Το θέμα των φόβων είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη φοβάται. Ακόμη κι εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους απαλλαγμένο από φοβίες, ακόμη κι εκείνοι μέσα τους κρύβουν βαθύτερες ανησυχίες για κάτι. Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό αποτελεί φοβία. Άλλοι φοβούνται τον πόνο, άλλοι τη μοναξιά. Άλλοι την έλλειψη κι άλλοι τον κόπο ή την ευθύνη. Κι αν κάτι από τα παραπάνω μπορεί να το «δουλέψει» κάποιος και να προχωρήσει κάποτε αργότερα απαλλαγμένος από τη φοβία του, τη θέση του μπορεί να πάρει κάτι άλλο. Φοβόμαστε πχ μήπως δεν αποκτήσουμε κάτι (άυλο ή υλικό) κι όταν το αποκτήσουμε αποκτάμε καινούριο φόβο. Μην το χάσουμε.
Λένε πως ό,τι φοβάσαι πιο πολύ ότι θα προκύψει, τελικά σου προκύπτει. Πως καμιά φορά αυτό που τρέμεις μη συμβεί, αυτό και γίνεται. Σαν να έχεις αυτο-ανακηρυχθεί προφήτης του ίδιου σου του εαυτού. Επίσης, λένε πως εσύ ο ίδιος ευθύνεσαι που αυτό που πιο πολύ φοβάσαι σου συμβαίνει, γιατί εσύ το προκάλεσες με τη διαρκή σου σκέψη γι’ αυτό. Με την προσκόλλησή σου στον φόβο αυτόν. Τι έχουμε μέχρι τώρα; Φόβο βαθύ, αλλά και κάτι ακόμη. Ενοχή για τον υπαίτιο όλου αυτού που συμβαίνει, που δεν είναι άλλος από τον κάτοχο του φόβου αυτού.
Η παραπάνω λογική σχετίζεται με μια διαδεδομένη ιδεοληψία περί ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων ή ενεργειών που στέλνονται, ανταλλάσσονται (ή κάτι άλλο τέλος πάντων ) στο σύμπαν κι έτσι, με απλά λόγια, όταν φοβάσαι κάτι, ουσιαστικά το φωνάζεις ή το προκαλείς να έλθει. Μήπως είναι λίγο σκληρή αυτή η σκέψη, όταν κάποιος θα φτάσει στην ώρα που θα κάνει την αυτοκριτική του; Δεν είναι ιδιαίτερα βαρύ και στενάχωρο, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι αρνητικό, να φορτώνεται κάποιος ενοχές ότι ο ίδιος το προκάλεσε;
Κυκλοφορούν μάλιστα και βιβλία γύρω από κάποιο «μυστικό» που δεν είναι άλλο από το παραπάνω. Με υπερ-απλουστευτική διάθεση είναι το εξής: «Ό,τι φωνάζεις, παίρνεις». Στέλνεις, λέει, κύματα ενέργειας, αρνητικά ή θετικά και καλείς το μέλλον σου. Εάν συνέβαινε αυτό, δε θα είχαμε όλοι, λίγο ή πολύ, πάρει επιτέλους τη ζωή που φωνάξαμε να έρθει; Πώς εξηγείται τ’ ότι άνθρωποι ουσιαστικά καλοί, άνθρωποι δηλαδή της προσφοράς και της αγάπης γενικότερα, που με κάθε κύτταρο και πράξη τους φώναξαν την αγάπη και το δόσιμο, είχαν τελικά μια ζωή γεμάτη δυσκολίες κι εμπόδια; Τα δικά τους … ηλεκτρομαγνητικά κύματα γιατί δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν το περιβόητο «μυστικό»;
Σίγουρα υπάρχει συνάφεια ανάμεσα σ’ αυτό που ζεις και νιώθεις και σ’ αυτό που θα εισπράξεις. Αυτό, όμως, δεν έχει να κάνει με ανταλλαγή ενεργειών και συμπαντικές ανταλλαγές. Έχει να κάνει με μαθηματικά εξακριβωμένους νόμους της ζωής και συγκεκριμένα την ανταποδοτικότητα. Εάν ζω μέσα σε κλίμα εγωκεντρισμού και μιζέριας, θα εισπράξω το ίδιο γιατί ζώντας σε τέτοιο «περιβάλλον», αυτό και θα συναντήσω. Ανθρώπους τέτοιους κι επομένως τέτοιες συμπεριφορές. Λογικό επόμενο και σκέψη μαθηματική, επ ουδενί μεταφυσική. Αντίθετα, εάν κινούμαι στη σφαίρα της αγάπης, οι πιθανότητες που έχω, είναι να δεχτώ ως ανταπόδοση το ίδιο.
Το να συμβαίνει να εισπράξω αυτό που φοβάμαι δεν αποτελεί παρά μέρος της προεργασίας ή της πορείας που έχω. Σκέψη μαθηματική και αυτό. Διατηρώντας φοβίες σημαίνει ότι τα βήματά και η πορεία μου φιλτράρονται απ’ αυτές. Λάθος οπτικές σημαίνει λάθος κινήσεις. Κι ο παρονομαστής ίδιος. Πήρα αυτό που φοβόμουν, όχι γιατί το «φώναξα», αλλά γιατί εργάστηκα προς αυτό. Κι αν, στην τελική, για να «ξορκίσω» κάτι, για να διώξω έναν φόβο πρέπει να τον ζήσω, ας τον ζήσω.
Φιλόσοφοι και πατέρες του πνεύματος καταλήγουν στην πεποίθηση ότι για κάθε τι που μας συμβαίνει, αποκλειστικοί και μόνοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Όχι όμως λόγω κάποιας μεταφυσικής ανταλλαγής ενεργειών, ούτε λόγω κάποιας μορφής γρουσουζιάς. Απλά και μόνο διότι αυτό το αρνητικό που ήλθε (μόνο του ή σαν μέρος κάποιας λογικής συνέπειας κι όχι κατόπιν πρόσκλησης) δεν είχαμε εμείς τις ικανότητες, τις αρετές ή το σθένος είτε να το εμποδίσουμε, είτε να το αντιμετωπίσουμε ή να το διαχειριστούμε. Δεν το αξίζουμε διότι το καλέσαμε. Αν κάτι αξίζουμε, αυτό είναι η ευεργετική προσφορά του έργου που θα παραχθεί αντιμετωπίζοντάς το.
Κι αν πρέπει να υπάρχει ένα μότο στη ζωή, αυτό είναι το «ό,τι αξίζεις παίρνεις» κι όχι το «ότι φοβάσαι παίρνεις». Παίρνεις ό,τι αξίζεις, σαν κάποια μορφή θεϊκής παρέμβασης για δικαιοσύνη. Κι αξίζεις αυτό για το οποίο έχεις εργαστεί σκληρά. Ακόμη κι αν δεν έκανες τίποτα. Ακόμη κι αν απλά έκανες υπομονή, καλλιεργώντας αρετές ώστε να το υποδεχτείς. Δεν υπάρχουν ενέργειες ανταλλάξιμες, μόνο η καλώς εννοούμενη ανταποδοτικότητα. Κι αν έλαβες αυτό που φοβόσουν, δεν είναι γιατί το κάλεσες με κάποια ενέργεια. Είναι γιατί δεν εργάστηκες αυτό που «έξω βάλλει τον φόβον». Την αγάπη.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
