Όποιος δεν είναι τώρα εδώ μαζί μου, στη ζωή μου, δεν ήταν και ποτέ. Νόμος. Τροπολογία εδραιωμένη από σήμερα. Φασισμός. Πες το όπως θες. Απολογισμός. Ανακοίνωση. Απόφαση. Η δικτατορία της ουσίας. Αφορισμός. Μέχρι τα μεσάνυχτα μπορώ να σου βρίσκω λέξεις.
Τέλειωσε ο μήνας πριν δυο μέρες. Εάν η ζωή μου ήταν μαγαζί, θα έκλεινα βιβλία. Θα μέτραγα την αποθήκη. Θα έβλεπα το απόθεμα, θα εξέταζα, ενδεχομένως, νέες παραγγελίες. Ό,τι ακριβώς κάνουν οι λογιστές στο τέλος του μήνα ή του τριμήνου. Κι ύστερα θα θεωρούσα πως ό,τι έχω είναι αυτό που ήδη μέτρησα. Τίποτα απ’ όσα είχα. Μόνο ό,τι έχω τώρα.
Είναι λίγες οι φορές στη διάρκεια μιας ζωής που χρειάζεται να «κλείσεις βιβλία». Που εσύ ο ίδιος το χρειάζεσαι. Που θα κοιτάξεις τριγύρω και θα θελήσεις να μετρήσεις. Να στοιχηθείς με την πραμάτεια σου. Να δεις ποιος έμεινε, ό,τι κι αν έγινε, όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν φτάσεις, ό,τι κι αν συμβεί.
Όποιος δεν είναι εδώ τώρα μαζί μου, δεν ήταν και ποτέ. Άδικο, ίσως, για όσους ήταν παλιότερα κοντά μου. Για όσους έφυγαν πρόσφατα. Αν ήταν κάποτε μαζί μου για ουσιαστικό λόγο, θα είχαν παραμείνει. Αν οι προθέσεις ήταν αληθινές, διαφανείς σαν το νερό, θα είχαν παραμείνει. Θα τους μετρούσα τώρα δίπλα μου, θα με μετρούσαν κι εκείνοι κοντά τους.
Αν οι δρόμοι μας είχαν συμπέσει, εάν ο τότε σύνδεσμός μας ήταν δεσμός αγάπης, δε θα είχαν φύγει, δε θα τους είχα απομακρύνει, δε θα είχαμε χωριστεί. Θα είχαμε βρει τρόπο. Κανείς μας δε θα είχε εγκαταλείψει τη μεταξύ μας σχέση. Λόγια δε θα μας είχαν χωρίσει. Ούτε πράξεις. Θα τα είχαμε καταφέρει. Θα ήμασταν ακόμη μαζί. Κι αν ό,τι είχαμε κάποτε κινδύνεψε, θα το είχαμε σώσει. Θα το είχαμε προφυλάξει, θα είχαμε προφυλαχθεί.
Εσείς που πλέον λείπετε, πού ήσασταν τότε που έγινε αυτό ή το άλλο; Δε θα πω τι, να συγκινήσω διαθέσεις σκοπό δεν έχω. Απλά και μόνο, πού ήσασταν; Πού είσαστε τώρα που συμβαίνει αυτό ή το παράλλο; Εγώ γιατί δεν είμαι εκεί στα δικά σας δύσκολα, στη δική σας απογραφή, στον δικό σας πάτο; Πού είστε τώρα; Πού είμαι εγώ; Σαν να μη γνωριστήκαμε ποτέ μοιάζει. Δε γνωριστήκαμε ποτέ, όντως.
Κι αν είναι άδικο για όσους πέρασαν, είναι εξίσου γενναιόδωρο για όσους πρόσφατα ήλθαν και ίσως δε δοκιμάστηκαν ακόμη αρκετά. Μα μπόρεσαν και μπήκαν, όμως, στη ζωή μου, πρόλαβαν και μπήκαν πριν από τη σημερινή αυτή απογραφή. Δε δοκιμάστηκαν ακόμη μεν, μπήκαν όμως μέσα στον χαμό. Είδαν τα σκούρα, τα δύσκολα, το χαμό και θέλησαν να μπουν. Δεν τους πτόησε το σκηνικό, η κακοκαιρία, τo δικό μου αλλόκοτo θυμικό. Είδαν άλλα και γι’ αυτό τους εκτιμώ.
Όποιος δεν είναι εδώ τώρα μαζί μου, δεν ήταν ποτέ. Έτσι αποφάσισα σήμερα το πρωί κι έτσι «διέταξα» να είναι. Δική μου η ζωή, δικοί μου και οι κανόνες. Δικά μου τα κριτήρια, δική μου η οπτική, δική μου και η απογραφή. Δικά μου τα δάχτυλα με τα οποία τους μετρώ, δικός μου κι ο αφορισμός. Μοιάζει με λεωφορείο η ζωή του καθενός. Άλλοι έμειναν σ’ όλη τη διαδρομή μα λίγο πριν το τέρμα κατέβηκαν. Άλλοι μπήκαν τώρα. Είναι μία, όμως, η στιγμή που θέλεις να σηκώσεις το κεφάλι και να δεις ποιος είναι δίπλα σου. Και είναι η στιγμή που το μέτρημα αυτό το έχεις ανάγκη. Μέτρησέ τους. Γιατί όποιος δεν είναι τώρα στη ζωή σου εδώ, δεν ήταν και ποτέ.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
