Κόβοντας τσιγάρο, ζάχαρη στον καφέ και φαγητό

Ένα από τα αποφθέγματα που μου αρέσουν πολύ μανάρια είναι το «μέτρον άριστον». Αν και στο παρελθόν το έχω σπάσει ουκ ολίγες φορές, γενικότερα μπορώ να πω ότι είναι κάτι που ακολουθώ και πολύ περισσότερο τώρα που δεν είμαι πια πιτσιρικάς και δε νιώθω άτρωτος.

Και το μέτρον άριστον δεν έχει να κάνει μόνο με όλα αυτά τα βλαβερά που ξέρω και ξέρετε, όπως το κάπνισμα, το αλκοόλ, το ξενύχτι, το φαγητό και άλλα πολλά, έχει να κάνει με τη γενικότερη θεώρηση περί τρόπου ζωής. Γιατί ας πούμε και τα πορτοκάλια κάνει καλό να τα τρως, αλλά άμα φας κάνα φορτηγό από αυτά, θα σε πάει πριονοκορδέλα.

Τώρα τελευταία έμαθα επίσης, ότι τα πικραμύγδαλα να πούμε, άμα φας καμία 50ρια σε στέλνουν στον αγύριστο. Και το έμαθα από σπόντα όταν η μάνα μου έντρομη με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να μη φάω πολύ από τον μπακλαβά που έφτιαξε η θεία μου γιατί παίζει να μπέρδεψε τα αμύγδαλα με τα πικραμύγδαλα που ήταν παρατημένα σε ένα βαζάκι στο χωριό. Ω ρε φίλε. Έζησα στιγμές σαν κι εκείνη την τύπισσα που τάισε την οικογένεια ποτισμένα τηγανόψωμα. Όχι ρε φίλε, πολύ άδοξο να πάω έτσι. Τεσ’ πα’ τη γλίτωσα τα αμύγδαλα ήταν οκ και είμαι εδώ και σας τα περιγράφω. Ας πάμε όμως στο δια ταύτα.

Με έχει πιάσει τα τελευταία χρόνια και κάνω ασκήσεις αυτοσυγκράτησης παύλα απεξάρτησης γενικώς. Για παράδειγμα, μια μέρα είπα: Ρε φίλε, σαν πολλές κουταλιές ζάχαρη δε βάζεις στον φραπέ; Μήπως να έβαζες μία αντί για δύο; Και το δοκίμασα. Ε, στην αρχή μου φαινόταν κάπως. Αλλά είπα θα το δοκιμάσω μια βδομάδα κι αν δε με ενοχλεί στο τέλος θα το κρατήσω. Έτσι κι έγινε. Κι ένιωσα πολύ περήφανος που νίκησα αυτόν τον εχθρό που λέτε, γιατί -όσο να ‘ναι- με τη ζάχαρη έχω και μια άλφα σχέση, σχεδόν ερωτική θα έλεγα, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να αντισταθώ εύκολα σε μια πάστα ποντίκι κι ας μου την κλείδωναν μέσα στο ντουλαπάκι του αμαξιού μου καθώς ταξιδεύει για Χίο. Θα έκοβα εισιτήριο. Τέλος. Το λοιπόν, πάει ο φραπές πετιμέζι. Γλιτώσαμε 365 κουταλιές ζάχαρη το χρόνο. Not bad. Πάμε στην επόμενη πίστα. Κάπνισμα.

Το λοιπόν, καπνίζω από τα 23 μου. Νταξ’ δε με λες και μανιώδη, αλλά κάτι εποχές δύσκολες, το κάνα το πακετάκι μου. Μετά που προσχώρησα στα στριφτά έπεσε λίγο ο ρυθμός και πολύ μετά που πήρα το ηλεκτρονικό τσιγάρο έμεινα 2 χρόνια άκαπνος. Κι έλεγα, «μα τι μαλακίες έβαζες στα πνευμόνια σου ρε φίλε τόσα χρόνια;». Πραγματικά έβλεπα κανονικό τσιγάρο κι αηδίαζα. 20 χρόνια καπνιστής. Μετά ένα καλοκαίρι έπεσα πάλι στα σκληρά. Μαζί και στριφτά και ηλεκτρονικά. Λίγο μπάχαλο η φάση, αλλά την ξέμπλεξα γρήγορα ανακαλύπτοντας το συστηματάκι, «αφήνω τα τσιγάρα στο αυτοκίνητο».

Είστε στο σπίτι και θέλετε τσιγαράκι; Πόσο πολύ το ‘θέτε; Τόσο ώστε να σηκωθείτε να ρίξετε κάτι επάνω σας, να πάρετε κλειδιά, να μπείτε στο ασανσέρ, να πάτε μέχρι την πυλωτή, να ανοίξετε αμαξάκι σας μετά το ντουλαπάκι να στρίψετε το τσιγάρο να ξανακλειδώσετε το αμαξάκι σας να ξαναμπείτε στο ασανσέρ, να ξανανοίξετε το σπίτι και να κάτσετε να το φουμάρετε; Ουφ κουράστηκα. Αλλά αν η επιθυμία μου να καπνίσω ξεπερνούσε όλα αυτά τα εμπόδια τότε άξιζε η προσπάθεια.

Εν ολίγοις, έβαλα να μονομαχήσουν, η επιθυμία μου για τσιγάρο με τo πόσο βαριέμαι να κουνήσω τον κώλο μου. Η φάση ήταν ότι όποιος κι από τους δύο να νικούσε, εγώ κερδισμένος θα ήμουν. Κι έπιασε παίδες. 2 τσιγαράκια άντε 3 την ημέρα και τώρα πια δεν τα αφήνω ούτε καν στο αμάξι. Νενικήκαμεν. Και πάμε στην πίστα νο 3 που λέγεται φαγητό.

Με αυτό δεν είχα ουσιαστικά πρόβλημα όντας αθλητής, αλλά τώρα που τα χρόνια περάσανε κι είμαι πια παλαίμαχος τα άρπαξα τα κιλάκια μου. Και να ‘ταν δυο τρία πέντε, να πω. Δεκαπέντε και το λουρί της μάνας. Το έβλεπα αλλά δε με ένοιαζε και πολύ γιατί είχα βάλει ένα όριο ότι αν πάω πάνω από 90 θα πέσει δίαιτα. Έφτανα στο όριο που λέτε και σταμάταγα το ρυθμό. Αλλά ποτέ δεν έπεφτα κάτω από τα 85. Μέχρι που ήρθε η καραντίνα.

Το ξέρω ότι άλλοι από το άγχος τους έτρωγαν και τους μεντεσέδες· σε μένα λειτούργησε ανάποδα και για να μη σας τα πολύ εξηγώ, ο συνδυασμός άγχους, εγκλεισμού και αλλαγής περιβάλλοντος λόγω διακοπών έδρασε αποφασιστικά. Μείον δέκα έγραψε το κοντέρ και το μυστικό αυτής της υπόθεσης δεν είχε να κάνει ούτε με διατροφή ούτε με άσκηση. Απλά το έραψα. Τρεις ήταν οι βασικοί σκόπελοι για αυτό το αποτέλεσμα. Πρώτον σταματάμε να τρώμε λίγο πριν χορτάσουμε, δεύτερον τρώμε λιγότερες ποσότητες και τρίτον όχι επισκέψεις στο ψυγείο το βράδυ. Το τρίτο δεν ξέρω αν θα το καταφέρετε τα δύο πρώτα είναι νομίζω σχετικά εύκολα.

Έτσι που λέτε παιδιά μου. Αυτές είναι οι εμπειρίες μου και οι συμβουλές μου για ένα καλύτερο ευ ζην στις πιο βασικές νομίζω εξαρτήσεις που έχει όλος ο κόσμος. Ελπίζω να βοήθησα.

ΥΓ.: Τώρα έχω βάλει πλώρη και για την τέταρτη συνήθεια που είναι η τηλεόραση. Καθώς φαίνεται νικάω κι εδώ. Έχω 34 μέρες να πιάσω τηλεκοντρόλ. Ούτε μου λείπει, ούτε της λείπω. Αλλά για να πω την αλήθεια με βοήθησαν πολύ οι συνθήκες γιατί 34 μέρες ήμουν σε διακοπές σε σπίτι χωρίς τηλεόραση. Αυτή τη στιγμή είμαι στο δρόμο της επιστροφής και σας γράφω από το κατάστρωμα. Καταστρώνω το μοχθηρό μου σχέδιο. Μόλις γυρίσω σπίτι θα το εφαρμόσω και θα δούμε τα αποτελέσματα. Σας αφήνω, κουνάει.