Αν το σκεφτούμε και του δώσουμε λίγο χρόνο, θυμόμαστε, άραγε, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε σε μια κατάσταση σιωπής, στην οποία δεν αισθανόμασταν άβολα; Μάλλον όχι κι αυτό γιατί τα χέρια μας είναι μονίμως απασχολημένα με κάτι· αν δεν είναι, φροντίζουμε εμείς γι’ αυτό και τι εννοώ: Σκέψου ότι είσαι σε κάποιο καφέ -για παράδειγμα- και μένεις μόνη/ος για λίγα λεπτά, επειδή ο κολλητός βγαίνει για να μιλήσει. Πιάνεις και ‘συ τον εαυτό σου να θέλει να πάρει το κινητό από το τραπέζι σαν να ‘ναι πατατάκια που συνοδεύουν την μπίρα και αγχώνεσαι μήπως δεν προλάβεις; Πόσες φορές έχεις βρεθεί στον ίδιο χώρο με κάποιο date ή ακόμα ακόμα και σε μακροχρόνια σχέση και νιώθεις αμηχανία στη σιωπή; Τελικά, πόσο αντέχουμε τη σιωπή του άλλου; Χωρίς κινητά, χωρίς τηλεόραση, χωρίς…
Ίσως πρέπει να μάθουμε να επικοινωνούμε τις σιωπές μας- τι πιο απελευθερωτικό; Να νιώθουμε τις αύρες των ανθρώπων γύρω μας. Να μη φοβόμαστε να σιωπήσουμε και να νιώσουμε, να τους κοιτάξουμε στα μάτια ή και όχι, να αφεθούμε στη δύναμη της στιγμής, να νιώσουμε άβολα στην τελική, πέρα από τα όριά μας, να μάθουμε να λειτουργούμε εκτός της ασφαλούς ζώνης μας.
Και περνάω στο παρασύνθημα. Βγαίνεις με ένα τυπάκι, είστε σε αρχικά στάδια σχέσης, πηγαίνετε σπίτι, you have fun κι έπειτα είστε σε φάση αράγματος, μουσικούλας, χαμηλού φωτισμού. Κανείς δε μιλάει κάτι πρέπει να βρεις να πεις! Στύβεις το κεφάλι σου να βρεις έστω και κάτι ανεπίκαιρο, τοσο επιτακτικά, λες και είσαι σε διαγωνισμό και πρέπει να λύσεις πρώτος τον κύβο του ρούμπικ! Όμως, μάντεψε! Είναι οκ να μη μιλάει κανείς χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε κάποιο πρόβλημα. Ίσως το ίδιο να αισθάνεται και ο απέναντί σου, ίσως να το απολαμβάνει- ποιος ξέρει; Παρατήρησε εάν φαίνεται άνετος κι αν το vibe που λαμβάνεις είναι θετικό, δε χρειάζεται να γεμίσεις κανένα κενό. Απλά χαλάρωσε κι απόλαυσε τη στιγμή.
Το να μπαίνεις στη διαδικασία να μοιράζεσαι τη σιωπή σου χωρίς να έχεις δεύτερες σκέψεις και να καταλαβαίνεις ότι κανείς από τους δυο δε νιώθει άβολα, είναι από τις πιο όμορφες φάσεις που μπορείς να ζήσεις με κάποιον stranger κι όχι μόνο. Στιγμή άκρως μυσταγωγική, μια βαθιά σύνδεση για δυο ανθρώπους που έχουν μοιραστεί λίγο πριν το σάλιο τους- κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ρώτα τον εαυτό σου: τι φοβάσαι ότι θα συμβεί εάν υπάρξει σιωπή; Δε μιλάω για μια cringe φάση που η στιγμή επιβάλλει να κάνεις ή να πεις κάτι με σκοπό να πας τα πράγματα πιο κάτω ή να κάνεις το date σου να αισθανθεί πιο όμορφα, αλλά δεν το κάνεις. Αντιθέτως, μιλάμε για μια φάση που κατανοείτε και οι δυο και το απολαμβάνετε εξίσου, άσχετα αν κάποιος από τους δυο δεν είναι και τόσο συνηθισμένος σε αυτό.
Και πώς στο καλό ξεφεύγεις από το στρες της σιωπής, περνώντας στην απόλαυσή της; Μα είναι απλό στην ουσία του. Με το να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να καταλάβει ότι αυτή δεν είναι ένα απλό κενό, αλλά μια βαθιά σύνδεση, ότι είναι φυσιολογική κι αποδεχτή. Σε μια εποχή που όλα είναι στο fast forward, ας μάθουμε να δίνουμε χρόνο και χώρο πρώτα στον εαυτό μας και ύστερα στον απέναντί μας. Άλλωστε, όταν είναι ουσιαστική, η σιωπή ενώνει ενέργειες, όπως δυο μαγνήτες που κολλάνε άψογα!
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που η αβολοσύνη θα σου χτυπήσει την πόρτα στη σιωπή, πριν κάνεις μηχανικά την κίνηση να πιάσεις το τηλέφωνο, στάσου δυο λεπτά. Κοίταξε γύρω σου, αγνάντεψε το αστικό τοπίο, ναι, καλά άκουσες το αστικό τοπίο, υπάρχει ακόμα ομορφιά σε αυτό! Αγνάντεψε ή βυθίσου στις σκέψεις σου και την αταξία του μυαλού σου για λίγο. It’s a challenge baby!
Enjoy the silence παιδιά. Περιμένω στα σχόλια τις εμπειρίες σας.
Συντάκτης: Δώρα Π.
