Ελεγχόμενος ενθουσιασμός ελεγχόμενες απογοητεύσεις

Αναρωτήθηκες ποτέ, όλοι εμείς που ονομαζόμαστε άνθρωποι, πόσο πολύ μπορεί να διαφέρουμε και ταυτόχρονα πόσο πολύ μπορεί να μοιάζουμε; Σε έναν πλανήτη γεμάτο με αμέτρητες ψυχές, με μυαλά τρελαμένα και καρδιές ξεχαρβαλωμένες, με χαμόγελα πλατιά και μούτρα κατεβασμένα, πόσο δύσκολο είναι να αναγνωρίσεις τον αυθεντικό χαρακτήρα μιας νέας εισόδου στη ζωή σου;

Αλήθεια, όλοι τέλειοι δεν είμαστε στην αρχή; Βάλε και τον εαυτό σου μέσα. Δεν γκρινιάζεις ποτέ και για κανέναν λόγο. Όλα, μα όλα, πάνω σε ‘κείνον που διάλεξες ή σ’ άρεσε που σε διάλεξε, σου φαίνονται αγγελικά, γοητευτικά και χαριτωμένα. Εικόνες ατσαλάκωτες και χαρακτήρες αψεγάδιαστοι. Τι συμβαίνει, όμως, όταν εκείνη η ορμή κι εκείνος ο ενθουσιασμός καταλαγιάσουν; Όταν η εικόνα αρχίζει να γίνεται πιο ρεαλιστική και τα δικά σου μάτια μπορούν πλέον κι αναγνωρίζουν, ή έστω να υποψιάζονται, τι ακριβώς κρύβεται στην ψυχή εκείνου απέναντί σου;

Βαρύ φορτίο το να αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που εσύ πέρασες κάποτε για χρυσό, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια κάλπικη γυαλισμένη δεκάρα. Έρχεται εκείνο το βαρβάτο ξενέρωμα που σου διαλύει τόσο άδοξα το παραμύθι που είχες πλάσει στο μυαλό σου. Με αποτέλεσμα εσύ να αναρωτιέσαι τι στο καλό έκανες όλο αυτό τον καιρό; Γιατί δεν αναγνώριζες τα άσχημα σημάδια που σου σέρβιρε στο πιάτο με τόση γενναιοδωρία;

Προτού, όμως, φτάσεις στο σημείο της αναγνώρισης, χρειάστηκε να περάσεις από δύσβατο δρόμο. Αφού έφαγες καλά-καλά την καψούρα, ξέχασες φίλους, συγγενείς και σπίτια για να χορτάσεις το ταίρι, το πιο σύνηθες θα ήταν απλά να σου περάσει. Σαφώς κι άφησε κενά για να συμβεί αυτό! Γιατί κάποτε τα αμέτρητα τηλεφωνήματα κι οι διαρκείς ανταλλαγές μηνυμάτων έλαβαν τέλος. Τα τρυφερά λόγια έβγαλαν φτερά και πέταξαν, ενώ τα ματάκια άρχισαν να γυαλίζουν περίεργα κάθε φορά που χάζευε τον κόσμο. Ξέρεις, πέταγαν σπίθες στους καλλίγραμμους κοιλιακούς και τις εντυπωσιακές καμπύλες.

Ίσως πάλι, σε μια σχέση τόσο λίγο μηνών να προέκυψε το γνωστό σε όλους μας κέρατο! Πόσο δυνατά να προλάβατε να δεθείτε συναισθηματικά σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να μην ενδώσει σε μια ξεπέτα; Ας είμαστε ρεαλιστές. Σπάνιο φαινόμενο οι δρόμοι των ερωτικών σχέσεων να ‘ναι ξεκάθαροι από τόσο νωρίς. Χρειάζεται χώρος και χρόνος ώστε να μπορείς να δώσεις μια άλφα πορεία στον δεσμό σου.

Υπάρχει, βέβαια, και το ενδεχόμενο του να μη φταίει κανείς. Με λίγα λόγια, και σε απλά ελληνικά, δεν ταιριάζετε. Καλά και τα φιλιά, καλό και το σεξ, μα αν στα λόγια δε βγαίνει άκρη, είναι χάσιμο χρόνου. Και ποτέ δε χαραμίζουμε τον πολύτιμο χρόνο μας σε καταστάσεις αδιέξοδες, δίχως μέλλον. Πόσο μάλλον όταν το τοπίο είναι ξεκάθαρο.

Ο έρωτας είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ή γουστάρεις πολύ ή ξενερώνεις πολύ. Ή γελάς δυνατά ή υποφέρεις βουβά. Όλα τα ζεις στα άκρα. Είναι πράγματι υπέροχο να ερωτεύεσαι. Οι δυνάμεις αυτού του συναισθήματος είναι μαγικές. Έχει την ικανότητα να μας ανεβάζει τόσο ψηλά από ενθουσιασμό που σαν μας ρίξει δε μένει σημείο του κορμιού μας που να μην πονέσει. Παρ’ όλα αυτά εμείς επιμένουμε να μην το βάζουμε κάτω και να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να αφήνονται κάθε φορά. Μέχρι που θα ‘ρθει κι η δεύτερη απότομη προσγείωση. Υπάρχει, όμως, μία διαφορά. Όταν είσαι άμαθος, η πτώση έρχεται απότομα και σε τσακίζει. Όταν, όμως, έχεις πάρει το μάθημά σου, ίσως να μην ξέρεις αν θα τσακιστείς μα θα ‘χεις μάθει τουλάχιστον να πέφτεις ομαλά.

Τα αργά βήματα κι οι συνειδητοποιημένες αποφάσεις είναι πάντα σοφότερα και πιο αποτελεσματικά. Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει ούτε το μυαλό μα ούτε την καρδιά του άλλου. Κάποιοι κρύβουν θησαυρό κι άλλοι στάχτη.  Η ουσία είναι το πόσο γρήγορα θα το καταλάβεις. Όσο πιο σύντομα, τόσο λιγότερα τραύματα. Γι’ αυτό ας αιωρούνται μόνο τα πόδια μας κι όχι το μυαλό μας. Ο χρόνος ξέρει να γιατρεύει μα ξέρει και να μας διδάσκει. Αυτοσυγκράτηση, υπομονή και τα καλύτερα σίγουρα σε κάποια γωνία παραφυλάνε.