Που λέτε μανάρια μες στην καραντίνα, εβομβαρδιστήκαμε από κάθε λογής reality. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να τα αποφύγω και να διαβάσω κάνα βιβλίο, αλλά λόγω της κατάστασης η ικανότητα συγκέντρωσής μου έχει πιάσει πάτο. Έχω πέσει σε μαθησιακό κώμα. Ούτε Μίκυ Μάους δεν μπορώ να ανοίξω και πραγματικά σας θαυμάζω αγαπητοί μου αναγνώστες που έχετε το κουράγιο και διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Αποβλακωμένος λοιπόν ξεκίνησα από πέρσι το Μάρτιο να χάφτω ό,τι μου σερβίρουν τα καλά μας κανάλια που νοιάζονται για μας και για την ψυχική μας υγεία. Σκέτο λειτούργημα.
Ναι, σας λέει παιδιά μου, όσο λιγότερο σκέφτεστε τόσο το καλύτερο. Εμείς θα αποφασίζουμε για σας, ενώ εσείς θα νομίζετε ότι αποφασίζετε με το τηλεκοντρόλ. Πάρτε λοιπόν να χετε. Και ξεκινάμε από νωρίς με shopping star, συνεχίζουμε με house of fame, ειδήσεις (ναι είναι πια ένα είδος reality κι αυτές, το χειρότερο ίσως) και περνάμε στην prime time zone με survivor, bachelor, masterchef και η λίστα δεν τελειώνει.
Μέσα σε αυτήν την αποβλάκωση λοιπόν θυμήθηκα κάποιον που έλεγε ότι ψάχνοντας μέσα στα σκατά, ίσως βρεις και κανένα διαμάντι. Έλα λέω μωρέ, τι να βρω εδώ πέρα. Κι όμως αν κάτσεις και το επεξεργαστείς λίγο, έστω και μέσα σε ένα σάπιο reality όλο και με κάτι θα προβληματιστείς που θα σε βάλει σε σκέψεις. Δε θα σας κουράσω με τα υπόλοιπα αλλά θα σας πω το διαμάντι που βρήκα σε ένα από αυτά. Στο bachelor.
Δεν ήταν βέβαια σκοπός του παιχνιδιού να προσφέρει τέτοιου είδους προβληματισμούς, αλλά όπως προ είπα, όποιος ψάχνει βρίσκει. Και τι ανακάλυψα. Ακούστε. Παρακολούθησα που λέτε μια μέρα πάνω στο zapping τον παλίκαρο που έβαλαν στο παιχνίδι ως μήλον της έριδος. Αφού μου πέρασε το πρώτο σοκ από τα απανωτά χαμουρέματα στις κοπελίτσες σκέφτηκα: Για κοίτα ρε φίλε φάση. Να σε παρακαλάνε δέκα κοριτσάκια να βγείς ραντεβού μαζί τους, εσύ να χλιμιτζουριάζεις με όλες, αυτές να είναι ερωτευμένες μαζί σου κι εσύ κάθε εβδομάδα να στέλνεις μια για βρούβες. Μαλάκα μου τι φάση;
Θα με ρωτήσετε εδώ. Ζήλεψες; Όχι είναι η αλήθεια, γιατί τώρα πια παντρεύτηκα κι έπαψε να με απασχολεί. Αλλά κι ελεύθερος να ήμουν η αλήθεια είναι ότι περισσότερο θα ένιωθα ντροπή για το ανδρικό φύλο, παρά ζήλια με αυτό που είδα. Τι συναισθηματικό ξόδεμα ήταν αυτό. Τι ισοπέδωση. Ντράπηκα που το ‘βλεπα και άλλαξα κανάλι.
Μετά που ηρέμησα, μού πέρασαν τα νεύρα και βρήκα το διαμάντι που λέγαμε. Αναρωτήθηκα λοιπόν. Θα σού άρεσε να είσαι τόσο δημοφιλής; Ναι, μπορεί. Αναμοχλεύοντας τα παιδικά μου γκομενικά τραύματα όπου δε με κοιτούσε ούτε κατσαρίδα, ναι θα απαντούσα. Ω ρε μάγκα μου, χαμός θα γινόταν, γκομενάκια παντού, φλερτ στο φουλ, διαθέσιμος τουεντι φορ σεβεν. Όλη μέρα αυτή τη δουλειά κι όλο το μήνα κι όλα τα χρόνια. Μα ποιος είμαι τέλος πάντων. Θα φτιάξω insta να βγάζω και λεφτά. Θα ήταν όμως όντως τόσο καλή η φάση;
Νομίζω ότι τελικά δε θα ήταν και τόσο καλή. Για λεφτά δεν ξέρω, αλλά μετά από ένα σημείο μάλλον θα βαριόμουν. Και λίγο αργότερα θα γινόταν κατά πάσα πιθανότητα πολύ κουραστικό. Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι, ότι υποσυνείδητα το μικρόβιο του γαμάω και δέρνω θα είχε εισχωρήσει στα κύτταρά μου.
Κι άντε, άσε εμένα που ίσως και να το συνειδητοποιούσα. Θα κατέβαζα λίγο το volume, να μη χάσω τον έλεγχο. Λέμε τώρα. Αν όμως είσαι κάποιος που δεν το έχεις συνειδητοποιήσει κι αφεθείς αυτάρεσκα να πέσεις στη δίνη της δημοτικότητάς σου τι γίνεται; Εγώ νομίζω ότι εκεί είναι που θα έχεις χάσει και την μπάλα. Θα σου φαίνεται ρουτίνα πια να σε γουστάρουν και οι πέτρες και εκεί κάπου θα χάσεις εντελώς τον συναισθηματισμό σου.
Ο Τσέχωφ νομίζω κάπου έγραψε για την ευκολία πια που έχουν οι αστυνομικοί και οι δικαστές, να συλλαμβάνουν και να καταδικάζουν ανθρώπους. Η ρουτίνα του επαγγέλματός τους τούς έχει κάνει να αποστασιοποιούνται συναισθηματικά από τις υποθέσεις που συναντούν καθημερινά, με αποτέλεσμα να παίρνουν πολλές φορές αποφάσεις με ελαφρά την καρδία σε σχέση με τη ζωή ενός ανθρώπου. Το ίδιο και ο κρεοπώλης που πια η μυρωδιά του αίματος δεν του κάνει πια καμία αίσθηση.
Κάποτε είχα μια φίλη όπου κι αυτή ήταν τόσο δημοφιλής. Αν παραλληλίσουμε την ιστορία της με το πιο πάνω παράδειγμα, δε θα στεναχωριόταν καθόλου να χυλοπιτιάσει δυο γκόμενους σερί από τη στιγμή που τη γουστάρουν εκατό. Θα ασχοληθεί με την πλειοψηφία και θα στείλει τους δύο ατυχείς να αγοράσουν χαρτομάντιλα με άρωμα λεμόνι. Αλήθεια όμως, ποιος είναι ο πραγματικά χαμένος σε αυτήν την υπόθεση; Είναι οι δύο άτυχοι που την αρπάξαν, η μήπως είναι η φίλη μου που επιλέγει να σαλπάρει μέσα σε έναν ωκεανό επιλογών και προτάσεων; Αν κι από μια οπτική φαίνεται υπέροχο να έχεις πολλές επιλογές, από μια άλλη όλο αυτό ίσως σε οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Οι πολλές επιλογές σε οδηγούν υποσυνείδητα στην εύκολη λύση. Αν δε μου κάνει ο Άλφα, έχω έτοιμο τον Βήτα. Κι από τον Βήτα στον Γάμα και μετά γάμα τα. Τι εννοώ με αυτό. Όταν έχεις πολλές επιλογές σταματάς να προσπαθείς. Δε σε ενδιαφέρει να ασχοληθείς με τον άλλο πιο βαθιά, να τον ανακαλύψεις, να βρεις τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει μέσα του. Στέκεσαι στην επιφάνεια, στην εξωτερική εμφάνιση, μέχρι και στο αν μένει κοντά στο σπίτι σου για να μην κουράζεσαι. Φυσικά κι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και κανείς δεν είναι αναγκασμένος να δοκιμάζει πράγματα που πιστεύει ότι δεν οδηγούν πουθενά. Άλλο αυτό όμως· άλλο το εύκολο ξεδιάλεγμα και η επιλογή της στιγμής. Χρειάζεται κι αυτό· δε θα τα ρίξω όλα σε ένα καζάνι, το έχω κάνει κι εγώ κι όλοι μας. Το ζητούμενο όμως είναι να βλέπεις πιο μακριά και να έχεις τον έλεγχο.
«Ναι» λοιπόν, στο φλερτ, στο παιχνίδι, την περιπέτεια, όμως μεγαλύτερο «ναι» στην εξέλιξη της προσωπικότητας, στην ικανότητα να βλέπεις πιο βαθιά τους ανθρώπους και στη συναισθηματική ολοκλήρωση.
ΥΓ.: Τελικά από ό,τι έμαθα ο τύπος στο Μπάτσελορ διάλεξε από τις δέκα μια κοπελιά για σχέση, που μετά από δυό βδομάδες τη χώρισε. Να, αυτά δεν μπορώ.
Συντάκτης: Παναγιώτης Λαμπρίδης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
