Τελικά είναι καλό να σε γουστάρουν πολλοί;

Θέλω σήμερον, αγαπητοί μου φίλοι, να αναλύσουμε μαζί το παρακάτω γεγονός το οποίο θα μας βοηθήσει ίσως να αναμοχλεύσουμε εκ βαθέων έναν τομέα των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Το γεγονός ήταν το εξής:

Καλή μου φίλη ξέχασε ένα βράδυ το κινητό της σπίτι μου. Αποτελέσματα: 47 μηνύματα γκόμενων αναπάντητα. Ντινγκ-ντινγκ-ντιγκ όλο το βράδυ. Μας έσπασε τα ούμπαλα. 47 μηνύματα, που λέτε. Μάλιστα. Κι εμείς χαιρόμαστε που μας στέλνουν ένα το εξάμηνο. Αλλά έτσι είναι. Πώς το λέει η παροιμία· οι όμορφες ξανθιές ψηλές, έχουν τις τύχες τις καλές; Ναι, κάπως έτσι νομίζω. Ψηλή δε θα την έλεγες τη φίλη, αλλά κάνει ωραία ρίμα. Τέλος πάντων. Το αντικείμενο λοιπόν της συζητήσεως είναι το εξής: Είναι θετικό να σε γουστάρουν πολλοί; Ας αμπελοφιλοσοφήσουμε ολίγον.

Ας έρθω στη θέση της φίλης καταρχάς. Να ξεχάσω το κινητό μου κάπου και το το πρωί να έχω 47 γκομενομηνύματα. Θα μ’ άρεσε; Nα σκεφτώ. Ναι, γιατί όχι. Θα μ’ άρεσε.  Tην πρώτη μέρα φαντάζομαι θα ‘χα πάθει ένα λαλά δημοτικότητας. Χαρωπά θ’ απαντούσα, ίσως και σε όλα, θα χλιμιτζούριαζα αβέρτα κλπ. Την επόμενη μέρα, ας υποθέσουμε ότι μου έρχονται τα ίδια. Άντε πάλι. Ξανά λοιπόν χαρωπά θα απαντούσα. Την τρίτη μέρα μπλα μπλα μπλα. Ε νομίζω ότι σε κάνα μήνα, άντε δύο μάλλον, θα το βαριόμουν. Θα το θεωρούσα ίσως πολύ συνηθισμένο γεγονός να μου στέλνουν μηνύματα. Κι αν είχα και 5000 φίλους στο φουμπού από ένα σημείο και μετά θα γινόταν κουραστικό. Υποσυνείδητα λοιπόν το μικρόβιο του –γαμάω και δέρνω–  θα είχε εισχωρήσει στα κύτταρά μου. Αυτό, αγαπητοί μου φίλοι και φίλες, θα το ονομάσω ”The Famous Syndrome”. Ή κάποια τέτοια μαλακία τέλος πάντων. Κι εξηγώ.

Φαντάζομαι ότι κι εγώ άμα ήμουν πολύ ωραίος ή πολύ διάσημος ή και τα δύο μαζί σε συνδυασμό με μια αστραφτερή Porsche Cayenne, θα είχα σοβαρό πρόβλημα. Οι φίλοι μας οι very popular που το έχουν αυτό, σηκώνουν ψηλά τον αμανέ, πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιούν, άλλες φορές συνειδητοποιημένα. Οι τελευταίοι, οι συνειδητοποιημένοι, είναι και γνωστοί με την ονομασία ψώνια. Αλλά ας μιλήσουμε για τους μη συνειδητοποιημένους.

Οι μη συνειδητοποιημένοι λοιπόν έχουν πέσει θύματα του ”The Famous Syndrome”. Τους φαίνεται ρουτίνα πλέον να τους γουστάρουν μέχρι και οι πέτρες και δε δίνουν και ιδιαίτερη σημασία στα γεγονότα που συμβαίνουν με ρυθμό πολυβόλου δίπλα τους. Έτσι είναι. Με άλλο μάτι θα δεις εσύ ο πεινασμένος μια μπριζολάρα που θα προσγειωθεί στο τραπέζι σου μία φορά το μήνα, αλλιώς θα την δει ο χορτάτος που σε καθημερινή βάση σουβλίζει αρνιά το μεσημέρι.

Προς Θεού, δε θα ήθελα να ληφθούν οι παραπάνω διαπιστώσεις που με πείρα ζωής συνέλεξα, ως κακόβουλη κριτική. Εν αντιθέσει δίνω ένα πολύ σοβαρό άλλοθι σε όποιους ζουν αυτό το δράμα, να το χρησιμοποιήσουν από ψυχολογικής άποψης. Άλλωστε δε συμβαίνει μόνο σ’ αυτούς. Συμβαίνει και σε μετριοπαθείς τύπους που έχουν πέσει κατά καιρούς σ’ αυτή τη λούμπα του μικροβίου. Ε ναι, γιατί όταν το μικρόβιο του γαμάω και δέρνω ενεργοποιείται στα κύτταρά σου, δύσκολα μπορείς να το ελέγξεις και πολύ λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να το κάνουν. Σε παίρνει η μπάλα, ρε παιδί μου, γιατί υπάρχει πλέον πλήθος επιλογών. Γιατί να στεναχωρηθείς να ‘ούμε που χυλοπίτιασες δύο γκόμενους από τη στιγμή που σε γουστάρουν 100; Με την πλειοψηφία θα ασχοληθείς και θα στείλεις τους δύο ατυχείς να αγοράσουν χαρτομάντιλα με άρωμα λεμόνι.

Αλλά δε φταίνε μόνο αυτοί. Φταίνε και οι υπόλοιποι που δεν τους αντιμετωπίζουν ως ισότιμους ανθρώπους. Όταν τους συναντάς και σου τρέχουν τα σάλια, αναπάντεχα θα εισπράξεις και την ανάλογη συμπεριφορά. Όταν αντιμετωπίζεις τον άλλο σαν βασιλιά, υποσυνείδητα παίρνεις τη θέση του υπηκόου. Είναι όπως με τα ζευγάρια, ρε παιδί μου. Άμα πέφτεις στα πατώματα για την γκόμενα ή τον γκόμενο που κατάφερες να είστε μαζί, θα σε πατήσει στο λαρύγγι. Τα ξέρετε, μην τα αναλύω. Ε, κάτι αντίστοιχο γίνεται και με αυτή τη φάση.

Ωραία θα μου πείτε. Μια χαρά το φιλοσόφησες, κύριε μαλάκα. Και τι να κάνουμε λοιπόν τώρα; Να ξεκολλήσουμε την αφίσα με τον Σάκη από τον τοίχο; Η απάντηση είναι: Απομυθοποιήστε. Όλους και όλα. Κι αρχίστε από τον ίδιο σας τον εαυτό. Όλοι κατά βάθος ίδιοι είμαστε. Τι κι αν τραγουδάς τέλεια, τι κι αν έχεις κορμί θανατηφόρο, τι κι αν βγαίνεις στην τηλεόραση, τι κι αν έχεις λεφτά. Ένα μάτσο κόκαλα θα μείνουν από σένα, όπως κι από μένα, αν το καλοσκεφτείς. Τις ίδιες ανάγκες έχουμε, στον ίδιο πλανήτη ζούμε, τον ίδιο αέρα αναπνέουμε.  Δε λέω να μη θαυμάζεις κάποιον με ένα ταλέντο ή με μια ωραία εμφάνιση ή οτιδήποτε άλλο που να σου κάνει γούστο. Άλλο όμως αυτό κι άλλο να κόβεις και δυο δάχτυλα για την πάρτη του. Αυτός ξέρεις, μπορεί να σου πει και να τα κόψεις. Αλλά μετά ξέχνα τη δυνατότητα να του κάνεις κωλοδάχτυλο. Μη χαλάς την πιάτσα λοιπόν, αγαπητέ.