Ακόμη και στον πιο σφοδρό έρωτα που έληξε άδοξα θα έρθει η στιγμή που θα ξεχάσουμε λεπτομέρειες. Θα ξεχάσουμε τη μυρωδιά εκείνου του κορμιού και θα ξεχάσουμε τα λόγια. Θα ξεχάσουμε τις προσδοκίες που εγκαταλείφθηκαν, μα και τις υποσχέσεις που πάρθηκαν πίσω. Θα ξεχάσουμε και θα βρούμε παρηγοριά σε οτιδήποτε γλυκαίνει και λειαίνει ό,τι αιχμηρό πλήγωσε τη διάψευση του όποιου πόθου μας συνέδεσε μ’ εκείνον τον άνθρωπο. Όλα θα τα ξεχάσουμε ή απλά θα τα αφήσουμε πίσω ειρηνικά. Θα συνθηκολογήσουμε με τη λήθη και θα προχωρήσουμε ανασυντασσόμενοι.
Μα αν τύχει κι έρθει στο μυαλό μια απλή ανάμνηση από εκείνη την ιστορία, ένα μόνο θα έχει απομείνει να μας αναστατώσει τα κεκτημένα ημερών, μηνών ή και χρόνων. Η θύμηση εκείνου του φιλιού. Η θύμηση όλων εκείνων των φιλιών που ουσιαστικά έγιναν ένα. Το φιλί του άλλου ανθρώπου. Εκείνο το φιλί που άνοιγε κι έκλεινε κάθε συνάντηση μαζί του. Το φιλί που εγκαινίαζε μα και αποχαιρετούσε κάθε συνεύρεση. Σωματική, εγκεφαλική, όλες. Το φιλί που άρχιζε το παιχνίδι των αισθήσεων που επακολουθούσε. Γεύσεις, μυρωδιές, ανάσες, ματιές.
Ήταν εκείνο το φιλί αυτό που καθόρισε την πορεία της γνωριμίας, μα και την ιστορία της. Ήταν εκείνο που έκρινε τη συνέχεια, εκείνο που άνοιξε όλους τους δρόμους. Καμία λέξη από το υπέροχο λεξιλόγιο των εραστών και κανένα δώρο, υλικό ή άυλο δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκινήσει και να παραμείνει στη μνήμη όσο εκείνο το φιλί. Εκείνο το φιλί εκείνου του συγκεκριμένου ανθρώπου που σ’ έκανε τότε να ξεχάσεις ελαττώματα και αμηχανίες, αδεξιότητες και ντροπές. Εκείνο που σε κάθε καυγά ήταν αρκετό για να παραβλέψεις, να υποχωρήσεις, να συγχωρήσεις, να προχωρήσεις. Να ερωτευτείς εκ νέου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Ήταν ο μοναδικός τρόπος για να περάσει το πάθος εκείνο στην αθανασία. Να παραμείνει στο χώρο εκείνο του μυαλού και της ψυχής όπου φυλάσσονται τα πολύτιμα. Ήταν εκείνο που λαχταρούσες πρώτο εν τη απουσία κι εκείνο που γευόσουν πρώτο σε κάθε συνάντηση. Ήταν εκείνο που σε έδεσε τότε με τον άνθρωπο που πρωταγωνιστούσε στη ζωή σου και αυτό για το οποίο πρωτοέκλαψες όταν όλα είχαν τελειώσει. Αυτό που σου έφτιαχνε τη μέρα, το χρόνο, τη σχέση, την οπτική, την ψυχολογία. Αυτό που σε ένωσε ψυχικά πριν από οποιαδήποτε άλλη ένωση.
Ήταν το φιλί εκείνο που μετέτρεπε τον άλλον σε τροφή, μα και εσένα στον άλλον. Τροφή συναισθημάτων. Πόσες και πόσες δεν ήταν οι φορές που ένιωθες το φιλί σαν ένα μέσο ώστε να έχεις την αίσθηση ότι το κρανίο του συντρόφου γίνεται ένα με το δικό σου! Πόσες δεν ήταν οι φορές που ένιωθες με εκείνο το φιλί ότι θα ήθελες να μπορούσες να «καταβροχθίσεις» τον άλλον από το πάθος! Φιλούσες εκείνο το στόμα κι ένιωθες ότι φιλούσες την αγάπη την ίδια. Φιλούσες τον έρωτα, φιλούσες την ίδια τη χαρά αλλά φιλούσες και την επιθυμία. Φιλούσες τη ζωή, μα φιλούσες και τον πόνο τον ίδιο. Αυτόν που θα επακολουθούσε του χωρισμού. Φιλούσες την ένωση, μα φιλούσες και τη στέρηση. Φιλούσες το μύθο ενός έρωτα και τον μετέτρεπες σε πραγματικότητα.
Δεν είναι τυχαίο που λογοτέχνες και ποιητές, στιχουργοί και ζωγράφοι, θέλοντας να τονίσουν είτε το παρόν, είτε την ανάμνηση ενός έρωτα, ύμνησαν το φιλί. Είτε την αίσθηση του, είτε την προσδοκία του. Είτε τη γεύση του, είτε το απωθημένο για το φιλί που δεν δόθηκε ποτέ. Δεν υπάρχει καλλιτέχνης, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, δεν υπάρχει άνθρωπος γενικά, μερακλής του έρωτα, που να μην έγραψε, συνέθεσε, ζωγράφισε, πόνεσε κι έκλαψε για ένα φιλί. «Το φιλί ενώνει πιο πολύ απ᾿ το κορμί γι᾿ αυτό το αποφεύγουν οι πιο πολλοί » μας λέει ο ποιητής και ειλικρινά δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι ένας ουσιαστικός έρωτας υπήρξε από την εκούσια δουλεία έστω του ενός στην κατάρα της ενθύμησης εκείνου του φιλιού.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
