Αν είχα άλλη μια μέρα μαζί σου
θα σ’ έπαιρνα με τ’ αυτοκίνητο
να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα.
Θα πηγαίναμε στου Φιλοπάππου
εκεί, στα πέτρινα δρομάκια,
να τρέξουμε
και να χαθούμε.
Ανάμεσα στα δέντρα.
Θα ξαπλώναμε στα λουλούδια
και δε θα μας ένοιαζε κανένας και τίποτα.
Και μετά θα βρίσκαμε
ένα παγκάκι να αγκαλιάσουμε,
να φάμε τον ήλιο με το κουτάλι.
Να χορτάσουμε.
Μέχρι να σκοτεινιάσει.
Αν είχα άλλη μια μέρα μαζί σου
θα σου αγόραζα ένα μεγάλο παγωτό φράουλα
και θα καθόμασταν εκεί μπροστά απ’ το σπίτι σου
στο μεγάλο σκαλοπάτι.
Να χαζεύουμε τους περαστικούς
και τις στριμμένες γειτόνισσες.
Και θα γελάγαμε με τα αστεία ρούχα τους
και τα μουντά τους πρόσωπα
τα τόσο αγχωμένα.
Αν είχα άλλη μια μέρα μαζί σου
θα σ’ έφερνα να κάτσουμε στο δωματιάκι.
Σ’ εκείνο με την μπλε ζωγραφισμένη πόρτα.
Να απλώσουμε τις μπογιές μας στο τραπέζι
και να δοκιμάσουμε να πνίξουμε τον κόσμο στο χρώμα.
Και μετά θα σε κοίταζα και θα με κοίταζες
όλο το βράδυ.
Και δε θα μιλούσαμε
μέχρι να μας πάρει ο ύπνος
δίπλα στη σόμπα.
Αν είχα άλλη μια μέρα μαζί σου
θα ‘ταν όλα τόσο όμορφα.
Τόσο υπέροχα όμορφα
Και δε θα ‘θελα τίποτα άλλο πια.
Τίποτα.
Ίσως μόνο άλλη μια μέρα.
Μαζί σου…
Συντάκτης: Παναγιώτης Λαμπρίδης
