Είμαι σίγουρη ότι όταν τις κοιτούν κάποιοι θα σκέφτονται «τι κρίμα!» Για πολλούς είναι μια ειδική κατηγορία γυναικών. Καημενούλες ή απλά άτυχες. Σε ορισμένους τύπους βιογραφικών κατέχουν δική τους θέση στο πολλαπλών επιλογών πλαίσιο και σε συζητήσεις ή συστάσεις είναι μια τρίτη κατηγορία, μετά τους παντρεμένους και τους ελεύθερους. Λες και οι ελεύθεροι δεν είναι ελεύθεροι εξαιτίας ενός χωρισμού! Συνήθως, δε, μετά τη διευκρίνηση του χωρισμού ακολουθεί η ερώτηση «με παιδιά;»
Χωρισμένες με παιδιά. Χωρισμένες μητέρες, ασχέτου ηλικίας και αριθμού τέκνων. Γυναίκες που ξανάρχισαν τη ζωή τους από την αρχή. Ορισμένες με πλάτες γονέων και φίλων, ορισμένες κατάμονες. Γυναίκες που δημιούργησαν οικογένεια με την προοπτική του «για πάντα» και ξαφνικά βρέθηκαν με σκέτη την πρόθεση. Το «πάντα» ξέμεινε κάπου πιο πίσω να θυμίζει την αφέλειά τους. Ή απλά μια λάθος επιλογή.
Χωρισμένες μητέρες, όντως μια κατηγορία από μόνη της. Γυναίκες στιγματισμένες με την ταμπέλα του «είχες την ευκαιρία σου, τέλος τώρα». Γυναίκες εξαρχής θεωρούμενες ως κατηγορία δύσκολη, στενάχωρη, ζόρικη, μη διαθέσιμη. Γυναίκες με «μπαγκάζια» υψίστης σημασίας για τις ίδιες, μα απαγορευτικές για το άλλο φύλο. Μη ξέγνοιαστες, μη ανάλαφρες, μη ανέμελες. Γυναίκες κατηγορούμενες αδίκως ότι ψάχνουν κάπου να ακουμπήσουν, κάποιον για να τις ξαλαφρώσει. Οικονομικά κυρίως αλλά και συναισθηματικά.
Και πέραν όλων των παραπάνω χαρακτηριστικών αυτών των γυναικών, έρχεται άλλο ένα που σχεδόν προσυπογράφει την κατηγορία. Είναι γυναίκες με τις οποίες μπορείς να ψυχαγωγηθείς, αλλά δεν μπορείς να κάνεις μια σοβαρή σχέση. Ποιος, άλλωστε, μπορεί να δει σοβαρά μια γυναίκα που είχε ήδη εμπειρία από οικογένεια; Και γιατί να θελήσει κάποιος κάτι άλλο από το «προφανές» με μια γυναίκα που είναι ταυτόχρονα δύο άνθρωποι ή τρεις;
Εάν τελειώσαμε με την παραπάνω καταγραφή της στερεοτυπικής οπτικής μιας χωρισμένης μητέρας (ή αλλιώς το αράδιασμα ενός σωρού από μαλακισμένες προκαταλήψεις γύρω από την προαναφερθείσα πληθυσμιακή – και μόνο – κατηγορία ), ας πάμε να ξανασυστηθούμε. Αυτή τη φορά όπως πρέπει.
Χωρισμένες μητέρες. Γυναίκες των οποίων η μακροχρόνια συναισθηματική σχέση δεν ευδοκίμησε. Όπως και εκατομμύρια άλλων γυναικών. Γυναίκες που έγιναν μητέρες, μια ιδιότητα που υπάρχει «προπάντων των αιώνων» χωρίς την προϋπόθεση ενός δεύτερου ανθρώπου στη ζωή τους ώστε ο κατεξοχήν ρόλος τους να είναι επιτυχής.
Χωρισμένες μητέρες, μα πρωτίστως γυναίκες. Με ίσα δικαιώματα όπως οι ελεύθερες, οι άτεκνες ή οποιεσδήποτε άλλες. Ίσα δικαιώματα στη ζωή, στην εργασία, στον έρωτα και τις σχέσεις. Ίσα δικαιώματα στις καινούριες αρχές και στο χτίσιμο μιας νέας ζωής.
Γυναίκες που ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δε θα μπορέσεις να τις πεις «καημενούλες». Είναι γυναίκες που δεν συμβιβάστηκαν στην οικονομική καλοπέραση των δύο ενηλίκων στην οικογένεια, ακριβώς επειδή η ποιότητα ζωής που αξίωσαν ήταν ανώτερη από τη βολή τους. Πώς εσύ και οποιοσδήποτε «εσύ» έρχεσαι τώρα να πεις ότι επιζητούν κάπου να αράξουν και να βολευτούν, όταν απέδειξαν με τη στάση τους ότι μια χαρά τα καταφέρνουν και μόνες;
Όσο για τον άλλον χαρακτηρισμό, το «άτυχες», για δοκίμασε να το πεις απαξιωτικά ή και τάχα μου λυπημένα μπροστά τους! Ίσως να μη σου πουν τίποτα, ίσως ψελλίσουν σιγανά ένα «κακομοίρη μου!» και προσπεράσουν χαμογελώντας. Την τύχη τους εκείνες την ορίζουν και συνήθως διαφέρουν παρασάγγας από κάποιες «τυχερές» γυναίκες που ακούνητες βλέπουν τη ζωή τους να διαδραματίζεται μπροστά τους χωρίς να έχουν κάποιο λόγο σε αυτήν.
Αδίκως έχει επικρατήσει η άποψη ότι οι γυναίκες κρίνουμε πιο γρήγορα και πιο αυστηρά άλλες γυναίκες. Άλλος ένας αστικός μύθος που επιτέλους πρέπει να λάβει ένα τέλος, ανάλογο με την έκτασή του. Είναι ιδιαίτερα λυπηρό να βλέπεις ανδρικά στόματα να επισημαίνουν ρωτώντας ρητορικά αυτές τις γυναίκες «μα ποιος θα θελήσει να κάνει σοβαρή σχέση μαζί σου;» Ίσως κανένας, ενδεχομένως όμως και πολλοί. Αυτό έγκειται στα προσωπικά οπτικά «φίλτρα» του καθενός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από αξιοπρέπεια και μόνο εκείνες δε θα επιζητήσουν αλλού στήριγμα.
Θα τις δεις να πορεύονται σε πιο μοναχικά σταυροδρόμια, αφιερωμένες στο σκοπό τους. Την υπερήφανη επιβίωση μέσα σε μια προκατειλημμένη κοινωνία που είναι πάντα έτοιμη να ροκανίσει τις βάσεις οποιουδήποτε διαφέρει από τη μέση εικόνα. Ίσως οι δικές σου «αρχές» να μη σου επιτρέψουν να τις διαλέξεις για σύντροφο ζωής, ίσως να μη θελήσουν κάποιες να τις δουν νοερά στο πλευρό του αδελφού ή του γιου τους. Αυτό το οποίο επιβάλλεται να κάνεις ασυζητητί είναι να τις σέβεσαι απεριόριστα. Ίσως και περισσότερο από άλλες γυναίκες. Ποιες; Τις άλλες ντε! Τις «καθώς πρέπει» και τις «καθώς συνηθίζεται».
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
