Εάν για μια ολόκληρη ημέρααποφασίσεις να αφήσεις στην άκρη, να σβήσεις εντελώς όλο εκείνο το πακέτο προσδοκιών που έχεις για την χ διαπροσωπική σου σχέση, τότε θα βιώσεις μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της πρόσφατης ζωής σου. Μια εντελώς διαφορετική σχέση. Μια εντελώς διαφορετική αίσθηση. Ελευθερία! Μα σχέση και ελευθερία γίνεται; Γίνεται και είναι και η ιδανική σχέση.
Ρίξε μια ματιά στον άνθρωπό σου, σαν όλες αυτές τις ματιές που του ρίχνεις καθημερινά όταν δε σε βλέπει, εκείνες που κάνουν την καρδιά σου να σκιρτάει. Εκείνες τις ματιές που ρίχνεις όσο διαβάζει ή κάνει μια οποιαδήποτε εργασία.
Τι βλέπεις;
Το πολυαγαπημένο σου πρόσωπο. Τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Αυτό που ουσιαστικά βλέπεις (εάν δεν είσαι η εξαίρεση) είναι τα δεκάδες πρόσωπα που προσδοκάς να είναι ο άνθρωπος αυτός απέναντι σου. Δύσκολο να το καταλάβεις, δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις κι ακόμη πιο δύσκολο να το παραδεχτείς. Είναι πλέον δεύτερη φύση μας αυτός ο επιπόλαιος τρόπος οπτικής.
Έτσι, ο απέναντί σου δεν είναι ένας τυχαίος. Είναι ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει, ο άνθρωπος που πρωτίστως θα σε ερωτευτεί και που, συνεπακόλουθα, θα παραμείνει για πάρα πολύ καιρό στη ζωή σου.
Είναι εκείνος ο άνθρωπος που θα σε σώσει τελικά από τους εκάστοτε προσωπικούς σου δαίμονες, θα σε στηρίζει σε κάθε δύσκολη περίοδο, μιας και αυτοσκοπό θα έχει την δική σουκαθημερινή χαρά, θυσιάζοντας και κάποια από τα δικά του θέλω.
Αν το καλοσκεφτείς με την παραπάνω λογική, ο απέναντί σου ουσιαστικά είναι ο Σούπερμαν με τη στολή του Γιάννη ή της Μαρίας.
Ο Γιάννης ή η Μαρία είναι απλά το πακέτο των προσδοκιών που έχει κάποιος από τον σύντροφό του. Κι ολόκληρες σχέσεις περνούν και προσπερνούν, αρχίζουν και τελειώνουν, χωρίς να έχεις γνωρίσει πραγματικά τον άλλον, γιατί απλά δεν κοίταξες ποτέ πίσω από αυτό που λαχταράς να λάβεις.
Οι άνθρωποι που ξεκινούν σχέσεις με προσδοκίες δεν γνωρίζονται ποτέ πραγματικά. Γνωρίζονται μόνο οι προσδοκίες και οι ανάγκες τους.
Η λογική των προσδοκιών, το παράλογο μάλλον αυτών, έγκειται στο γεγονός ότι το φίλτρο μεταξύ των ματιών μας και του αντικειμένου πάνω στο οποίο εστιάζουμε (ο εκάστοτε σύντροφος) δεν είναι άλλο παρά όλα όσα λαχταράμε να βρούμε στον άλλον. Κι αυτό γιατί σε κάθε σχέση αντιδρούμε ενστικτωδώς κι εγωιστικά, αποζητάμε να ικανοποιήσουμε τις προσωπικές μας ανάγκες κι όχι να απολαύσουμε την αύρα του άλλου. Το συγκεκριμένο, όμως, φίλτρο που παρεμβάλλεται μεταξύ της προσδοκίας και της πραγματικότητας διαστρεβλώνει την πραγματική εικόνα του άλλου.
Ουσιαστικά δύο ξένοι συμβαδίζουν σε μια σχέση κουβαλώντας ένα σωρό προσδοκίες στον ώμο τους.
Βάρος ασήκωτο. Ζυγός διπλός. Από τη μια οι δικές τους προσδοκίες κι από την άλλη οι προσδοκίες του συντρόφου. Κι ένας φαύλος κύκλος απογοητεύσεων και διαψεύσεων στην πορεία προκαλούν δυσφορία και στους δύο.
Αν το καλοσκεφτείς, αν είναι να υπάρχει μια τέτοια ψυχοφθόρα κατάσταση, δεν είναι καλύτερα να μένουμε μόνοι;
Οι ερωτικές σχέσεις, όπως όλων των ειδών οι σχέσεις, είναι δούναι και λαβείν. Όμως και τα δύο παραπάνω στοιχεία από αυτό το ερωτικό αλισβερίσι αφορούν την διακριτική ευχέρεια των συμμετεόντων. Εάν σου δοθούν πράγματα που ενδόμυχα αποζητάς, είσαι τυχερός κι ευγνώμων. Δεν ξεκινάς, όμως, με δεδομένο ότι θα τα λάβεις και ο άνθρωπος απέναντί σου δεν έρχεται με κληρονομιά, παρακαταθήκη και ιερό σκοπό να σου τα δώσει. Όσο πιο λίγα περιμένεις, τόσο λιγότερο θα απογοητευτείς εάν δεν λάβεις. Ή τόσο περισσότερο θα ευχαριστηθείς εάν σταθείς τυχερός.
Το «Μεγάλες Προσδοκίες» είναι τίτλος για την βιβλιοθήκη σου, ποτέ για κάθε σου καινούρια σχέση. Εάν για μια ολόκληρη μέρα ξεχάσεις όλα όσα επιζητάς και κοιτάξεις τον άνθρωπό σου διαφορετικά, θα εκπλαγείς ευχάριστα από το πόσο ελεύθερος μπορείς να νιώσεις μέσα σε μια σχέση. Τα θέλω σου όταν εμμονικά γίνονται προσδοκίες είναι σκλαβιά που φθείρει αμφότερους.
Εάν αυτή τη μια μέρα κοιτάξεις χωρίς «θέλω» τον σύντροφό σου, θα μπορέσεις να διακρίνεις έναν εντελώς άλλον άνθρωπο, κάποιον που δεν είχες προσέξει καλά, έναν ενδιαφέρον τύπο, μη σουπερ-ήρωα, έναν άνθρωπο όμορφο μέσα από τις δικές του αδυναμίες και τα δικά του θέλω, που τα κρατά όμως κι εκείνος μόνο για τον εαυτό του για να μην κουράσει τους δικούς σου ώμους. Ίσως και να αξίζει να τον ξαναερωτευτείς μόνο και μόνο για όλο αυτό.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
