Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει

Ευτυχία. Πώς ορίζεται άραγε από τον καθένα μας; Πότε αποκαλούμε τον εαυτό μας ευτυχισμένο; Το κάνουμε ποτέ; Κι άραγε, είναι άπιαστη όπως πολλοί πιστεύουμε ή μήπως εκείνη παραμονεύει δίπλα μας κι εμείς την προσπερνάμε αδιάφοροι πιστεύοντας πως είναι κάτι ανούσιο κι άχρηστο;

Ευτυχία, είναι να έχεις τα απολύτως απαραίτητα. Να εκτιμάς αυτά που ήδη υπάρχουν κι όχι να αναζητάς αυτά που ίσως να μην έρθουν και ποτέ. Ευτυχία είναι, μερικοί φίλοι στο σπίτι μαζεμένοι ένα βράδυ. Σαν υπάρχει καλή παρέα, τι να σου κάνουν τα ακριβά εστιατόρια και τα πολυσύχναστα μπαρς με κυριλέ ενδυμασία; Ευτυχία είναι ένα κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι. Με το ζεστό φαγητό της μαμάς και τις αστείες περιπέτειες του μπαμπά μέσα στην εβδομάδα. Οι μικροί τσακωμοί με τα αδέρφια μας κι η γκρίνια της γιαγιάς που είμαστε ακόμα ανύπαντροι.
Ευτυχία είναι να ξυπνάς κάθε πρωί και να έχεις έναν λόγο για να σηκωθείς από το κρεβάτι. Είτε για να πας στη δουλειά, είτε για να πιεις μια κούπα καφέ και να κάνεις ένα τσιγάρο μόνος σου.

Να ξέρεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Γιατί αν δεν το κάνεις εσύ, πώς περιμένεις να το κάνουν οι άλλοι; Κανένας δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μόνοι μας ορίζουμε τις ζωές μας. Εμείς είμαστε αυτοί που παίρνουμε τις αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον μας. Κανείς δε μας κουνάει το δάχτυλο για να μας επιβάλει το σωστό. Ίσως να ακούσουμε συμβουλές, ίσως να υπάρξουν εκείνοι οι ενοχλητικοί ξερόλες που θεωρούν πως έχουν πάντα δίκιο. Μα και πάλι, η απόφαση είναι δική μας.

Κανείς δε θα σου απλώσει το χέρι χαρίζοντάς σου μια ζωή απόλυτα ατάραχη. Πάντα θα υπάρχουν σκαμπανεβάσματα και προβλήματα, αυτό είναι αναπόφευκτο. Όπως κανείς δεν έχει στην κατοχή του το μαγικό λυχνάρι που πραγματοποιεί ευχές. Μακάρι να υπήρχε! Σίγουρα οι δικοί μας άνθρωποι μας δίνουν χαρά. Μας γεμίζουν αισιοδοξία κι όμορφες στιγμές. Δεν είναι όμως υπαίτιοι της ευτυχίας μας. Ρίχνουν απλώς με τη σειρά τους το λιθαράκι τους. Όπως ακριβώς το ίδιο κάνουμε κι εμείς σε εκείνους.

Είναι αρετή να αναγνωρίζεις πως μόνο εσύ μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Επίσης, οφείλουμε να καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να έχουμε τους πάντες ευχαριστημένους. Είναι άρρωστο να παλεύεις μόνο για τους άλλους και να παραμελείς τον εαυτό σου. Δεν είναι καν εφικτό. Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του θέλω, τα δικά του όνειρα. Είναι δυνατόν να επιθυμούμε όλοι τα ίδια πράγματα; Είναι δυνατόν να δίνουμε την ίδια προσοχή, την ίδια αφοσίωση, την ίδια υπομονή σε όλους; Ακόμη κι αν λατρεύουμε τον κόσμο όλο, ακόμη κι αν δίνουμε ψυχή και σώματι για τους συνανθρώπους μας, κάπου λείπει λίγο συναίσθημα και για εμάς.

Είμαστε αρμόδιοι για την καθημερινότητά μας, για την εξέλιξη της ζωής μας. Ευθύνες δεν μπορούμε να ρίξουμε σε κανέναν. Ούτε για την ευτυχία μας, ούτε για τη δυστυχία μας. Εμείς και μόνο εμείς χαράζουμε τον δρόμο μας. Όσο πιο σύντομα το καταλάβουμε, τόσο πιο σύντομα θα πάψουμε να κυνηγάμε ουράνια τόξα και θα χαρούμε τις στιγμές μας.