ανασφαλειόμετρο από ένα κινητό που επιτρέπει κάποιος να χτυπάει ασκόπως κι αδιακρίτως. Και που το κοιτά παραπάνω φορές από τις φορές που απλά θέλει να δει την ώρα.
Έφυγε τρέχοντας κανα δυο βδομάδες αργότερα. Και πολύ έκατσε! Αν κάποιος μετρούσε αυτό το κατοστάρι ίσως να σημείωνε και το ρεκόρ της. Πυροτέχνημα ο κύριος Τέλειος, βόμβα πολυτελείας κι ούτε καν σκούπισε τα θραύσματα από την έκρηξη! Τα πάτησε άγαρμπα με τ’ αθλητικά της κι έβαλε τρεχάλα. Τί δουλειά είχε εκείνη με τέτοια πλάσματα; Τί δουλειά έχουμε όλοι μας; Όσο πιο ιδανική φαίνεται μια περίπτωση, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η απομυθοποίηση σε περίπτωση που δεν υπάρχει αυθεντικότητα. Κι αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο τους άντρες.
Πέρασε καιρός για να σταματήσει αυτή την συγκεκριμένη τρεχάλα. Την πέτυχα λαχανιασμένη και χαμογελαστή. «Πάλι καλά που γλίτωσα πριν προλάβω να νιώσω πράγματα!». Συμφωνήσαμε, ταυτιστήκαμε θα έλεγα, σε όλα όσα μου είπε. «Κανένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος δεν ψάχνει τον κύριο/α Τέλειο/α. Δεν θέλω τον Τέλειο. Θέλω έναν άνθρωπο αδύναμο όπως εγώ, έτσι ώστε να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Τρωτό, με ελαττώματα που κάνουν μπαμ από την πρώτη στιγμή. Όμορφο μέσα από τις ουλές και τα ψεγάδια του. Δεν θέλω να είναι φωστήρας του πνεύματος, απλά να του αρέσει η μυρωδιά του φρεσκοτυπωμένου βιβλίου. Κι ο καφές ενίοτε με κλειστά τα κινητά. Δεν θέλω την τέλεια πρώτη εντύπωση. Θέλω την ανθρώπινη δεύτερη, την τρίτη και την τέταρτη. Έναν άνθρωπο για τον οποίο θα βγάλω επιτέλους τ’ αθλητικά μου.»
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
