Μαζί τους τα μυστικά μας είναι ασφαλή

Εμπιστοσύνη. Ποιος είναι, άραγε, αυτός που μπορείς να βασιστείς πάνω του με τα μάτια κλειστά; Δυστυχώς, το χάσαμε ακόμα κι αυτό. Τρώμε ο ένας τον άλλον με μίσος. Μας νοιάζει να φαινόμαστε πάντα καλύτεροι απ’ τον συνάνθρωπό μας, να ‘χουμε πιο πολλά χρήματα, πιο καλή δουλειά, πιο μεγάλο σπίτι. Ξεχάσαμε αξίες κι αρετές για το χατίρι του φαίνεσθαι! Για τα μάτια του κόσμου.

Όσοι έχουν δίπλα τους ένα στήριγμα, κάποιον που να τους ακούει και να τους συμβουλεύει, δίχως να τον τρώει η ζήλια, οφείλουν να αναγνωρίζουν πως δίπλα τους έχουν ένα θησαυρό.

Κακά τα ψέματα. Η εχεμύθεια σε ένα χαρακτήρα είναι σπουδαία υπόθεση. Τέτοια άτομα δυστυχώς, σπανίζουν. Οι περισσότεροι κοιτούν να βγάλουν φήμες και να διαδώσουν κουτσομπολιά για να ‘χουν με κάτι να ασχοληθούν. Γιατί έτσι ξεχνούν τη δυσάρεστη και μίζερη ζωή τους. Κι εμείς, ανάμεσα σ’ αυτούς, αναζητούμε ένα σταθερό πάτημα. Κάποιον που να ξέρει με μεγάλη ακρίβεια τη σημασία της αγάπης και του ενδιαφέροντος.

Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Που ξέρουν να αγαπούν, να συμβουλεύουν καλοπροαίρετα κι αγαθά. Που δίνουν τη λύση στο πρόβλημά σου γιατί θέλουν το αποτέλεσμα να ‘ναι ευχάριστο. Κι εμείς, σαν τους βρούμε, τους πιάνουμε σφιχτά απ’ το χέρι, φοβούμενοι μην τους χάσουμε.

Έχουν το χάρισμα των σφραγισμένων χειλιών. Κρατούν τις πληροφορίες που τους δίνουμε σαν πολύτιμο λίθο στο μυαλό τους και την επομένη κάνουν πως τις έχουν ξεχάσει, όταν αδιάκριτοι αναζητούν να βγάλουν λαβράκι. Δεν έχουν ανάγκη να κάνουν βούκινο την προσωπική μας ζωή. Ανούσιο είναι, άλλωστε. Ακόμα κι αν γνωρίζουν κατά γράμμα όλη την εξέλιξη της ζωής μας, μπορούν και κρατούν επτασφράγιστα μυστικά. Όσο μικρά ή μεγάλα κι αν είναι. Όσο βαρύ τίμημα και να έχουν. Είναι, αλήθεια, δυσεύρετοι.

Είναι ευλογία να συναναστρεφόμαστε τέτοιους ανθρώπους. Απ’ την άλλη, όμως, μήπως κι εμείς το παρακάνουμε; Μήπως τους υπερφορτώνουμε με τα δικά μας θέματα και ζόρια, σε μια προσπάθεια να ξαλαφρώσουμε, ξεχνώντας πως κι αυτοί έχουν ψυχή; Έχουν προσωπικότητα, καθημερινότητα και τραβούν εξίσου δύσκολο κουπί με εμάς. Άραγε, αναρωτηθήκαμε ποτέ, για τη δική τους ζωή; Ζητήσαμε να μάθουμε μήπως έχουν ανάγκη από τη δική μας συμβουλή; Ή απλά βολευτήκαμε με την άγνοια και τη θέση του θεραπεύομενου μπροστά σε έναν άτυπο ψυχοθεραπευτή.

Είναι ζόρικο να κρατάς μυστικά άλλων και ψυχοφθόρο. Ειδικά όταν αυτά έχουν βαρύτητα, όταν δεν είναι μικρές ασήμαντες αμαρτίες. Οι αλήθειες μας βαραίνουν εξίσου και τους εξομολογητές μας, και πιθανό να ‘θελαν πολύ να ανοίξουν το στόμα τους για να αδειάσουν κάτι απ’ τον υπερφορτωμένο τους εγκέφαλο.

Ίσως παράπονο να μη μας κάνουν ποτέ. Είναι στη φύση τους η εσωστρέφεια. Μα θα ήταν πιο κομψό, αν κι εμείς απ’ την πλευρά μας γινόμασταν λιγότερο πιεστικοί. Είχαμε λιγότερες απαιτήσεις και κρατούσαμε και λίγα πράγματα για τον εαυτό μας.

Πάνω από όλα, σε αυτή τη ζωή, ό,τι δίνεις παίρνεις πίσω. Είναι εγωιστικό να ‘χουμε την απαίτηση να πάρουμε χωρίς να δώσουμε. Όπως εκείνοι ξέρουν να κάνουν τον ακροατή και το πολύτιμο τζίνι με τις ευχές, έτσι κι εμείς οφείλουμε να παίρνουμε τη θέση τους.

«Οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν τους καλούς τους φίλους.» Κάτι παραπάνω θα ξέρει ο λαός μας για να το λέει. Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πως όσο κι αν προσπαθούμε να κρυφτούμε, δυστυχώς ο διάολος έχει πολλά πόδια. Τίποτα δε μένει κρυφό, όσο κι αν το επιδιώκουμε. Στη λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τον λάθος άνθρωπο, το κακό θα μας βρει. Η αλήθεια θα κάνει το μπαμ κι όλα θα σκάσουν στην επιφάνεια, σαν πολύχρωμο πυροτέχνημα.

Σωστές ή λάθος επιλογές, σίγουρα μας δίνουν ένα μάθημα. Τη ζωή μας την ορίζουμε μόνοι μας κι αναλόγως πορευόμαστε. Άλλωστε, ποιος έχει καθαρό στόμα για να μας κρίνει; Όλοι αμαρτωλοί δεν είμαστε;