Ας εκμεταλλευτούμε την πείρα των μεγαλύτερων

Η ατάκα «Έχω περάσει απ’ τη δική σου ηλικία και ξέρω πώς είναι», σίγουρα, σε ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων μοιάζει αρκετά γνώριμη. Γιατί, πάμπολλες φορές, χρειάστηκε να ζητήσεις τη συμβουλή των γονιών, των θείων ή κάποιου μεγαλύτερου για να σε διαφωτίσει με την πείρα του. Αφού η αλήθεια είναι πως μια κουβέντα με έναν ωριμότερο και πιο ψημένο από εσένα στη ζωή άνθρωπο, σε έβγαλε κάμποσες φορές από δυσάρεστες καταστάσεις.

Είναι αυτά τα δεκάδες χαστούκια που έφαγαν κάποτε κι εκείνοι, για να φτάσουν στο σήμερα και να μπορούν να λένε πως έμαθαν απ’ τα λάθη τους. Είναι που τα μάτια τους είδαν κι απόειδαν, μέχρι να γίνουν έμπειροι και να ‘ναι ικανοί να αναγνωρίζουν την πάστα των ανθρώπων μονάχα απ’ τη στάση του σώματος ή από ένα απλό βλέμμα. Κι εσύ αναρωτιέσαι. Τι κάνεις τόσο λάθος και δεν τα καταφέρνεις όσο εκείνοι; Τίποτα δεν είναι λάθος. Όσο πιο μικρός, τόσο πιο άμαθος. Όσο πιο μεγάλος, τόσο πιο έμπειρος.

Οι άνθρωποι είναι δύσκολοι. Κι εμείς ακόμα πιο δύσκολο να καταλάβουμε το είδος μας. Διαφέρουμε τόσο πολύ ο ένας απ’ τον άλλον κι όλα τα κάνει, το ρημάδι, το μυαλό. Διαφορετικός τρόπος σκέψης, άλλες αρχές, διαφορετικά τα «θέλω» μας. Και με το πέρασμα του χρόνου; Πάλι αλλάζουμε. Ωριμάζουμε, παθαίνουμε και μαθαίνουμε.

Όταν είσαι έφηβος, νιώθεις ατρόμητος, παντογνώστης κι ικανός να φέρεις εις πέρας όλα τα ακατόρθωτα του κόσμου. Πεισμώνεις κι αντιδράς, όταν θα βρεθεί εκείνος που θα σου πει την αλήθεια. Δε σου αρέσει που το ακούς, γιατί σε πονάει. Όλους μας μάς πονάει η αλήθεια. Είτε έφηβους είτε γηραιότερους. Μέχρι που ο διάολος θα σπάσει το πόδι του κι εσύ θα φας τα μούτρα σου, γιατί ήσουν εγωιστής. Γιατί δεν άκουσες τη συμβουλή εκείνου που σου είπε να κρατάς πισινές. Σε έτσουζε που είχε δίκιο, μα και πάλι, σιγά που θα το παραδεχτείς.

Ήρθαν στιγμές πολύ πιο ζόρικες, με θέματα μεγαλύτερης βαρύτητας από εκείνα που τώρα θυμάσαι και γελάς. Έφηβος δεν είσαι πια, κι οι συμβουλές φίλων δε σε καλύπτουν άλλο. Έχεις ανάγκη από ένα σχόλιο, μια κουβέντα, που θα εστιάσει βαθύτερα στο πρόβλημα και θα το χτυπήσει στη ρίζα, για να το λύσει. Όχι να το ζαλίσει και να το μαραζώσει προσωρινά. Γιατί η δική σου πείρα κι αυτή των συνομηλίκων σου μέχρι εκεί φτάνει. Ξέρεις, όμως, πως υπάρχει εκείνος ο άνθρωπος που θα σου δώσει τη λύση και θα σε τσατίσει η ευκολία με την οποία θα σου χαρίσει απλόχερα την απάντηση που αναζητάς. Τι παραπάνω, δηλαδή, να ‘χει από εσένα, πέρα από χρόνια;

Ίσως να μην τον ακούσεις ποτέ και να χτυπάς με μανία το κεφάλι σου στον τοίχο. Γιατί η απόφαση ήταν δική σου κι η συμβουλή δόθηκε αφιλοκερδώς, μα εσύ δεν την εκμεταλλεύτηκες. Κι ύστερα θα ‘ρθει το περιβόητο «Εγώ στα ‘λεγα…», που τσακίζει με άνεση το νευρικό σου σύστημα, μα δε μιλάς. Γιατί, όντως, σου τα ‘λεγε.

Φυσικά, τα προβλήματα δεν παύουν ποτέ να εμφανίζονται και τα διλήμματα ποτέ να μας μπλοκάρουν. Είναι πάντα εκεί, για να αφήνουν κι αυτά μια πικρή πινελιά στην καθημερινότητά μας. Μα όσο κι αν μεγαλώσεις, όσο κι αν θεωρείς πως έφτασες σε ένα σημείο που είσαι σίγουρος πως η ζωή σε δίδαξε πολλά, να ‘σαι βέβαιος πως δε θα ‘ναι ποτέ αρκετά. Όλα είναι μια αλυσίδα που έχουν τον τρόπο τους εκείνα να κάνουν τον κύκλο τους.

Οι φίλοι μας είναι πολύτιμοι, με μια τάση να πέφτουν (δίχως να το θέλουν) μαζί μας στο απέραντο κενό της άγνοιας και των λάθος επιλογών. Ξέρουν, όμως, να μας κρατούν το χέρι και να χαμογελούν, ακόμα κι όταν έχουμε βγει γδαρμένοι. Είναι απόλυτα φυσιολογικό οι γνώσεις τους να φτάνουν όσο κι οι δικές μας. Αφού, συνήθως, είμαστε κοντά ηλικιακά. Εκείνοι, όμως, που πέρασαν πράγματι κάποτε απ’ τη δική μας θέση, είναι σκέτος θησαυρός!

Να αγαπάς την κουβέντα και να μη διστάζεις να μιλήσεις ανοιχτά. Ακόμα κι αν οι δεκαετίες που σας χωρίζουν φαίνονται ατέλειωτες, ακόμα κι αν θεωρείς πως δε θα βρεθεί κατανόηση –γιατί, τάχα, οι μεγαλύτεροι είναι πιο συντηρητικοί–, εσύ να συζητάς. Μόνο έτσι βγαίνει ένα αποτέλεσμα, που συνήθως είναι και το επιθυμητό.

Μια καλή συμβουλή κρύβει αγάπη. Μια σωστή, όμως, συμβουλή κρύβει σοφία.