Ένα μέχρι πρότινος άγνωστο κομμάτι. Απ’ αυτά που ποτέ δε θ’ άκουγα, απ’ αυτά που με τις φίλες ίσως να περιγελούσα. Στα σαράντα μια ποπ μπαλάντα οφείλει να περνά αδιάφορη από μπροστά σου. Είναι όλα πλέον τόσο ροκ, ποπ παραμένει μονάχα η εφηβεία που από καιρό αφήσαμε πίσω. Ημερολογιακά τουλάχιστον. Γιατί από μέσα μας δεν έφυγε ποτέ. Θεωρούμε ότι η ουσία βγαίνει μόνο μέσα από βαριές φιλοσοφίες και μουσικές, αλλά κι από δυσνόητες κουλτουριάρικες δοκιμιακές γραφές.
Έτσι και σήμερα. Από το πουθενά. Ξαφνικά. Κάποιες νότες απ’ αυτές στις οποίες δε θα έδινα μέχρι τώρα σημασία και μια φωνή με την οποία δεν ήμουν εξοικειωμένη. Ένα άλλο στυλ μουσικής, ένα εντελώς άλλο άκουσμα και το σοκ μεγάλο. Λίγα δευτερόλεπτα αρκούν ώστε ο κόμπος να έχει φτάσει ήδη στο λαιμό και το βάρος στο στέρνο να είναι μεγάλο. «Η αγκαλιά μου ακόμα υπάρχει» σιγοτραγουδά ο τραγουδιστής και η αλήθεια του φτάνει στα μάτια μου. Δακρύζω. Αναθεματισμένη «ποιότητα», μέχρι τώρα δε μ’ έκανες να συγκινηθώ τόσο γρήγορα, τόσο έντονα, τόσο δυνατά. Όσο αυτό το κομμάτι.
Πόσο πιο απλά να δω την αλήθεια μου ειπωμένη; Ίσως να έχουμε ανάγκη τα μικρά εκείνα στιγμιαία ηλεκτροσόκ μιας αλήθειας που χτυπά κατευθείαν στο κέντρο της καρδιάς. Με τα πιο απλά λόγια, στον πιο ανύποπτο χρόνο, με τον πλέον απρόσμενο τρόπο. «Η αγκαλιά μου ακόμα υπάρχει» τραγουδά αυτή η άγνωστη σε μένα φωνή και η αγκαλιά μου η άδεια συγκινείται. Κάποιος την κατάλαβε, κάποιος τη θυμήθηκε, κάποιος αφουγκράστηκε αυτό που νιώθει γι’ αυτό που δεν έχει.
Μέρες γιορτινές κι αυτή η αγκαλιά, η άδεια από σένα βρίσκει στίχους να κλάψει, να νοσταλγήσει, να σε ζητήσει. Να δηλώσει ακόμη παρούσα για σένα. Κι ας είσαι χιλιόμετρα μακριά. Κι ας μην σου έλειψα καθόλου. Ας μη θυμάσαι τίποτα. Ας τα θυμάμαι εγώ όλα. «Η αγκαλιά μου ακόμα υπάρχει, ό,τι καιρό στην καρδιά σου κι αν έχει». Θυμώνεις με την αδυναμία σου, με την ευκολία που ένας τυχαίος στίχος σου φέρνει δάκρυα που σκουπίζεις βιαστικά μη σε δουν, θυμώνεις που, σε αντίθεση με τη δική σου διαθέσιμη αγκαλιά, αυτό που θέλεις να κλείσεις μέσα στη δική σου δεν υπάρχει δίπλα σου. Θυμώνεις με την αδυναμία σου, μα η δύναμη του στίχου δε μειώνεται.
Χιλιάδες τραγούδια κάνουν χιλιάδες ζευγάρια μάτια να δακρύσουν στα κλεφτά. Χιλιάδες ερωτικά τραγούδια ακούγονται τυχαία και χιλιάδες καρδιές, ταυτόχρονα, χτυπούν δυνατότερα εκείνο το συγκεκριμένο τρίλεπτο. Τραγούδια που μιλούν για μάτια που δε χάνονται από μνήμες, για χείλη που η γεύση τους δε λέει να ξεχαστεί. Νότες που μιλούν για σκληρές καρδιές ή καρδιές ταξιδιάρικες που δε λένε να επιστρέψουν. Που για ένα ολόκληρο τρίλεπτο κάνουν μάτια να κοιτούν χαμηλά, ένοχα, για ν’ αποφύγουν κάποια συγκίνηση. Ναι, αυτό είναι κάποια τραγούδια. Τρίλεπτα που εκρήγνυνται σαν βεγγαλικά στην ησυχία μιας στιγμής και προκαλούν αναμνήσεις από έναν άλλον άνθρωπο.
Κι έπειτα υπάρχουν και κάποια άλλα μαγικά τρίλεπτα, που φέρνουν στην επιφάνεια μόνο νοσταλγία και συγχώρεση. Αποδοχή κι αναμονή. Τρίλεπτα που σου επιτρέπουν να φανταστείς για λίγα μόνο δευτερόλεπτα μια φανταστική επανένωση, μια επιστροφή, χείλη και μυρωδιά δέρματος γνώριμη. Ήχους γέλιων που σμίγουν ξανά στα ίδια εκείνα δωμάτια. «Η αγκαλιά μου ακόμα υπάρχει» παίζει στο repeat εδώ και κάποια ώρα και το βάρος στο στέρνο θα φύγει σε λίγο, μόλις το τραγούδι σταματήσει δια παντός. Κι αυτός ο χρόνος θα φύγει απογοητευμένος από μας τους δύο. Που δε συγχωρεθήκαμε, που δεν ξανασμίξαμε, που δεν ευχηθήκαμε «καλή χρονιά». Που δεν ξαναρχίσαμε. Μαζί με τη χρονιά θα φύγει και το κομμάτι. Το τρίλεπτο αυτό θα χαθεί για πάντα, μα «η αγκαλιά μου ακόμα υπάρχει».
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
