Οι φωτογραφίες μένουν ακόμα κι όταν οι άνθρωποι δεν είναι πια εδώ

Τέσσερις το πρωί. Ο ύπνος πάλι δεν έρχεται και τι να κάνεις; Κάθεσαι στον υπολογιστή σου και χώνεσαι ανάμεσα σε παλιά αρχεία, κείμενα και φωτογραφίες. Και κολλάς. Κολλάς εκεί, όπως συνήθως. Στις φωτογραφίες. Όλη η ζωή σου σε ένα φάκελο. Κι ανοίγεις και βλέπεις. Και ψάχνεις, και γελάς, και θυμάσαι, και νοσταλγείς κι αναθεωρείς. Παλιές αγάπες, η φάτσα σου παιδί, χαμένοι φίλοι. Όλα τόσο συμπυκνωμένα. Ένα κλικ στην επόμενη κι αμέσως το μυαλό σου πλημμυρίζει συναισθήματα. Συναισθήματα και «γιατί». Τόσα χαμόγελα, τόσα αστεία. Τόση αγάπη. Πού πήγαν;

Θέλεις κι άλλα. Ανοίγεις ένα νέο φάκελο. Κι όσο πηγαίνεις προς τα πίσω, τόσο ζητάς περισσότερα. Η Μαρία, ο Βασίλης, η Έλενα, Ο Χρήστος, η Σοφία, ο Αλέξανδρος. Όλοι μαζί. Τόσο δίπλα και τόσο μακριά. Ένα δευτερόλεπτο και μία δεκαετία. Όλα ένα κλικ. Και μοιάζουν όλοι τους τόσο αληθινοί. Τα μάτια τους, τα ρούχα τους, το χαμόγελό τους. Όλα τόσο χρωματιστά και τόσο ασπρόμαυρα. Και τόσο σιωπηλά. Κουβέντα δεν παίρνεις. Αλλά δεν πειράζει. Τι να τα κάνεις τα λόγια. Μόνο υποσχέσεις σου ‘χουν αφήσει κι ασυνέπειες. Οι φωτογραφίες, όμως, σχεδόν ποτέ.

Κάθονται εκεί απέναντι να σου λένε με χίλιες λέξεις τις αλήθειες σου. Μόνος μαζί τους στο δωμάτιο να τις κοιτάς. Να πολεμάς τις στιγμές σου. Κι έχεις την αίσθηση ότι είναι όλοι εδώ δίπλα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τους ακούς όλους να μιλούν, να φωνάζουν, να γελάνε. Και θυμάσαι μόνο τα όμορφα. Δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε μια φωτογραφία. Ούτε σ’ αυτούς που είναι μέσα.

Είναι τόσες στιγμές τραβηγμένες τυχαία μαζί αλλά δεμένες τόσο όμορφα. Και την ομορφιά τους την βλέπεις μόνο εσύ. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις τα μυστικά που κρύβονται από πίσω. Μόνο εσύ ξέρεις τις κρυφές τους ιστορίες. Τη βραδιά της Τσικνοπέμπτης, την εκδρομή στη Δράμα, το πάρτι των γενεθλίων σου. Είναι η δική σου ιστορία. Το δικό σου soundtrack, που, ναι, μπορεί να μοιάζει τόσο μικρό μπροστά στις απέραντες μελωδίες του χρόνου, όμως είναι δικό σου. Και μόνο δικό σου.

Τα τσιγάρα τελειώνουν. Ένα τελευταίο άλμπουμ. Μια τελευταία δόση απ’ τη ζωή σου. Να ψάχνεις να βρεις γιατί σε τρομάζει το παρόν σου και να βουτάς στο χτες. Μήπως βρεις εκεί το μυστικό.  Μήπως το άφησες κάπου εκεί πίσω κάπου χωμένο ανάμεσα στα κίτρινα φόλντερ. Πόσο ωραία θα ‘ταν να μπορούσες να βουτήξεις μέσα σε ένα από αυτά. Η έστω σε μία μόνο φωτογραφία. Να ξαναζήσεις ό,τι σ’ έκανε να νιώθεις υπέροχα. Δε γίνεται, όμως, και το ξέρεις.

Δεν μπορείς να διαλέξεις χρόνια. Δεν μπορείς να διαλέξεις στιγμές. Όμως μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Μπορείς να ψάξεις για καινούργιες. Όσες γίνεται. Όσες η ζωή κι η τύχη σου ορίσουν. Μια νέα μέρα αρχίζει σήμερα.
Κι είναι γεμάτη κλικ.

Καλημέρα.